الف - پیشنهاد توتال! ارایه ی تکنولوژی ایرانی متعلق به 50 سال پیش

پیشنهاد توتال! ارایه ی تکنولوژی ایرانی متعلق به 50 سال پیش

چهل ماه است که فرش قرمز وزارت نفت برای انتقال تکنولوژی توتال و ... پهن شده است این لشکر با یک هارمونی گوشخراش در ارکستری گسترده فریاد برمی آورند که دلیل پایین بودن برداشت نفت ایران از مخازن نفت، عدم استفاده از تکنولوژیهای روز است و باید انگیزه ایجاد کرد و مانند بقیه ی جاها( حتما کردستان عراق!!!) قراردادها را جذاب کرد اما جالب است بدانیم شرکت توتال، که بر خلاف عدالت و روندهای معمول مناقصات، زودتر از همه مدارک و اطلاعات میدان آزادگان را دریافت کرده بود و فرصت موسع مطالعاتی هم داشته است چه روشها و تکنولوژیهای را برای این میدان پیشنهاد داده است؟

شنیده ها حاکی است که شرکت توتال طی دو جلسه به فاصله ی چند ماه یافته های خود را برای افزایش بازیافت نفت بر پایه دانش فنی روز! ارایه داده است ابتدا تزریق گاز را برای افزایش بازیافت پیشنهاد داده که با توجه به ناتوانی در توجیه پیشنهاد فنی خود برای کارشناسان ایرانی، به فاصله ی چند ماه، گزینه ی نصب پمپهای درون چاهی! را برای افزایش بازیافت پیشنهاد داده است. سوال اساسی و حیاتی اینجاست که آیا این گزینه ها در بردارنده ی تکنولوژی روز است؟ آیا دست ایرانیان از این تکنولوژیها کوتاه است؟

اگر جماعت کم اطلاع از نفت، صدای گوشخراش کنسرت هیپ هاپشان را اندکی پایین بیاورند یا اقلا در فرصت تنفسشان مهلت دهند باید گفته شود هیچ کدام از این دو گزینه، دانش فنی روز نیست چرا که تزریق گاز در سال 1970 برای اولین بار در دنیا و ایران در میدان هفت گل اجرا شده است و پس از آن هم در دوران انقلاب شکوهمند اسلامی بدون اتکا به خارجیها یا با مشارکت آنها در میادین مختلفی، طرحهای متعدد تزریق گاز اعم از امتزاجی و غیر امتزاجی، طراحی و اجرا شده است که میادینی از قبیل آغاجاری با ظرفیت تزریق 2000 میلیون فوت مکعب در روز، محصول کامل طراحی، مطالعه و اجرای ایرانیان است.

استفاده از پمپ های برقی نیز بیش از چهل سال است که در میادینی از شرکت فلات قاره و طی سالهای اخیر در میدانی مثل مسجد سلیمان استفاده و عملیاتی شده، یا در برخی چاه های مناطق نفت خیز آزمایش شده است.

آیا وعده ی استفاده از دانش فنی روز و انتقال تکنولوژی اینگونه قرار است جامه ی عمل به خود بپوشد؟ ایا استفاده از تکنولوژی حدود 50 سال پیش دانش روز تلقی می شود؟ آیا تکنیکهایی که ایرانیان به کرات مورد استفاده قرار داده اند حالا قرار است مجددا با این تبلیغات سرسام آور به اسم انتقال تکنولوژی به ایرانیان قالب شود و تحت ترمهای قرارداد IPC، بیست سال در سود سرشار تولید نفت با قراردادهای سقف باز سهیم شوند؟

قابل انکار نیست که سرمایه گذاری، نیاز واقعی صنعت نفت ایران است و این می باید با استفاده از ظرفیتهای سرمایه گذاری داخلی و خارجی انجام شود در همین فقره هرچه به کارنامه ی 40 ماهه ی اقای زنگنه نگاه می شود هیچ خبری از استفاده ی ایشان از سرمایه های داخلی یا اقلا مذاکره ی ایشان با منابع تامین سرمایه ی داخلی (در مقابل رگبار مذاکرات خارجی ها) نیست واقعا چه کسی پاسخگوی بی عملی محض وزارت نفت در عدم استفاده از منابع سرمایه های داخلی طی چهل ماه گذشته است؟

چه قصه ی تلخی است که تا چهار سال دیگر هیچ افزایش ظرفیت تولیدی( غیر از معدودی که از دولت قبل است و هنوز افتتاح نشده) در پیش نخواهد بود چون چهار سال است که هیچ قرارداد توسعه ای را وزارت نفت کلید نزده است. دردآور است که بدانیم توسعه ی میادینی حتی در دوره ی جنگ تحمیلی نیز تا این اندازه تعطیل نبوده است.

کارشناسان نفتی بارها متذکر شدند که گره میادینی همچون آزادگان و سایر میادین نفتی، بیش از آنکه در گرو دانش روز باشد در وهله ی اول نیازمند سرمایه و تزریق نقدینگی است و در درجه ی دوم آزاد کردن شرکت توسعه دهنده از چنبره ی افراد و مدیران غیر نفتی است که متاسفانه طی یکی دو دهه ی گذشته مدیرانی از پتروشیمی و پالایش و پخش و خارج از بدنه ی وزارت نفت و حتی از مجلس، به مدیریت توسعه ی میادین نفتی وارد شده اند فعلا هم در بر همان پاشنه می چرخد و انگار قرار نیست صدای کارشناسان دلسوز، فرصت اجرای یک سانس از کنسرت نفت را داشته باشد.

تا چه زمانی باید برای طبل های توخالی شرکتهای توتال، شل و بی پی ... گوش تیز کرد؟ چرا نباید با این همه شواهد مطمئن شد که سازهای کوک شده در وزارت نفت، برای موسیقی طرب و تغنی است و نمی توان آن را از طایفه موسیقی حلال یا مشکوک قلمداد نمود که با خیال راحت یا حداقل با احتیاط بتوان به آن گوش سپرد؟ بیچاره مردم که جز تسلیم و قضا هیچ راهی ندارند اما کارشناسان از ابتدا هم بلیط چنین کنسرتی را رزرو نکردند و همچنان به رسالت خودکه آگاهی بخشی است ادامه می دهند .

فانتظر انی معکم من المنتظرین.