این قدر خسته ام که توان نوشتن ندارم، من اگر بر شرافت رسانه ای الف اعتقاد نداشتم این یادداشت خیلی خیلی کوتاه را نمی نوشتم.

من دانشجوی دکتری هستم، سال آخر، ورودی سال ۱۳۸۸، یعنی زمانی که با زحمت و تلاش و در طی آزمون تشریحی قبول شدم و نه با کنکور گله ای و بی حساب و کتاب. الان برای صد هزار تومان پول مانده ام. این عدالت اسلامی است که فوتبالیست های ما رقم نجومی دریافت کنند و من که تولید علمی هم داشته ام با چندین کتاب و بیش از ۳۰ عنوان مقاله، بیکار باشم و برای صدهزار تومان پول محتاج؟ آقای حسن روحانی، آقای وزیر علوم و آقایان نمایندگان من نیروی انسانی و علمی این کشورم، این است روزگار من.

خوش بحال شما که شب هنگام با شکم سیر و با خاطری آسوده می خوابید. اصلا هم جای تعجب ندارد وضعیت من و امثال من یکی از واقعیت های جامعه است که متاسفانه هیچ کسی به آن توجه نمی کند. وای به حال آینده ی کشوری که نیروی تحصیلکرده اش بیکار باشد و محتاج صدهزار تومان پول.

پژوهانه ام را گرفتم و به صاحبخانه دادم. چون اجاره ام عقب افتاده بود. من با کدام امید و آرزو باید به بقای خودم ادامه بدهم؟ هر جا درخواست کار دادم، گفتند نیرو نمی خواهیم مملکت در حال صرفه جویی است. دستگاه ها حق استخدام ندارند.

این پول ها که به جیب فوتبالیست ها می رود از کجا آمده است؟ من از این مملکت چه سهمی دارم؟ آهای با شما هستم، مسلمانی پیدا می شود صدای مرا بشنود؟

دست کم صدای مرا به گوش مسئولین برسانید.

الف