الف - اگر اخلاق برایتان مهم نیست این مطلب پیشنهاد نمی شود

اگر اخلاق برایتان مهم نیست این مطلب پیشنهاد نمی شود

بازی ایران و سوریه بهانه ای شد تا مجدد و برای بار چندم، منع حضور تماشاچیان خانم در ورزشگاه مورد اعتراض قرار گیرد.

اشتباه اساسی تقلیل این "منع اخلاقی" به "لجبازی های سیاسی" است. فی نفسه حضور بانوان به عنوان تماشاچی در ورزشگاه منعی ندارد. کسی مخالف تشویق بانوان نیست. همین الان در بسیاری از ورزش ها حضور خانم ها به عنوان تماشاچی آزاد است. از قدیم نیز چنین بوده است. یکبار فکر کنیم ببینیم ماجرا چیست و چه فرقی بین مسابقه فوتبال و دیگر مسابقات است؟

اینکه مراجع ما مخالف حضور بانوان در مسابقه فوتبال هستند و آنرا خلاف شرع و اخلاق می دانند دلیل روشنی دارد که نمی توان از کنار آن بسادگی گذشت. ماجرا را به مباحث سیاسی کوچه بازاری نازل نکنیم؛ واگرنه در مقام جدل باید بگوئیم برخی از همین مراجع حامی دولت حکم حرمت دادند.

اما؛
حتما شما هم با این صحنه مواجه شدید؛ یک جمع فامیلی با شخصیت های مختلف دور هم نشسته اند و ناگهان مسابقه فوتبال از تلویزیون پخش می شود و به سرعت فضای رسمی تغییر می کند. سرو صدا و داد و فریاد و هیجان و هیجان و هیجان. گوئی این آدم ها اساسا در شخصیت سابق خودشان قرار ندارند. چرا؟ خیلی ساده است. هیجان بالای فوتبال اجازه کنترل بر احساسات را نمی دهد. حرجی هم نیست. فوتبال که تمام می شود همه مجددا عصا قورت داده کنار هم می نشینند و تخمه را کنار گذاشته و حداکثر میوه میل می کنند و درباره مسائل مهم مملکت حرف می زنند.

مسابقه فوتبال به جهت هیجان بالایش که در دیگر مسابقات کمتر یافت می شود، رفتارهای احساسی و کاملا غریزی را بر محیط حاکم می کند. مسابقه فوتبال اوج شکلگیری چنین هیجانی است. طبیعی است که حضور بانوان در این شرایط منجر به مسایلی می شود که نه شان آنها رعایت می شود و نه روابط اخلاقی و نه حرمت شرع مقدس.

ممکن است فردی بگوید خیر؛ برای من چنین نیست. یا من بر احساسات خودم مسلطم. سلمنا. ولی این حکم برای یک نفر نیست. برای فضای غالب بر مسابقه است. احکام اجتماعی روی فرد فرد افراد قرار نمی گیرد. روی فضای کلی حاکم بر جامعه می رود. برای همین تاکید شده است در مجلس گناه نروید. نه اینکه قطعا به گناه می افتید؛ خیر چون در معرض گناه قرار می گیرید.

اگر بدانیم این دیوار ممکن است بریزد زیر سایه اش نمی خوابیم. شرع نیز بر همین حکم عقلی تاکید می کند.

ممکن است بگویند آزاد بگذارید تا کسانی که برایشان اخلاق مهم نیست حضور پیدا کنند. اما حکومت نقشش تماشاچی نیست. از طرفی نباید راه را برای کسانی باز کند که نادانسته و صرفا برای ورزش و تشویق وارد ورزشگاه می شوند ولی حاضر نیستند در معرض گناه و بداخلاقی قرار بگیرند. غیر این برای حکومت دینی و اخلاقی چه نقشی دیده ایم؟ وظیفه حاکم مثل یک پدر دلسوز است که هم به هیجان و شادی فرزندش توجه می کند و هم اگر محیط را پر خطر و آسیب زا ببیند، محدودیت گذاشته و مانع می شود. فرد برای خودزنی آزاد است اما حاکم نباید بستر خودزنی فراهم سازد.

اما چاره چیست؟
چاره این ماجرا خیلی کلیدی است. این داستان از آن دست موضوعاتی است که حل و فصلش بیش از دولت، بدست خود مردم است. رشد فرهنگی و رعایت اخلاق انسانی و اسلامی از سوی تماشاچی ها کمک می کند مقدمه لازم فراهم شود. البته دولت هم باید شرایطی را به جهت سخت افزاری و محیطی فراهم کند تا این اختلاط و نگرانی های اخلاقی به حداقل برسد.