الف - اتفاق ملی از نوع ضد ملی آن!

در جامعه‌ی امروز ایران، میان حزب اللهی و بی دین و سکولار و روحانیت و حوزه و دانشگاه و چپ و راست و میانه و اصولگرا و اصلاح طلب و مسوول و مردم و هنرمند و ورزشکار و روشنفکر و نویسنده و شاعر و روزنامه نگار و تلویزیون و رادیو و شهردار و شورای شهر و مرفه و فقیر و کاخ نشین و کوخ نشین و قوه‌ی مجریه و قوه قضائیه و قوه مقننه و آزادیخواه و مستبد و رانتخوار و ربا دهنده و دزد یقه سفید و یقه سیاه و قاچاقچی و معتاد و خباز و قصاب و تولید کننده‌ی کالای نامرغوب و وارد کننده‌ی کالای بنجل و... خلاصه، در جامعه‌ی ما یک وحدت و اتفاق ملیِ ضد ملی وجود دارد: نشان دادن و در بوق کردن مشکلات و نارسایی‌های ریز و درشت کشور؛ و فریاد کردنِ سیاهی و پلشتی و تیرگی و بدبختی و بیچارگیِ ملک و ملت.

جالب اینجاست همه و همه فقط طلبکار اند. همه یکدیگر را مقصر و خطاکار می‌دانند. انگار این مشکلات را آدم فضایی‌هایی که نمی‌شناسیم و نمی‌دانیم کی و از کجا آمده‌اند بوجود آورده‌اند. هر کس خود را پاک و منزه و دیگری را گناهکار می‌داند.

هیچکس از زیبایی‌ها نمی‌گوید. دور از جان همه‌تان، همه مگس شده‌ایم و فقط روی آلودگی و لجن می‌نشینیم و از آنها عکسی درشت می‌گیریم و در کوچه و خیابان و اداره و رسانه‌های مجازی و غیر مجازی به روان و جان یکدیگر مخابره می‌کنیم و گویی از این فرآیند جانفرسا و تباه کننده لذت می‌بریم.

انگار اگر گاهی هم زنبور عسل باشیم و در میان گلها گردش کنیم و به یکدیگر عسل تعارف کنیم، آسمان به زمین می‌آید و دامن کبریایی طلبکاری‌مان خدشه دار می‌شود.

آقایان! خانم‌ها! آهای خودم! شما! آهای هرکس! عزیز! نازنین! سرور! رفیق! مسوول! رییس! مدیر! مدیرکل! وزیر! رییس قوه! نماینده! شهردار! مردم! روشنفکر! عوام! نویسنده! روحانی! حزب اللهی! برادر! خواهر! هموطن! کجا می‌روید و می‌رویم؟

هر چه هست، خوب یا بد، زیبا یا زشت و ... همگی در پدید آمدن اش سهم داریم. خوبی و زیبایی جامعه از ماست و زشتی و بدی آن را هم ما رقم زده‌ایم.

اگر بدی‌ها و سیاهی و پلشتی‌ها بد و ناپسند اند، آستین بالا بزنیم و از همین امروز و به مرور از میان برداریم این هرزاب‌های بد بو و متعفن را؛ و باز با هم به انتشار زیبایی و همدلی و گذشت و نوعدوستی همت کنیم و عسل عشق و محبت در کام یکدیگر بریزیم.

به آب و آینه و سپیده و آفتاب و به خدا سوگند: دریغ است ایران که ویران شود.