چند شب پيش كه از پل عابر پياده يكي از خيابان هاي شهر عبور مي كردم، دختر بچه اي را ديدم كه به شدت در حال گريه بود، دستان سرد و گونه هاي خيسش نظرم را جلب كرد، دمي در كنارش نشستم و از حال و روزش جويا شدم، دليل ناراحتيش را پرسيدم.

راست يا دروغ به من گفت كه پول هايش را دزديده اند، در اشك چشمانش و دست هاي نحيف و سردش نشاني از دروغ نيافتم، شايد او هم جز باند گدايان شهر باشد و شبانه روز با همين ترفند، ميليون ها تومان را به جيب نامبارك شيادان پايتخت بريزد، اما او تنها يك قرباني است.

او كه ناخواسته در اين سن كم و در اين سرما و در اين شب ها در ميان اين همه دود و آلودگي ها دست نياز به سوي انسان هاي شايد نيازمند تر از خود دراز مي كند يك قرباني است.

او كه ممكن است در تاريكي اين شب هاي سرد مورد هجوم و ظلم افراد نا خلف و بزه كار شهر قرار بگيرد، آيا يك ستمديده نيست؟

او تنها يك كودك است، هموطن من و شما است، با خانواد ه اي بد سر پرست و يا شايد حتي بي سرپرست، كداميك از ما حاضر است در آن ساعت شب و سرماي شديد دخترك خردسال خود را براي كسب حتي درآمدهاي نجومي به چنين گرداب خطرناكي روانه كند.

مرحمي بر زخم هاي كهنه اين كودكان و دختركان سرزمينمان نيست، جز شانه خالي كردن و پاس دادن و حتي نديدن و رها كردن، نمي دانم متولي جمع آوري كودكان متكدي اين شهر كيست؟

شهرداري، بهزيستي، كميته امداد، و يا موسسات خيريه خصوصي كه چون قارچ در شهر مي رويند اما مي دانم كه بايد به داد دل اين بچه هاي دربند رسيد.

شايد موازي كاري بين متوليان باعث كم كاري آنان و گسترش اين پديده شوم شده باشد و شايد عدم وجود مديريت منسجم و شانه خالي كردن مسئولان كار اين معضل را به اينجا رسانده باشد.

هر چه هست شهر با وجود اين كودكان در گوشه و كنارش چهره خوشايندي ندارد، متوليان بايد با شناسايي اين كودكان و آزاد كردن آنان از چنگال و اسارت خانواده هاي بد سر پرست و يا حتي گرو هاي مافيايي، سايه دولت اسلامي را بر سر آنان بگشايند و از آنان حمايت كنند، بايد به داد دختركان معصوم اين مرز و بوم رسيد.

اين كودكان جواهرات كف خيابان ها و كوچه هاي اين شهرند، بايد آنان را در يابيم، بدون شك ناديده گرفتن و چشم فرو بستن ما ظلمي مضاعف و نا بخشودني است.

الف