پس از گذشت چند ماه از حرف و شایعات و اخبار مربوط به اختلاس های میلیاردی و نجومی جا دارد تاملی جدی بر این مسائل داشته باشیم. هنوز که هنوز است، عده ای با دغدغه های فرهنگی و اجتماعی و دینی در کشور لعن و نفرین عبدالکریم سروش می کنند که سخنان و مباحث او باعث دوری جوانان و بدبینی آنان از نسبت به دین شده است. و از قبض و بسط شریعت تا به امروز او یکی از عاملان و عامدان فساد و بی دینی در کشور و میان جوانان شده است.

برای اطمینان هم که شده شخصا از بیست تا سی نفر از دوستان و آشنایان که کم اطلاعی هم از اخبار و مباحث روز ندارند پرسیدم که آیا نام عبدالکریم سروش را شنیده اند؟ همگی به اتفاق پس از تامل و تکرار نام سروش پاسخ منفی دادند.

اما خواستم همین پرسش را در مورد اطلاع آنان از بابک زنجانی بپرسم که از بیم تمسخر شدن و اضطراب بد گویی و بد بینی جوانان و مردم به اسلام و نظام اسلامی و روحانیت، منصرف شدم. به راستی جای تامل و تدبر است که کدام یک از این دو بیشتر به باورهای دینی مردم ضربه وارد می کنند؟

جای بس تاسف و تعجب است که چرا عزیزان ما از خیال و دنبال کردن سروش و فسیل های علوم انسانی چون او خلاص نمی شوند و دنبال امثال بابک زنجانی نمی روند؟ سروش نه آن زمان که تئوریسین انقلاب اسلامی بود فرصت و مبارک بود و نه حال که دشمن انقلاب اسلامی است تهدید محسوب می شود. البته انگیزه ما از این یادداشت تبرعه کردن سروش و نادیده گرفتن یا سبک شمردن افکار نادرست و منحرف او نیست، اما توجه بیش از حد و اندازه به شخص یا تفکری، گاه به مثابه بزرگ پنداشتن و مهم جلوه دادن اوست و در صورتی که او مستحق چنین توجه و تعریف و یا نقد نیست.

ای کاش کسی نه حکم ارتداد، بلکه شبه حکم ارتدادی برای امثال بابک زنجانی می داد.

الف