شماره ی این هفته (۶۲) هفته نامه ی صدا، پرونده ی ویژه ای تهیه کرده است که کل فلسفه ی وجودی آن پیرو یک سرمقاله ی هفته نامه ی «یالثارات» با عنوان «روحانی!‌ تجدیدنظر، استعفا یا اسقاط؟» که در هفته ی پیش منتشر شده است. نکات عجیب و بعضا متناقضی در این پرونده مشاهده می شود که در ادامه از نظر می گذرند.

لحن تند سرمقاله ی «یالثارات» مانند بسیاری از دیگر یادداشت های این هفته نامه، گزنده و با نگاه و رویکرد نگارنده قرابتی ندارد، اما در برخی موارد این نکته در یادداشت تکرار می شود که این دولت پایگاهی در بین مردم ندارد و مردم دلگیری هایشان را در پای صندوق های رای سال ۹۶ نشان خواهند داد. می توان هیچ یکی از این استدلال ها را به رسمیت نشناخت و غلط قلمداد کرد، اما این که هفته نامه ی صدا به واسطه ی سرمقاله ی یالثارات، یک پرونده ی ویژه مشتمل بر گزارش ها، یادداشت و مصاحبه های متنوع تهیه کرده است، نگارنده را به یاد تابستان پارسال می اندازد؛ زمانی که یک همایش برگزار شد با عنوان دلواپسیم در راستای نقد سیاست خارجی دولت یازدهم و شاید کسانی که از آن باخبر شدند، به یک درصد از مردم ایران هم نمی رسیدند، اما رسانه های وابسته به دولت و اصلاح طلب، همگی با رویکردی واحد، دلواپسان را به عنوان «دیگری» به همه معرفی کردند تا حتی کسانی که هیچ خبری از آن همایش یا مواضع آن طیف و افراد نداشتند هم باخبر شوند. اتفاقی که در مورد «یالثارات» افتاد نیز دقیقا همین طور بود: یک هفته نامه یک سرمقاله نوشته بود و این سرمقاله به مثابه یک «پاس گل» مورد بهره برداری رسانه ای قرار گرفت تا اصلاح طلبان حرف های ناگفته شان را درباره ی روحانی و کابینه اش مطرح کنند. عملا «یالثارات» بهانه ای شد تا نقدهایی که از جانب اصلاح طلبان قرار بود به دولت و رئیس جمهور منتقل شود، مجالی برای طرح بیاید و بحث «یک دوره ای شدن ریاست جمهوری آقای روحانی از سوی برخی رسانه ها» مورد بررسی قرار گیرد.

۱- در مصاحبه ای که در این پرونده با محمدعلی نجفی صورت گرفته، وی در بخشی از پاسخ به سوال «نظر شما درباره ی طرح یک دوره ای شدن ریاست جمهوری آقای روحانی از سوی برخی نشریات خاص چیست؟» می گوید:
«محبوبیت آقای دکتر روحانی در بین مردم نسبت به روز بعد از انتخابات حدود ۱۵ درصد بالا رفته است. بنابراین این حرف ها نه ریشه ای در واقعیت دارد نه اصلا مهم است. حالا فرض  کنید یک دوره ایشان رئیس جمهور شود چه اهمیتی دارد؟!»
در پاسخ نجفی اگرچه تلویحا دفاعی از روحانی به واسطه ی افزایش محبوبیت وی صورت می گیرد، اما در انتها طوری سوال خبرنگار صدا را مورد سوال قرار می دهد که گویی برای او آن چنان دغدغه و مساله ای نیست که روحانی در دور بعد نتواند رئیس جمهور شود.

۲- در ادامه مصاحبه ای از داریوش قنبری، نماینده ی مجلس هفتم و عضو شورای مرکزی حزب مردمسالاری، منتشر شده با عنوان «آرای روحانی در سال ۹۶ بیش از ۷۰ درصد می شود»‌. وی می گوید: «طرح بحث یک دوره ای بودن ریاست جمهوری روحانی نوعی فضاسازی و بیان آمال و آرزوهای برخی تنروهای اصولگراست که در قالب تحلیل ارائه می شود.» هم تیتر و نیز این بخش از مصاحبه ی قنبری دال بر یقین داشتن وی از پیروزی روحانی در سال ۹۶ دارد، اما در ادامه این دلواپسی را طرح می کند که «در آینده هم به کارشکنی هایی دست خواهند زد که البته تا امروز هم در مسیر موفقیت های دولت کارشکنی کرده اند.» و بعد بیان ارتباط دلواپسان با احمدی نژاد ادعا می کند «آن هایی که این تبلیغات را مطرح می کنند همان هایی هستند که تفکر و اندیشه غلطشان در مدیریت کشور، کشور را حداقل ۳۰-۴۰ سال در هشت سالی که آقای احمدی نژاد رئیس جمهور بود، به عقب برد.» آن یقین قنبری با این همه دلواپسی از دلواپسان خیلی مطابقت ندارد.

۳- جلال جلالی زاده، نماینده ی سنندج در مجلس ششم و عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت، در ادامه ی ادعاهایی منحصر به فرد و تند را مطرح می کنند که قبا دولت را هم می گیرد. وی می گوید: «اگر با دید کلی نگر و آرمانگرایانه به عملکرد آقای روحانی بپردازیم و در مورد شعارهایی که در ایام انتخابات داد، قضات کنیم؛ نباید کارنامه ایشان را مثبت قلمداد کرد.» جلالی در این بخش از مصاحبه اش نقدی که بسیاری از اصول گرایان به روحانی وارد می دانند را تایید می کند.
در ادامه نیز می افزاید: «برنامه کاری و توقع ها و انتظارات بسیار زیادی که مردم از ایشان دارند همچنین محدود بودن ایشان در انتخاب وزرا، مشاوران و همراهان که بتوانند بیشتر با آقای روحانی همکاری داشته باشند...». در بخش دیگری از مصاحبه آمده «روحانی خیلی از کسانی که به او کمک کردند را امروز فراموش کرده است. متاسفانه حلقه اطرافیان روحانی یک حلقه تنگ نظرانه ای است که موجب شده بسیاری از افرادی که برای انتخاب شدن روحانی از هر جهت به او کمک کردند. ... حتی در مناصب مهم، روحانی کسانی را برگزید که مخالف روحانی بودند و حتی در ستاد رقبای روحانی فعالیت داشتند. مشخص است افرادی که همفکر روحانی نبوده اند و برای ایشان تلاش نکردند، نمی توانند صادقانه به روحانی کمک و او را همراهی کنند. چون افراد مزور، فرصت طلب و منفعت طلب در هر دولتی تلاش می کنند خود را همرنگ و همراه دولت کنند تا برسد به دولت بعدی.»
جلالی زاده در قسمت های فوق، دغدغه اش نسبت به نالایق بودن اطرافیان روحانی را خیلی صریح مطرح می کند و آن ها را مزور، فرصت طلب، منفعت طلب و تنگ نظر می نامد.
در انتها هم اشاره می کند به هم صدا نبودن مجلس با دولت و این گونه اظهار می کند: «نمی شود در یک حکومت مجلس و دولت مخالف هم باشند. به طور مثال در ترکیه هر حزبی در مجلس پیروز انتخابات است، افراد دولت را معرفی می کند. ... به نظر من، باید روحانی تلاش کند یک سنت حسنه در کشور ما برای همیشه وضع شود که همیشه مجلس و دولت همسو باشند چه مجلس و دولت در اختیار اصلاح طلبان باشد و چه در اختیار اصول گرایان.» تضاد صریح بند فوق با اصل تفیکیک قوای سه گانه و اصول ۸۷ و ۸۹ قانون اساسی، اظهر من الشمس بوده و این اظهار نظر جلالی زاده، چه اگر دولت اصلاح طلب باشد یا اصول گرا و چه اگر اکثریت مجلس اصلاح طلب باشد یا اصول گرا، خلاف قانون و برخلاف وظایف نظارتی قوه ی مقننه و خط مشی گذاری امام برای قوه ی مقننه و مبنی بر «در راس امور بودن» است.

۴- عبدالله رمضان زاده در قسمت هایی از مصاحبه ای که در بخش بعدی این پرونده با عنوان «نظرسنجی ها نشان می دهد وضعیت محبوبیت روحانی بعد از برجام بهتر شده است» می گوید:
«وضعیت محبوبیت آقای روحانی بعد از برجام بهتر شده است» اما او هم مانند داریوش قنبری، دلواپسی هایش را نمی تواند مخفی کند و بارها در قسمت های مختلف مصاحبه، نه تنها بسیاری از وزرای او را ناشایست ارزیابی کرده بلکه روحانی را تنها معرفی می کند.
رمضان زاده این گونه انتقاداتش را به دولت و اطرافیان روحانی ارائه می نماید: «تیم اطلاع رسانی آقای روحانی قدرتمند نیست تا بتواند نیازهای امروز جامعه را برآورده کند. ... آقای روحانی باید تیم خود را با خود همراه کند. من تعبیر آقای محمدرضا خاتمی را به کار می برم که آقای روحانی تنهاست. ... آقای روحانی زمانی که به ریاست جمهوری رسید، از یک عقبه جدی و منسجم حزبی و تشکیلاتی برخوردار نبود. ... امروز او نمی تواند این نیروها را تغییر دهد چرا که برای تغییر هر کدام از وزرا با مجلسی مواجه است که نخواهد گذاشت افرادی بهتر از افراد موجود بر سر کار بیایند. اگر دولت بتواند انتخاباتی با فضای باز و رقابتی برگزار کند که در نتیجه آن، مجلس آینده متشکل از نمایندگانی باشد که با آرای بالای واقعی مردم روی کار بیایند، حتما و یقینا آقای روحانی تغییراتی را در کابینه خود خواهند داشت و کابینه منسجم تر و تواناتری را شکل خواهند داد.»
رمضان زاده هم مانند جلالی زاده، دولت را تنها و اطرافیان رئیس جمهور را گزینه هایی می داند که رئیس جمهور از سر ناچاری با آن ها در حال همکاری است.
وی در ادامه در مورد تیم اقتصادی دولت این گونه قضاوت خود را به خبرنگار صدا عرضه می کند:‌ «من برخلاف شما معتقدم که بی تجربگی تیم اقتصادی دولت باعث این وضعیت شده است.» خبرنگار صدا می پرسد «بی تجربگی به چه معنا و او پاسخ می دهد: «اغلب اعضای تیم اقتصادی دولت فاقد تجربه عملیاتی در حوزه فعالیت خود هستند؛‌ یعنی تجربه تصمیم گیری در لحظات و مقاطع ریسک پذیر را ندارند.» و در ادامه می گوید که چهار وزیری که نامه ی انتقادی به رئیس جمهور در مورد شرایط اقتصادی دولت نوشته بوده اند، اشتباه کرده اند.

همان طور که در ۴ مورد فوق ذکر شد، به نظر می رسد که تیم رسانه ای اصلاح طلبان، نه تنها مایل است که روحانی را تنها و حلقه ی اطرافیان و برخی از وزرایش را نامطلوب معرفی کنند، بلکه نقدی که در این پرونده ی «صدا» به روحانی، کابینه و وزرای وی مطرح شده، در عمل بسیار مخرب تر و عمیق تر از نقدی است که هفته نامه ی «یالثارات» منتشر کرده است و در واقع «صدا» ادعای «یالثارات» مبنی بر وجود افرادی مزاحم در اطراف رئیس جمهور را نه تنها تایید کرده، بلکه پا را فراتر گذاشته و درصدد تبیین و تثبیت فرضیه ی محمدرضا خاتمی مبنی بر «تنها بودن روحانی» برآمده است؛ با مطالعه ی «یالثارات»، شاید مخاطب آن نوشتار را یک مطلب غیرمحترمانه ارزیابی کند، ولی اگر این پرونده ی «صدا» را از نظر بگذارند، فرضیه های «یالثارات مآبانه» به صورت «نظراتی صداگونه» در خواهند آمد. به تعبیر بهتر، این که هدف «صدا» و اصلاح طلبان از تبیین این رویکرد و استراتژی دقیقا چه بوده، از نویسنده پوشیده است، اما قضاوتی که این پازل صدا و رسانه های دیگر اصلاح طلب هم نوا با گروه مجلات هم میهن، به مخاطب می دهد، بیش از آن که دلسوزی برای روحانی، کابینه و دولت باشد،‌ دلخوری از سهم خواهی و نادیده گرفتن شدن سهم اصلاح طلبان و آن هایی است که روحانی پس از پیروزی، غنایم را به مساوات با آنان تقسیم نکرده است.

الف