به دعوت دولت محترم بنده از دریافت یارانه انصراف دادم. ظاهرا باید چنین کاری می کردم و هر چند که احساس می کنم که بسیاری از افرادی که وضعیت اقتصادی بهتری نسبت به من داشتند از دریافت یارانه انصراف ندادند اما بعنوان همراهی با دولت تدبیر و امید و به امید به اینکه مبالغ صرفه جویی شده از بابت انصراف از یارانه توسط دولت در بخش هایی سرمایه گذاری خواهد شد که به نفع اقتصاد کشور خواهد بود، انصراف دادم.

شاید اگر به من اختیار می دادند این مبلغ یارانه، که دیگر به آن بعنوان یک حق به آن نگاه می کردم، را صرفا جهت سرمایه گذاری در بخش بهداشت کشور در نظر می گرفتم. مسئله من بحث پشیمانی و یا عدم پشیمانی نیست، بلکه انتظار من از دولت و اعتماد داشتن به دولت است. دوست دارم به دولت اعتماد داشته باشیم و دولت را از خود بدانیم و نه بر علیه خود. بخصوص دولتی که شعارش اعتماد سازی است و تدبیر و امید پایه و اساسش است.

در چند روز گذشته شنیدم غول هایی دندان تیز کرده اند برای سهم خواهی از این مبالغ. این ۲ غول همواره چشم و گوششان تیز، دستشان دراز و دندان هایشان برنده و کشنده است. هر چند در مظلوم نمایی استاد هستند. به مال و جان مردم رحم ندارند و این هر دو را با هم می خواهند. جالب اینجا است که وزیر محترم هم با آنها همنوا شده است و سنگ آنها را به سینه می زند!

دیروز کفته شد که قرار است ۳۰۰۰ میلیارد تومان از بابت صرفه جویی در پرداخت یارانه ها به صنعت کشور !!! کمک شود که مطمئن هستم سهم خواهی این ۲ غول بیش از همه است. باور کنید تنها عاملی که بنده را از انصراف دادن از دریافت یارانه دودل می کرد همین بود. بر اساس سابقه و شناختی که من از این مدعیان دارم باور کنید می دانستم که اولین کسانی که دست خود را برای دریافت دراز خواهند کرد همین ۲ غول خواهند بود. اما باز هم به تدبیر و امید دل بستم و تصمیم به انصراف گرفتم. با این امید که دولت باید به بهداشت، آموزش و توسعه حمل و نقل عمومی بسیار بیشتر اهمیت بدهد. باور کنید از دیروز که این خبر را شنیدم ناراحت شدم. نه از اینکه مبلغ ناچیزی که من از آن انصراف داده ام به جیب کسانی خواهد رفت که جز بدبختی برای اقتصاد و مردم چیزی نداشته اند، بلکه برای این است که دولت قول داده بود به بهداشت و آموزش کمک کند نه خودرو سازان!

لذا بصورت نمادین از رییس جمهور محبوب که هنوز حرف هایش برایم سند است، درخواست می کنم که حداقل به گونه ای عمل کنند که هیچ سهمی، حتی یک ریال، از مبلغی که ظاهرا متعلق به من بوده و من به احترام به دولتش از دریافت آن انصراف داده ام را به خودرو سازان ندهند. چرا که نگرانم خدایی نکرده بطور غیر مستقیم در بدبختی هایی که آنها برای اقتصاد و مردم ایران آورده اند و می آورند سهیم باشم. غیر از این در هر جای دیگری که صلاح و مصلحت می دانید خرج کنید، ترجیحا بهداشت کشور.

به امید تدبیر و امید

الف