این روزها برای نمی­ دانم چندمین ­بار شاهد تکرار اتهامات بی ­اساس و مضحک مقامات غربی و بین ­المللی در خصوص وضعیت حقوق بشر در ایران بوده ­ایم؛ از ادعاهای خنده­ آور بان کی مون در خصوص اعدام قاچاقچیان مواد مخدر گرفته، تا گزارش مغرضانه احمد شهید در مورد نقض حقوق بشر در ایران... .(اثبات بی­ اساسی و مضحک بودن این ادعاها موضوع این جستار نیست، که در چند و چون آن بسیار سخن رفته است.)

از اظهارات اوباما در دیدار با نتانیاهو گرفته، تا سخنان ضد ایرانی دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس در پارلمان رژیم صهیونیستی... .

از دیدارهای ناموجّه و خلاف قانون اشتون و هیأت پارلمان اروپا با عناصر فتنه ۸۸ گرفته، تا سخنان گستاخانه بان کی مون دبیرکل سازمان ملل در خصوص وعده­ های انتخاباتی آقای روحانی، و موارد دیگری که با استناد به گزارش خانم اشتون مطرح شد... .

صرف­نظر از سه دور تحریم جدید آمریکا علیه شرکت­ ها و اشخاص حقیقی و حقوقی ایرانی در همان روزهای نخستین پس از توافق، از تمدید وضعیت اضطراری آمریکا در قبال ایران از سوی اوباما گرفته، تا مصوبه اخیر شورای وزیران اروپا برای افزایش تحریم­ ها... .

این روزها برای نمی­دانم چندمین­ بار شاهد به رخ ملت ایران کشیدن گزینه ­های از کار افتاده روی میز گاوچران ­های هفت­ تیرکش آمریکائی بوده ­ایم... .

و برای همان نمی­دانم چندمین­بار موضع دستگاه دیپلماسی ما خلاصه شده در: "این اظهارات غیرسازنده است"، "این مطالب مصرف داخلی دارد"، "این اقدامات به تلاش ­های صورت گرفته در راستای بهبود روابط لطمه می­ زند"، "این سخنان اعتماد ملت ایران را خدشه ­دار می کند"، و... .

تحریم، اقدامات خصمانه و اظهارات مغرضانه، چیز تازه ­ای برای ملت ایران نیست و موضوع جدیدی برای ما به حساب نمی­ آید، ملت سال­ ها است که با این ادبیات خو گرفته و به وقت مقتضی پاسخ شایسته و درخوری به آن داده است، لیکن نکته قابل توجه آن است که وقایع اخیر در شرایطی رخ می ­دهد که تغییراتی اساسی در ادبیات و رویکرد دولتمردان ما در عرصه دیپلماسی و روابط بین­ الملل ایجاد شده است، تغییراتی که قرار بود دشمنان نظام را وادارد به این­که دیگر نه با ادبیات "تحریم"، که با ادبیات "تکریم" بایستی با این ملت تمدن­ساز سخن بگویند!

جریانی در کشور بر این باور است که چالش­ های موجود در عرصه سیاست خارجی نظام با قدرت ­های بین ­المللی تنها معلول ادبیات حاکم بر این حوزه به ویژه در هشت سال گذشته بوده است، و بنابراین با تغییر رویکردهای قبلی می­ توان راه دیگری در پیش گرفت که ضمن آن­ هم تعامل سازنده ­تری با دنیا داشت، و هم از همه حقوق و منافع کشور صیانت نمود، با راهیابی این جریان به عرصه مدیریت اجرایی کشور و مانور همه جانبه بر این باور، تاکتیک "نرمش قهرمانانه" از سوی رهبر معظم انقلاب مطرح شد تا مسئولین جدید که مدعی ­اند در برخی مسائل می ­توان موضع دیگری اتخاذ کرد و در عین­ حال منافع ملی را نیز به طور کامل حفظ نمود، دیدگاه ­های خود را اعمال کرده و مردم نیز به وضوح شاهد نتایج عملی این سیاست­ ها باشند، ایشان علاوه بر آن همزمان با تشریح دلایل اصلی اختلافات مبنایی نظام اسلامی با نظام سلطه، بارها و بارها مسئولین محترم را به فهم ماهیت حقیقی دشمن و درک سیاست­ ها و طرفندهای خصمانه او توجه داده، و از خوش­بینی مفرط و اعتماد به دشمن برحذر داشته ­اند.

از این­ رو مقارن با روی کار آمدن دولت جدید، تغییر سیاست ­ها و رویکردهای قبلی در دستور کار قرار گرفت، به تصور آن­که اگر ما گامی در جهت دوستی و عادی سازی روابط برداریم- بخوانید گامی در مواضع خویش به عقب برداریم- طرف مقابل هم گامی به پیش خواهد گذاشت؛ که البته اینگونه هم شد و طرف مقابل گامی به پیش نهاد، منتها نه در راستای دوستی و اعتمادسازی، که در باج­خواهی و افزون ­طلبی! درواقع علی­رغم تغییر لحن و رویکرد دولتمردان جدید - که در مواردی بعضاً با عقب­ نشینی­ هایی تاکتیکی نیز همراه بود و انتقادهایی جدی را در میان بسیاری از دلسوزان و مقامات نظام برانگیخت - نه تنها تغییری در مواضع دشمنان نظام به وجود نیامد، که اتفاقا بر شدت و گستره آن نیز افزوده شد، و چه بسا آنان را به این طمع خام انداخت که از این پس نیز با تداوم این رفتارها و فشارها خواهند توانست نظام اسلامی را گام به گام از مواضع اصولی­ اش عقب رانده و امتیازات بیشتر و بیشتری از جمهوری اسلامی بگیرند، و هر آن­چه را که طی این سال­ها در سایه استقامت ملت رشید ایران از دست یازیدن به آن محروم مانده ­اند، از این پس در این عرصه جدید و به لطف مذاکره و مصالحه فراچنگ آورند!

قرائن حاکی از آن است که رفتار و ادبیات دولت جدید به عوض آن­که حامل پیام حسن­ نیت ملت ایران برای جهانیان بوده باشد، ظاهراً قدرت­های سلطه ­گر و مستکبران عالم را دچار این سوء تفاهم کرده که تغییرات ایجاد شده شاید حاصل ضعف و انفعال ملت ایران و تردید ایشان در ایستادگی بر اصول انقلاب می­ باشد! که این دقیقاً تحقق همان تحلیل­ هایی است که پیش از این چنین توهمی را در نظام سلطه نسبت به چنین رویکرهائی پیش ­بینی کرده بود، خداوند بر درجات عالی پیر سفرکرده ­ی جماران بی افزاید که فرمود اگر شما قدمی هم از مواضعتان عقب بروید، آن­ها ده قدم به پیش می ­آیند.

واقع آن است که متأسفانه به نظر می­ رسد با وجود هشدارهای مکرر و مستمر نسبت به درک طرفندهای گونا­گون دشمن در عین حفظ اصل و نفس دشمنی و عداوت، نگاه برخی مسئولین محترم به «خوش­بینی مفرط» به دشمنان دیرینه و قسم خورده­ انقلاب «آلوده» شده، و علی­رغم این ادعا که به ­ویژه به آمریکائی­ ها بی­ اعتماد هستند، آثار چنین بی ­اعتمادی­ ای در گفتار و رفتار برخی از ایشان دیده نمی­ شود. درواقع وقتی "اعتدال" به عدم "قاطعیت" و "صلابت" فروکاسته می­ شود، و در برابر تمام اقدامات خصمانه و عهدشکنی­ های طرف­ های خارجی به مواضعی "نرم" و "ملایم" بسنده می­ شود، و واکنش قاطعی در برابر این اظهارات و اقدامات صورت نمی­ گیرد، تا حدی طبیعی است که در مواضع طرف مقابل نه تنها تجدیدنظری صورت نگیرد، که به دشمنی ­های دیرینه و عداوت­ های پر کینه او، توهین و تحقیر نسبت به ملت بزرگ ایران و نادیده ­گرفتن ضوابط قانونی جمهوری اسلامی– که به تعبیر رئیس محترم قوه قضائیه نوعی دهن کجی به نظام محسوب می ­شود- نیز افزوده گردد!

این کار ویژه دشمن و اقتضای دشمنی او است که اگر در طرف خویش عزمی راسخ و اصراری سرسختانه بر اصول و آرمان­ های خویش نبیند، بر دشمنی­ و تمایلات افزون ­طلبانه خویش بی افزاید، و این مسئولیت مدیران و کارگزاران حکومت است که با اتخاذ مواضعی قاطع و مقتدرانه چنین تصور و توهمی را از ذهن دشمن بزدایند؛ در ماه ­های اخیر اما، چنین رویکردی در دستگاه دیپلماسی کشور مشاهده نشده و بیشتر بنا بر آن بوده است که اظهارات، اقدامات و مواضع ایشان با مستمسک قرار دادن تعبیر «نرمش قهرمانانه» رهبری توجیه گردد. حال آن­که رهبری فرزانه انقلاب خود صریحاً در تفسیر این تعبیر چنین فرموده­اند: «ما تعبير "نرمش قهرمانانه" را به كار برديم؛ يك عدّه‌اى آن را به معنى دست برداشتن از آرمان­ ها و هدف ­هاى نظام اسلامى معنا كردند؛ بعضى از دشمنان هم همين را مستمسكى قرار دادند براى اينكه نظام اسلامى را به عقب‌نشينى از اصول خودش متّهم كنند؛ اين­ها خلاف بود، اينها بدفهمى است. نرمش قهرمانانه به معناى مانور هنرمندانه براى دست يافتن به مقصود است؛ به معناى اين است كه سالك راه خدا - در هر نوع سلوكى - به سمت آرمان­ هاى گوناگون و متنوّع اسلامى كه حركت مي­ كند، به هر شكلى و به هر نحوى هست، بايد از شيوه‌هاى متنوّع استفاده كند براى رسيدن به مقصود.» و عنایت به این فرمایش رهبری و نیز نمونه ­های ذکر شده در ابتدای این یادداشت، چنین می­ نمایاند که این مصادیق نمی ­تواند چندان سنخیتی با "تمامیت" تعبیر رهبری داشته باشد.

نقل است که فردی نماز نمی­ خواند، دوستش به او اعتراض کرد که چرا نماز نمی­ خوانی، گفت: خداوند خودش در قرآن فرموده: «لا تَقْرَبُوا الصَّلاةَ»، دوستش گفت آیه قرآن این­گونه است که: «لا تَقْرَبُوا الصَّلاةَ وَ أَنْتُمْ سُكَارَی»، آن فرد در پاسخ گفت: خدا پدرت را بیامرزد چه کسی توانسته به تمام قرآن عمل کند که من دومی باشم!

الف