چندی پیش به سکوت سؤال­ برانگیز جریان موسوم به روشنفکری و جریان رسانه ­ای هم­سو با آن در قبال جنایت­ ها و وحشی­گری تروریست­ های تکفیری در سوریه و عراق پرداختم. به این­که این جریان علی­رغم تمام ادعاهای به ­ظاهر بشردوستانه و ژست­ های فریبنده­ای که در حمایت از حقوق بشر و کرامت انسانی دارد، در مواجهه با آتش فتنه ­ای به نام «داعش» که بیش از سه سال است به جان جهان اسلام افتاده دیده بر هم نهاده و سکوتی مرگ­بار در پیش گرفته است.

جریانی که از قضا ید طولائی هم در به­ راه­ اندازی کمپین و جلسه و سخنرانی و صدور بیانیه برای اعتراض به محکومیت قانونی فلان فردِ در بند که به جرمی محرز و توسط نهادی قانونی و طی یک فرآیند کاملاً قانونی محکوم شده است دارد و خوب بلد است کی و کجا احمد شهید و امثال او را به صحنه فرابخواند تا به یاری او و نیز رسانه­ های فراگیر معلوم ­الحالی که سمت و سوی فعالیت و خاستگاه و غایت آن­ها کاملاً روشن است، نظام اسلامی را با چالش مواجه کند، و فراتر از این دعاوی حقوق بشری حتی با هیاهوهای غوغاسالارانه ­ای که در اعتراض به فلان رویداد زیست­ محیطی و مثلاً بی­ توجهی در نگاهبانی از فلان حیوان در معرض انقراض به راه می ­اندازد! اما در ماجرائی که همه وجدان­ های بیدار را با هر مرام و مسلکی و از هر جغرافیا و سرزمینی به واکنش واداشته لب فروبسته و دم برنمی­ آورد، هم­چنانی که احمد شهید و همه سازمان­ ها و نهادهای بین­المللی مدعی حقوق بشر مهر سکوت بر لب زده و خاموش شده­ اند.

و نه­ تنها سکوت، حتی در آغازین روزهای تولد این مولود نامشروع که ثمره پیوند نامبارک دموکراسی آمریکائی و وهابیت سلفی سعودی است، هم­صدا با جبهه ضد مقاومت و در روزهای اوج بیداری اسلامی تلاش مذبوحانه­ ای در پیش گرفت برای تعریف این پدیده شوم ذیل خیزش ­های مردمی جهان اسلام در جریان بیداری اسلامی که اینبار علیه دولت مردمی سوریه بروز یافته است. این جماعت- البته متأسفانه به رهبری برخی مسئولین رده بالای نظام!- حتی کوشید با طرح ادعای کذب و بی­ اساس استفاده دولت سوریه از سلاح شیمیایی علیه مردم خویش گرای لازم برای مداخله نظامی بیگانگان در سوریه را در اختیار آنان قرار دهد تا حال که مزدوران اجاره ­ای در ساقط کردن حکومت مردمی بشّار توفیقی نداشته ­اند، مثلث غربی عربی عبری خود مستقیما وارد عمل شده کار ناتمام عمّال ناکام خود را به انجام رساند!

هرچند در آن برهه مخالفت­ های گسترده جامعه جهانی که به میزانی از بلوغ رسیده است که دیگر به آن­چه بنگاه ­های خبرپراکنی و امپراتوری رسانه ­ای دنیای استکبار سعی در القاء آن دارد وقعی نمی ­نهد، و نیز مواجهه با واقعیت­ های موجود در عرصه میدانی سوریه، مانع از تحقق پندارهای خام دشمنان مقاومت شد و کشوری را که داعیه­ دار ابرقدرتی و رهبری جامعه جهانی بود به آن درجه از استیصال و درماندگی رساند که علی­رغم تعیین ضرب­الأجل­ های مکرر برای حمله نظامی به سوریه، به شکلی مفتضحانه از معرکه پا پس بکشد و خود را در باتلاق سوریه گرفتار نسازد.

اما به مجرد این­که ائتلاف به ­اصطلاح مبارزه با داعش به سرکردگی آمریکا و حامیان غربی عربی تروریست ­های تکفیری شکل گرفت، انبوهی از تحلیل و گزارش و یادداشت روانه مطبوعات زنجیره ­ای شد که فحوای همه آن­ها یک جمله بیش نبود: «ضرورت پیوستن ایران به ائتلاف علیه داعش»! اگرچه به سبب آن­که رهبر فرزانه انقلاب خیلی صریح و بی­ پرده در خصوص این ائتلاف مضحک اعلام موضع نظر فرموده و حجت را بر همگان تمام کرده بودند، کسی نمی­ توانست به صراحت چنین امری را مطرح کند، لیکن وقتی از «ضرورت همکاری ایران با ترکیه و عربستان به­ مثابه سه قدرت منطقه ­ای برای مبارزه با داعش» سخن رفت، ناصواب نیست استنتاج این نتیجه که این توصیه در واقع ترجمان تلویحی و رقیق­ شده «ضرورت پیوستن ایران به ائتلاف علیه داعش» است و به همان عبارت اشاره دارد.

این آسمان ریسمان به هم بافتن ­ها و ژست های بشردوستانه و خیرخواهانه برای «آمرلی» و «کوبانی» هم صرفاً برای سنگین کردن کفه استدلال به نفع پیوستن ایران به این ائتلاف نمایشی است، اگرنه «کوبانی» و «آمرلی» برای جماعتی که با منطق «نه غزه، نه لبنان» سال ­هاست کمک­های نظام به جبهه مقاومت را به ­زعم خود با برهان! «چراغی که به منزل رواست، به مسجد حرام است» زیر سؤال برده و همواره بابت حمایت از گروه ­های مبارز ملت­ های به پاخاسته طلب­کار نظام بوده است، کمترین موضوعیتی ندارد!

هر چه در تمام این سال ها در برابر قساوت صهیونیست ­های غاصب فریاد زدند و یاری­ گر مظلومان فلسطین شدند و در فاجعه میانمار در برابر به آتش کشیدن و زنده ­زنده سوزاندن مسلمانان دلشان به درد آمد و حتی برای همین ملت ­های سوریه و عراق پیش از تشکیل این ائتلاف مضحک، بیانیه که نه، حتی سطری در محکومیت این جنایت­ ها نوشتند و موضعی گرفتند، امروز می ­توانیم باور کنیم این ادعاهای خیرخواهانه برای «کوبانی» از سر صدق و خلوص نیت ایشان است! جالب آن­که چنان در این ماجرا ماهرانه نقش بازی می ­کنند که اگر کسی نداند می­ پندارد این جماعت برای سوریه و عراق از بچه­ های حزب­الله و حاج قاسم هم دلسوزترند!

نه تغییری در ماهیت تروریست­ های تکفیری ایجاد شده که این جماعت را به تغییر موضعی این­چنین آشکار واداشته، و نه تفاوتی در عرصه نبرد، تنها تحول ماجرا از پس پرده برون آمدن آمریکاست و به دوش گرفتن مسئولیتی که تا همین چند وقت پیش تروریست­ های داعش به نیابت و با حمایت و هدایت آمریکا در حال انجام آن بودند، یعنی تلاش دوباره برای سرنگونی دولت بشّار و اینبار تحت لوای مبارزه با داعش، و البته مهار آتش سرکشی که از کنترل عاملان آن خارج شده و رفته­ رفته دامان آن­ها را نیز فراخواهد گرفت! و این دقیقاً همان چیزی است که برای جماعت روشنفکر و سمپات­ های رسانه­ ای آن موضوعیت داشته، چرخش ۱۸۰ درجه­ ای ایشان را کاملاً توجیه و معنادار می­ کند.

و البته چنان­که در یادداشت پیشین نیز اشاره شد از آن­جا که هویت این جماعت در سرسپردگی به سردمداران نظام سلطه تعریف و معنا می­ شود، به­رغم سکوت سؤال­ برانگیزی که در تمام این مدت و در مواجهه با این قضیه داشته است، در این برهه رسالت خویش را در آن می ­بیند که با متقاعد ساختن نظام برای پیوستن به خیمه­ شب­ بازی رسوای مبارزه با داعش با هر وسیله و ابزار ممکن درواقع خوش ­خدمتی خود را به شیطان بزرگ به اثبات رساند، نه این­که حقیقتاً دل­نگران «کوبانی» باشد، چنان­که هرگز نبوده و هرگز هم نخواهد بود!

واقع آن است که این مرثیه فانتزی که از درون اتاق های شیشه­ ای گرم و بستری نرم و در حال نوشیدن یک فنجان قهوه داغ برای آمرلی و کوبانی سروده می­ شود، نه از آن ­روست که احساسات لطیف این جماعت در مواجهه با وحشی­گری تروریست ­های تکفیری جریحه­ دار شده است، که لفافه ­ای است برای سرپوش نهادن بر رؤیایی که این جماعت سال ­ها است در آرزوی آن هستند، و آن تدارک دیدن صحنه ­ای که لااقل برای یک­بار هم که شده جمهوری اسلامی و ایالات متحده نه در مقابل هم، که در کنار هم و علیه دشمنی مشترک صف ­آرایی کنند، و احیاناً این توهم خام که چه بسا از این مرداب ماهی نیمه ­جانی هم به نفع مذاکرات رو به بن ­بست هسته ­ای صید کنند!

الف