الف - کنسرت، آری یا خیر؛ بخدا مساله این نیست!

1 ـ به گمان من هنر ذاتا دارای فضیلت و شرافت است. و در میان هنرهای موجود، سینما و سپس موسیقی به نهاد اجتماعی تبدیل شده اند. چنانچه به وجه نهادی موسیقی توجه داشته باشیم، نمی توانیم بی محابا و صرفا بر پایه دیدگاه و پسند شخصی خود به مخالفت با آن برخیزیم و هر از گاه، افکار عمومی را به حواشی لغو و بیهوده گرفتار کنیم.

2 ـ با فرض پذیرش دلیل مخالفت برخی از امامان جمعه نسبت به برگزاری کنسرت موسیقی (که بسیاری از این مخالفت ها درست و منطقی نیست) آیا همه ی مشکلات و منکرات و حرام های نفسگیر و تباه کننده ای که گریبان اخلاق و کرامت و فضلیت های اجتماعی را گرفته است و جامعه را در چنبره ی خود به بند کشیده است، حل شده و از میان رفته است و فقط موضوع برگزاری کنسرت مانده است؟

بخدا برای این گروه از امامان جمعه و برای محیط و فضای نماز جمعه زشت است کهفقر و بیکاری و سرقت و روسپیگری، فاصله های رو به تزاید طبقاتی، اهریمن سیری ناپذیر ربا، هیولای موادمخدر و موریانه ی رشوه و ارتشا و رانت خواری و... در جامعه بیداد کند و همه ی ارزشهای اخلاقی و فضلیت های انسانی را به سخره بگیرد و آنوقت آقایان یک نفس و پیوسته و با استدلالات پیش پا افتاده به موضوع برگزاری کنسرت در شهر و دیار خود حساسیت نشان دهند.

3 ـ این آقایان خوب است بدانند که دانسته یا ندانسته، با اصلی کردن موضوعات فرعی و داد و قال در باره ی آن، افکار عمومی را از مطالبات اصلی خود دور می کنند و برای منکرات بزرگی که پیشتر اشاره شد، حاشیه امن فراهم می سازند و در باقی ماندن منکرات_بزرگ سهیم اند.