پرده اول: سال ۹۲ انتخابات ریاست جمهوری، شخصی نه چندان ناشناس بنام حسن روحانی برای انتخابات ریاست جمهوری کاندید می شود و شعارهایی می دهد بیشترین دغدغه مردم در آن برهه از تاریخ گرانی های روزمره و پایین آمدن قدرت خرید مردم بطور روزانه بود، با مراجعه به لطیفه های اینترنتی آن دوران می توان به شدن فشاری که به مردم وارد می شد پی برد. اما شعارهایی با مایه های فرهنگی از قبیل بازگرداندن شان فرهنگیان به آنان دست مایه این مطلب است.

پرده دوم: انصراف عارف و انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری، مردم اما انتظار تغییرات آنی نداشتند، هرچند تورم از همان روز اول رو به زوال نهاد و قیمت هم سازشان سازگار شد و مردم کمی روی آرامش دیدند و اما از اجرای طرح هایی برای بازگشت آرامش از دست رفته ی فرهنگیان نیست. با معرفی محمدعلی نجفی برای پست وزارت آموزش و پرورش موجی از شادی در این قشر فراموش شده و رهاشده در برابر مشکلات، به وجود آورد، مجلس نشینان اما به نامه ها و درخواست های فرهنگیان بی اعتنا بوده و این دلخوشی را از آنان گرفتند، هرچند دلیل مخالفت مجلس نشینان را با انتخاب نیروی ارام بدون حاشیه، بی سروصدا، بدون برنامه، ضعیف مانند فانی، متوجه مخالفتشان با نجفی شدم، نیرویی مثل فانی باید وزیر آموزش و پرورش می شد تا در برهه هایی که قرار است لایحه بودجه نوشته شده و یا در صحن مجلس بررسی شود، هیچ آزاری نداشته باشد.

پرده سوم: لایحه ی بودجه ۹۳: باز هم فرهنگیان فراموش شدند، افزایش حقوق ۲۵ درصد که البته با چه منطقی برای حقوق یک میلیون و سیصد هزارتومان، این ۲۵ درصد شده صد وبیست هزارتومان! اما فرهیختگان فرهنگی جامعه با این استدلال که لایحه ی بودجه را دولت قبل نوشته و انشالله در دولت آینده این اجحاف برطرف شده و بودجه سال ۹۴ جبران مافات خواهد نمود، باز هم دندان بر جگر نهادند و سوختند و ساختند.

پرده آخر: لایحه بودجه ۹۴: افزایش حقوق چهارده درصد و دیگر هیچ، البته بسیاری از ارگان ها و نهادها و سازمان ها و ... به عناوین مختلف حقوق کارکنان خود را افزایش دادند و وزیر ما هم چنان ساکت بر کرسی وزارت تکیه زده است.

الف