اول: " (احمدی نژاد:) شما فکر مي کنيد که اگر جمع شويد و کاغذ پاره صادر کنيد، مي توانيد جلوي ملت ايران را بگيريد، شما بيست و هشت سال مخالفت کرديد، محاصره اقتصادي، تحريم و فشارهاي سياسي را انجام داديد، اما امروز ملت ايران هسته اي است و اگر باز هم تکرار کنيد، حاصل آن را خواهيد ديد و بدانيد اين حرکت شما بر اراده ملت ايران اثري نخواهد داشت. وي افزود: اين قدرت ها براي خودشان سازمان و شورا درست کرده اند و اسمش را جامعه جهاني گذاشته اند و به ملت ايران مي‌گويند بياييد با جامعه جهاني همکاري کنيد اما امروز ملت ايران و ساير ملت هاي عالم دست شما را خوانده است "(۱)

دوم: " وی(عراقچی) یک بار دیگر درخصوص احتمال نقض قطعنامه و بازگشت مجدد تحریم‌ها خاطرنشان کرد: اگر به هر دلیل قطعنامه شورای امنیت (۲۲۳۱) نقض شود هیچ ربطی به توافق ندارد. به ویژه در زمینه موشکی و تسلیحاتی چنانچه از سوی ایران نقضی صورت گیرد توافق مورد خدشه صورت نمی‌گیرد.

وی در عین حال تصریح کرد: اگر ما ضعیف باشیم و به توانایی‌های خود متکی نباشیم آن‌ها می‌توانند ما را از بند ۴۱ به بند ۴۲ بکشانند. آن‌ها می‌توانند به لحاظ حقوقی و سیاسی این کار را انجام دهند اما به لحاظ میدانی و واقعیات این امکان وجود ندارد "(۲)

قطعاً پس از مطالعه سطور فوق به منظور و مقصود این نوشته پی برده اید و بنده هم تصریح می کنم هدف از این مقال مقایسه بین اظهارات و ادبیات مسئولین قبلی و فعلی است. محض مثال، سخنی که این روزها به آن دامن زده می شود را پیش می کشم.

واقعیت این است که برخی می خواهند چنین تفکری را جا بیندازند که علیرغم تغییر دولت هیچ چیز تغییر نکرده حتی در نوع ادبیات مسئولان که در دولت سابق بیشترین نقد به آن رفته بود. مانند مطلبی که چند روز پیش با تیتر« دوباره به دوران کاغذ‌پاره دانستن قطعنامه‌ها بازگشته‌ایم؟! »(۳) در سایت الف منعکس شده بود. در نشست خبری دکتر عراقچی هم که چند روز پیش برگزار شد یکی از خبرنگاران سعی کرد چنین قیاسی را بکار گیرد که البته با تبسم ایشان مواجه شد. جالب اینکه پرچم چنین انتقاداتی درحال حاضر در دست همان هایی است که در زمان ناطق ادبیات قبلی، چنین انتقادهایی نمی کرد! از جمله نویسنده همان مطلب که خود از اعضای تیم مذاکره کننده قبلی بود!

به دو پاراگراف ابتدای مطلب برگردیم و نگاهی به تفاوت واضحی که در آن دو وجود دارد بیندازیم. نگاه اول همه ساز وکارهای فعلی بین المللی را به یکباره رد می کند، بقول معروف به جای حل مسئله سعی در پاک کردن صورت آن دارد در حالیکه اگر ما به عضویت سازمان ملل در آمده ایم لاجرم تمام مکانیزم ها و تشکیلات تصمیم گیری آن را نیز باید بپذیریم و آنگاه در فضای موجود ابتکار عمل به خرج داده و حق خود را بستانیم. در نگاه دوم چنانکه خود عیان است می بینید طرف سعی دارد ضمن رد نکردن مخاطرات کار؛ فرآیند مورد نظر را به مخاطب بشناساند و در انتها با تکیه بر تلاش مجدانه دولت و ملت این امید را می دهد که توطئه دشمنان نافرجام بماند و نتیجه گیری نهایی را به افکار عمومی واگذار کرده است.

لازم است در انتها، توصیه ای به این افراد داشته باشم و آن اینکه در میان سیل بهانه گیری ها و مانع تراشی های پرشمار خود اگر کمی به اشتباهات خود هم اقرار کنید حرفهای شما خریدار بیشتری خواهد داشت.

لینک ها:
(۱) http://alef.ir/vdca.enik49n0e5k14.html?6733
(۲) http://alef.ir/vdcjtxe8iuqeoyz.fsfu.html?

الف