دیشب با دوستان طلبه رفتیم سینما آزادی برای دیدن فیلم چ . بسیار هم عالی بود البته نه از منظر فنی!

فیلم چ تنها دو درصد از همه ی چمران را نشان میدهد. اما نمایش قابل قبولی بود از تقابل دو دیدگاه درون نظام.

یکی دیدگاه شهید اصغر وصالی یه رزمنده پاک باخته شجاع انقلابی و پیشرو، و دیگری شهید دکتر مصطفی چمران یک کهنه چریک عارف خونسرد. که عقل او را نه رفیق سابق و دشمن آن روزش یعنی دکتر عنایتی که فرمانده معارضین کرد بود می فهمید و نه همرزمش شهید اصغر وصالی عزیز که او را چمران بازرگان می دانست و نه چمران خمینی!

شهید اصغر وصالی نمونه بارز جوانی انقلابی است که به قول رهبری روز خطر در برابر حادثه سینه سپر می کند، اسلحه به دست دارد و می جنگد و غیر از جهاد با دشمن دلبسته ی چیزی نیست.

چمرانِ ابراهیم اما به این فکر می کند: "خونریزی کمتر" و اینکه شنیدن بوی اسرائیل را به دوست سابق اش یادآوری می کند.

من حرف حاتمی کیای چ را اینگونه فهمیدم: انقلاب هم به اصغر وصالی ها احتیاج دارد و هم به چمران ها، اما چیزی که اهمیت دارد و نباید فراموش شود جایگاه افراد است یعنی و اینکه چمرانی باید باشد تا اصغر وصالی ها هدف را بهتر ببینند تا مبادا به کشور هزینه ی نا خواسته ای تحمیل شود.

کلام رهبری در دیدار ۹۱/۱۱/۲۸ با مردم آذربایجان:

در دوران دفاع مقدس اگر بسیجى‌ها می خواستند همین طور بروند یک جائى، طبق میل خودشان حمله کنند، که خب پدر کشور در مى‌آمد. نظمى لازم است، انضباطى لازم است، مراعاتى لازم است.

الف