وی در یکی از مصاحبه هایش گفت: « سال گذشته این وقت‌ها دنبال این بودم که محل سکونتی در شمال درست کنیم و تقریبا تمام‌ وقت را برویم آنجا . . . » اما اکنون نام او به عنوان یکی از استراتژیست های نظام و دیپلماتی کار کشته مطرح می شود. کسی که «فرزند باهوش انقلاب» لقب گرفته است.

پس از ۸ سال «سیاست انزواطلبی» – که با توجه به تحولات قرون اخیر و مناسبات بین المللی ناکارآمدی آن ثابت شده است - حسن روحانی با شعار«اعتدال» وارد میدان شد و در میان وعده هایش، برای عرصه ی سیاست خارجه قول داد تا استراتژی «تعامل مثبت و سازنده با جهانیان» را در دستور کارش قرار دهد. او توانست در همان دور اول و با اختلاف رای بسیار بالا نسبت به سایر رقبا، در قامت رییس جمهور کشور ظاهر شود.

رییس جمهور اعتدال گرای ایران – که خود فردی آشنا به مذاکره و نتایج سیاست تنش زدایی است - بخشی از مسوولیت اجرای وعده ش را بر عهده ی جواد ظریف گذاشت. ظریفی که می گوید: «تا سه روز بعد از انتخابات هم فکر نمی‌کردم چنین چیزی باشد»

وی در ابتدای کار خود و در سفر به نیویورک، ده ها دیدار فشرده با دیپلمات ها و سیاست مداران جهان داشت تا جدیت خود و دولت جدید ایران را نشان دهد.

پس از بازگشت از نیویورک نیز بارها به «کشورهای کلیدی» منطقه سفر کرد تا اجماع منطقه ای علیه ایران - که تابع اجماع جهانی است – شکسته شود و در ادامه فعالیت های مستمرش، سطح تعاملاتش را با کشورهای اروپایی بالاتر برد تا نگرانی ها به وجود آمده ی آن ها را- چه درست چه نادرست- کاهش دهد.

مسوول ارشد سیاست خارجه ایران با زیرکی خاصی به مصاحبه و نشست های خبری پیاپی روی آورد تا علاوه بر دولت ها بتواند نظر مثبت «افکار عمومی» را نیز جلب کند. البته جنس تعامل او با مردم ایران از طریق فیس بوک صمیمی تر شد.

از نظر من او وزیر موفقی است چرا که که اگر یک دیپلمات بتواند نگرش دولت ها و مردم هایشان را ۱۸۰ درجه تغییر داده و نگرانی هایشان را کاهش دهد، قطعا موفق است. کاری که ظریف با ظرافت خاصی انجام می دهد و به پیش می برد.

با این همه هیچ کس بی اشکال نیست. دکتر ظریف برای موفقیتش نیاز دارد تا به سه گروه توجه ویژه کند:«سیاسیون داخلی»، «سیاسیون خارجی» و « توده مردم » که ایشان در ارتباط با گروه اول کمی دچار مشکل شده است.

شاید بتوانیم این خلا را خطرناک ترین نقطه ضعف دکتر بدانیم. وی «دقت» و «شناخت» چندانی به سیاست مداران داخل نداشته و یا در برخی موارد می توان گفت واقعا «غفلت» شده است.

به عنوان مثال ما از یک سری روزنامه ها مانند کیهان چیزی جز تخریب و افشای محرمانه ها توقع نداریم. رفتاری که نتیجه ش ضربه به وحدت ملی و تخریب شخصیت هاست. حال واکنش دکتر ظریف به انتشار دروغ برخی صحبت ها برایش چنان سنگین بود که کمر درد گرفت و ویلچرنشین شد. در حالی که اگر آن روزنامه روزی چنین کاری نکند ما تعجب می کنیم.

این اتفاق برای ایشان حیرت آور بود به طوری که حتی مخالفانش پس از دیدن تصاویر او بر روی ویلچر و مشکلات جسمیش با خود تصور کردند که «اشرافیتی» در کار است و باور نمی کردند وزیر خارجه از تیتر کیهان چنین شده است.

یا اگر به برخی صحبت های ایشان در پاسخ به منتقدان ژنو نگاه کنیم، متوجه الفاظی می شویم که صرفا بهانه به طرف های مخالف اوست. استفاده از لفظ «حرف مفت» هر چند شاید از لحاظ محتوا درست باشد ولی از جنبه ظاهر نمی تواند چندان پسندیده باشد. مخصوصا که می تواند یاداور ادبیات تند و زشت ۸ سال گذشته باشد. همینطور دکتر روحانی نیز از کلمه «کم سواد» استفاده کرد که تا مدت ها همین دو کلمه وسیله ی کوبیده شدن دولت را فراهم کرده بود.

درست است که وزیر محترم خارجه در میان نیروهای حاضر در حکومت طرفداران و حامیان قدرتمندی دارد ولی نباید فراموش کند بسیاری از مناصب قدرت در اختیار مخالفان اوست. آن ها تریبون ها، روزنامه ها، سایت ها، پول و امکانات گسترده ای دارند که کف تخریب دولت برای آن ها منفی نشان دادن توافق ژنو است در حالی که این «برنامه مشترک» مهم ترین حرکت دولت در عرصه دیپلماسی بوده است.

دکتر ظریف در جایی مخالفانش را «اقلیت باهش و پرهیاهو» دانسته است پس انتظار به جایی است که این بهانه دادن ها به مخالفان سرسخت داخلی کاهش پیدا کند و مسوولین دیپلماسی با سعه صدر بیشتری با منتقدان برخورد کنند.

از نظر من سال ۹۳، تاریخی ترین سال دوران زندگی سیاسی ظریف است. سالی که در آن وی هم میوه توافق ژنو را می چیند هم برای موفقیتش باید رفتار مخالفان خود را مدیریت کند.

در انتها برای این وزیر خوش سیرت و خوش سیما آرزوی موفقیت دارم که پیروزی او سعادت ملت است.

قال الامام علی علیه السلام:
رَأسُ السِّیاسَۀِ استِعمالُ الرِّفق
امام علی علیه السلام فرمودند:
پایه سیاست، مدارا کردن است
میزان الحکمه، ح ۹۰۱۹

الف