مشکلات معیشتی معلمان از بدو پیدایش آموزش وپرورش دامنگیر این قشر بوده است. هر چند درمقاطعی از زمان های سپری شده از عمر این نهاد پنجره هایی گشوده شده است ولی این گشایش یا موقتی بوده و یا استمرار نداشته است و باز این غول تورم در مسابقه با زندگی معلمی گوی سبقت را ربوده است.

مسئله حایز اهمیت این است: آیا اصلا معلمان این کشور مشکلات معیشتی دارند یا به قول یک خواننده یکی از سایت ها که نظر داده بود، این قشر به قشر همیشه طلب کار تبدیل شده اند؟ درک این مسئله خیلی هم سخت نیست. ما در کشورمان مرکز آمار و بانک مرکزی داریم، کارشناسان خبره ای هم دارند که لابد در کارشان واردند، چندی پیش همین مراکز معتبر اعلام کردند هزینه زندگی در شهر ها چیزی حدود ۲/۵میلون تومان به صورت ماهانه است، بخش زیادی از معلمین این کشور که ساکن این مملکت بوده ولا جرم شهر نشین هستند، ماهیانه حدود ۱/۵میلیون تومن حقوق می گیرند، یک نکته هم تذکرش بد نیست: در ادرات دیگر، همه و بدون استثنا مبالغی به عنوان اضافه کاری و حق ایاب و ذهاب و غیره به کارمندان پرداخت می شود که مبلغ قابل توجهی است، ولی در آموزش و پرورش هیچ خبری از این مبالغ نیست. حتی مبلغ اضافه کاری کارکنان اداری آموزش و پرورش هم که هفته ای ۴۴ساعت کار می کنند، به ثلث کاهش یافته و با چندین ماه تاخیر پرداخت می شود.

عده ای هم می گویند: معلمین نصف سال تعطیل هستند! درست است تعطیلی مدارس که معلمین هم به طبع آن تعطیل می شوند، ۴ماه در سال است، ولی بهتر است از این عده پرسید: استادان دانشگاه و برخی از کادر دانشگاه ها که در خیلی از موارد مدرک همطراز با معلمین دارند در هفته فقط ۳روز کار می کنند و خیلی بیشتر از معلمین حقوق می گیرند، چرا؟ اگر مقدار حقوق هر فرد را به کار یدی بسنجیم باید به یک کارگر بیشتر از یک بنا پول بدهیم، آیا این گونه است؟

موضوع دیگر اینکه بر اساس آیین نامه اجرایی مدارس معلمین هم مثل سایر کارمندان در طول سال یک ماه مرخصی دارند نه بیشتر! چه کار کنیم مدت زمان فعالیت مدارس بر اساس قانون مشخص شده است و هرگاه مدارس باز بوده اند معلمین هم سر کار حاضر. حتی یک معلم در طول فعالیت مدرسه فقط بانظر پزشک یا به شرط جبران می تواند محل کار خودرا ترک کند: که آن هم محدود و با طی مقرات مربوطه.

مطلب دیگر اینکه آیا در این مدت مشکلات معیشتی معلمین حل شده یا نه؟ بهتر است خوانندگان محترم بدانند که دولت در مقاطعی تلاش کرده ولی اقدام قابل توجهی برای حل این مشکلات، انجام نشده است. وقتی حقوق معلمین برای زندگی در این کشور به گواهی آمار وارقام بسیار کمتر از مقدار لازم برای یک زندگی معمولی است آیا معلمین حق دارند مطالبه کنند یا باید آنهارا قشر همیشه طلب کار بنامیم؟ آیا دولت محترم آن تبلیغات مهیج را که برای پرداخت مطالبات معوق معلمین (نه افزایش حقوق !)به راه می اندازد وخواسته یا ناخواسته جامعه را به نوعی در برابر معلمین قرار می دهد که بگویند: دیگر چه می خواهید، برای ۱۰برابر شدن حقوق پزشکان مناطق و افزایش حداقل ۴۰ درصدی حقوق پرستاران در یک ماه اخیر هم انجام داد؟

نکته آخر باز برای اینکه همه بدانند: معلمین مشکلات معیشتی جدی دارند، این مشکلات بر عملکرد و انگیزه آنها قطعا تاثیر گذار است (نکته ای که ۲نفر از نمایندگان محترم مردم استان همدان در هفته اخیر در نطق پیش از دستور به آن پرداختند) اما آمار ها می گویند معلمین از مورد اعتماد ترین افراد جامعه هستند و این مطلب درستی است چرا که به کار معلم، خداوند؛ وجدان فرد، دانش آموزان، خانواده ها، همکاران، مدیر مدرسه و کارشناسان اداره نظارت می کنند و مگر ممکن است این فرد کم فروشی کند؟ آموزش و پرورش را در یابیم، معلمین را در یابیم، دانش آموزان را در یابیم، خانواده هارا در یابیم و مهم تر از همه کشور را دریابیم که آینده کشور با دست معلمین و توسط دانش آموزان ساخته می شود.

الف