پرده اول:
سال ۱۳۸۰ شمسی: دانش آموزان مدرسه ای نمونه در یکی از شهرستان های ایران زمین به انتخاب رشته بین ریاضی فیزیک و تجربی فکر می کنند. از آن جایی که اکثر این دانش آموزان ایده آل گرا هستد و کلاس کاری و حقوق مهندسان را بالاتر از پزشکان می دانند اکثریت قریب به اتفاق آن ها رشته ریاضی فیزیک را برای ادامه تحصیل انتخاب می کنند.

سال ۱۳۸۳ شمسی:
دانش آموزان در رشته های مهندسی (از قبیل مکانیک،صنایع و...) در دانشگاه های شریف، تهران، امیرکبیر... قبول شده اند و خوشحال از ثمربخش بودن تلاش ها به آینده ای روشن فکر می کنند.

سال ۱۳۹۰:
تعدادی از همکلاسی ها برای ادامه تحصیل به خارج رفته اند و تعدادی هم که مانده اند در برخی شرکت های خصوصی مشغول به کار هستند.

سال ۱۳۹۴:
مهندسانی که در ایران مانده اند و در رشته های خود تا مقطع ارشد ادامه تحصیل داده اند، همان ها که از قافله رفتن به خارج به هر دلیل باز مانده اند، حقوقی حداکثر تا ۳ میلیون تومان دریافت می کنند.

همان سال:
پرستارانی که با زحمتی بسیار کمتر از مهندسان فوق در سال های انتخاب رشته، رشته تجربی را برگزیدند و نه چندان تاپ بودند که پرستاری را انتخاب کردند حقوقی معادل ۵ تا ۶ میلیون تومان دریافت می کنند. پزشکان عمومی که فقط برای گذراندن طرح خود حقوقی معادل ۷،۸ میلیون تومان دریافت می کنند.

همان سال:
هر چند ماه یک بار داستان دردآوری از رفتار پزشکان با بیماران مخابره می شود.

همان سال:
پزشکان محترم کوچکترین انتقادی از رفتار ناشایست برخی پزشکان بر نمیتابند. وزیر نامه می نویسد برنامه طنز پخش نشود.

همان سال:
متاسفانه پزشکی به قتل می رسد. وزیر نامه می نویسد به طور ویژه به پرونده قتل پزشک رسیدگی شود. خون پزشک از دیگران رنگین تر است.

همان سال:
از آنجایی که کلاس کاری و حقوق پزشکان بالاتر است دانش آموزان تجربی را انتخاب می کنند.

نتیجه گیری:
برنامه ریزی مهم است.
اختلاف طبقاتی بد است.
ایران بهشت پزشکان است.

الف