انتخابات ۲۴ خرداد شوک سنگینی بر کسانی بود که «مردم» را نادیده گرفتند. در آن زمان که هم وطنان ما برای عزیزانشان درگیر خرید دارو که هیچ یافتن دارو بودند رییس دولت اصولگرا برای ثبت نام «بهارش» در انتخابات وارد وزارت کشور شد و انگار نه انگار که مجری باید «بی طرف» باشد. این واضح ترین حرکتی بود که به معنای «نادیده گرفتن مردم» و دهن کجی به آن ها تلقی می شود.

پیروز انتخابات ریاست جمهوری کسانی بودند که بر «مردم» تاکید داشتند. تاکیدی خالصانه و واقعی که هنوز بر آن پایبند هستند. چه کسی است که در صحبت های آیت الله هاشمی، حجه الاسلام و المسلمین خاتمی و دوستان ایشان میزان توجه و اهمیت به خواسته های کلیدی مردم مانند اقتصاد و بهبود وضعیت مدیریتی و حتی فرهنگ کشور را نبیند؟

البته این رفتار به «گفتار» محدود نیست و در «عمل» هم مشاهده می شود که اینجا مجال پرداختن به آن نیست.

لکن باید تاسف خورد بر جریان راست کشور که همچنان متوجه نیست از کجا ضربه خورده است. هنوز اصولگرایان تمرکز خود را بر «قدرت» قرار داده اند و عبرت نمی گیرند.

نمونه آخرش نوشته آقای سعید آجرلو است که در همین سایت الف منتشر شده است :

alef.ir/vdcfxxd۰xw۶d۰ja.igiw.html?۲۲۰۴۰۰

نویسنده از ابتدا تا انتهای متن تمام بغض گلویش این است که اصولگرایان قدرت اجرایی شان تضعیف شده و باید با گفتمان سازی مثلث مآبانه به قدرت باز گردند. اگر به این نوشته نگاهی بیندازید سر سوزنی ایشان به مردم اهمیت نمی دهد و مرتبا بر قدرت، قدرت و قدرت تاکید دارند و اگر هم از مردم صحبت می شود برای «جلب آراء» آن هاست :

«. . . گزارهای که اصولگرایان در فهم میزان اهمیتش برای مردم اشتباه محاسباتی کردند. این همان گزاره ای بود که سرنوشت انتخابات را تعیین میکرد.»

یا در جای دیگه به نظرم بسیار بسیار زشت و با نگاه «ابزاری به مردم» نگاه می شود :

«ما با جامعه و صندوق رای طرفیم. پس باید نسبت به آنچه موجب کنش سیاسی شهروندان می شود، ارزیابی دقیق داشته باشیم و رفتن به سراغ مثلث فوق هم از همین نیاز سرچشمه می گیرد.»

جالب است که ایشان علت واقعی شکست را رها کرده و گفتمان هم می سازد!:

«به نظر میرسد اصولگرایان باید کار را از آنجا آغاز کنند که به پایان بردند و آن مثلث سیاست خارجی – اقتصاد – سیاست داخلی است. کلید کار، دادن تصویری جدید از این مثلث به مردم است.»

همانطور که می بینید هنوز جریان اصولگرا بر قدرت طلبی و اقتدارگرایی تاکید دارد. گفتمان ثابت اصولگرایان در این سال ها همین بوده است. آن ها مردم را صرفا ابزاری برای به قدرت رسیدن می دانند و هیچ «احساس مسوولیتی» نسبت به آن ها ندارند. هنوز هم بر همین طریق ناصواب هستند. نویسنده به صراحت بر «راه گذشته» تاکید دارد:

اگر اصولگرایی اوایل دهه ۸۰ توانست گفتمان رهبری در مقابله با «فقر و فساد و تبعیض» را وارد برنامه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود کند، اکنون هم می تواند با تاکید همزمان بر این دو اصل برای این گفتمان، ادبیات جدید بسازد و تصویری ملموس و محسوس برای مردم ارائه دهد.»

کاملا مشخص است که برای ایشان آن چه که بعد از روی کار آمدن احمدی نژاد رخ داده است هیچ اهمیتی ندارد. گرانی افسار گسیخته، تورم، بیکاری، فقر و فساد، افسردگی کشور، بحران مدیریتی و . . . نتایج همین نگاه ابزاری به ملت است.

شما باید ابتدا مردم را بشناسید، نیازهای آن ها را درک کنید و برای رفع نیاز های مردم گفتمان بسازید نه این که مردم را وسیله به قدرت رسیدن خود بپندارید. کافی است به فاجعه ای که با این نگرش رخ داده است نگاه کنیم و ببینیم مردم به چه روزی افتادند.

به اظهار نظر های سایر اصولگرایان نگاه کنید تا مشابه همین افکار را مشاهده کنید. اگر جریان اصول گرا با یک چنین سطحی از تحلیل و بررسی اوضاع سیاسی بخواهد پیش برود که می رود، قطعا بازنده مجلسی است که در آن نمایندگان مردم هستند نه اقتداگرایان!

الف