روز هفتم آبان ماه قطار پلور سبز شماره ۱۳۳ شرکت رجا در ساعت چهارده و چهل دقیقه از اهواز به مقصد تهران حرکت کرد. طبق برنامه ریزی و ساعتی که در بلیت برای رسیدن به مقصد درج شده بود، این قطار باید ساعت شش و چهل دقیقه صبح هشتم آبان به ایستگاه تهران می رسید.
بعضی تاخیرهای موردی در طول مسیر باعث شد که قطار ساعت حدود هفت و پنج دقیقه صبح از ایستگاه قم به سمت تهران حرکت کند. انتظار این بود که این قطار حداکثر ساعت نه و نیم صبح وارد ایستگاه تهران شود.
ظاهرا لکوموتیو این قطار حدود ۱۰ کیلومتر بعد از ایستگاه نمکزار، بین قم و تهران مکانی که حدود یک ساعت (۸۳ کیلومتر) با تهران فاصله دارد، دچار نقص فنی شد. مکانی که از هر طرف آن فقط بیابان دیده می شد. ماجرای رفع این نقص و رساندن مسافران به تهران تا ساعت حدود ۴ عصر به طول انجامید. برای همه مایه تعجب بود که چنین سوء مدیریت شدیدی را از شرکت راه آهن و رجا مشاهده کنند.
فاصله یک ساعته مکان توقف تا تهران می توانست به شکل های مختلف مدیریت شود. ارسال یک لکوموتیو و یا حتی قطار دیگر می توانست در فاصله زمانی بسیار کوتاهتری مشکل رسیدن مسافرین به مقصد را رفع نماید تا فاصله دو تا دو نیم ساعته قم به تهران به حدود ۹ ساعت تبدیل نگردد. اما ظاهرا وقت و برنامه مردم فاقد هر گونه ارزشی است.
در این بین، مسافران با استیصال تمام در مورد نوع مدیریت در راه آهن و کل کشور بحث می کردند که چطور ممکن است که حتی در یک چنین جایی و در فاصله بین دو شهر بسیار مهم کشور، مدیریت کافی و مناسبی برای حل بحران های حتی کوچک وجود نداشته باشد. اعتراض مسافران به مسوولین قطار و راه آهن هم راه به جایی نبرد.
مسیر راه آهن تهران به خوزستان همیشه در مسیر بین کوه های لرستان با مشکل مواجه بوده است. از ریل خارج شدن انواع قطارهای باری، تخریب شدن ریل و انسداد تونل ها بارها موجب تاخیر در این مسیر شده بود. تاخیر قطارها و مشکلات آنها در آن مکان ها و بین کوه ها با توجه به امکانات و نوع مدیریت کند در کشور ما قابل توجیه تر بود. اما این که در فاصله یک ساعته با تهران و در زمین هموار هم مشکلات به درازا بینجامد، جواب این معما چیزی جز مدیریت بسیار ضعیف و با نمره در حد صفر و بلکه پایین تر نیست.
اینکه چه فکر و چه مدیریتی در راه آهن وجود دارد که هیچ ارزشی برای مسافرین و وقت و برنامه ریزی آنها قائل نمی شوند، جای سوال جدی دارد. تعدادی از مسافران با توجه به برنامه ریزی ساعت رسیدن قطار، قصد سفر از تهران به مشهد داشتند. عده ای دیگر برنامه کلاسهای آموزشی مهمی داشتند که تنها برای همان روز برنامه ریزی شده بود و آن را از دست دادند. بندگان خدایی هم از اقوام نزدیک شهیدی بودند که روز هشتم آبان در شهریار به خاک سپرده شد که آنها هم تمام مراسم تشییع را از دست دادند.
عده ای از مسافران بیمار بودند و مسافران دیگر هم هرکدام برنامه های زیادی در طول روز داشتند که همه را از دست دادند. مسافران و مردم از مسوولین انتظار دارند که این گونه سوء مدیریت ها را در کشور حل نموده و افراد فاقد صلاحیت را از صحنه مدیریت و تعیین سرنوشت مردم در کشور حذف نمایند.
