اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
مدتی است که انگیزه نوشتن و بیان حقایق در وجودم، سست شده است، دارم از رایی که به آقای روحانی داده ام، پشیمان می شوم، آخر قول و وعده های دولت مدعی اعتدال و تدبیر، راستگویی، آرامش مردم، رفع آثار ظلم ازمنتقدین دلسوز نظام و ... بود.
آیا راستگویی این است که تا از مردم خود چند هزار کیلومتر فاصله گرفتیم، به خیال اینکه مردم نمی بینند، صورت مسئله ها را پاک کنیم؟! یعنی چه درایران خبرنگار زندانی نداریم و...؟
متاسفانه با تحلیل مقایسه ای سخنان روحانی و احمدی نژاد، به این نتیجه می رسم که "من کیم؟ محمود ثانی اندکی باهوشتر// وی جسور و با هیاهو بود من آرامتر”.
احمدی نژاد هم به دوربین نگاه می کرد و وارونه حرف می زد و حالا استعفراله..!
من فکر می کنم راه هرگونه تدبیر و تعقلی باید ازدرون بگذرد، و اینکه فراوان مشکلات داخلی را ندید گرفته و با اعتماد به نفس کاذبی، حقایق مسلم را کتمان کنیم، خواسته و ناخواسته تداوم همان مسیر مدیریتی خواهد بود که به نام عدالت وخدمت، مردمان خویش را خس وخاشاک، بزغاله، فتنه گر، وطن فروش، جاسوس و... نامیدند.
امید این بود، حداقل در دلسوزان نظام، نخبگان مردمی و صاحب نظران در بیان دیدگاه شهروندی خود اعتماد به نفس ایجاد کنیم، و این درحالی است که اگر منصفانه بخواهیم به قضاوت بنشینیم، در دوران قبل، شرایط انتقاد از دولت مردان و مدیران نالایق از وضع موجود بدتر نبود.
امید این بود که رویکرد تملق و بله قربان گویی دگرگون شود و این درحالی است که درصحنه فعالیت رسانه ای، تنها مواجب گیران متملق، توان فعالیت داشته و نخبگان مردمی با روشی هوشمندانه در ابتدا تحویل گرفته نشده و در گام دوم ناچار به سکوت می شوند.
امید این بود که در سایه گفتمان تدبیر و تعقل، چرخه های اقتصادی به نفع مردم بچرخد، و این درصورتی است که به نام تدبیر موج خودجوش منتقدین سرکوفت شده و انگیزه هر فعالیتی را از دست می دهند.
امید این بود که گفتمان یک طرفه فتنه و تفرقه، جای خود را به گفتمان دوستی و اتحاد وبرادری بدهد، درحالی که هنوز ماه ها به انتخابات مجلس مانده، افراط گرایان فتنه سوار و کاسب فتنه، براحتی هرجنبده ذیشعور باب میل خویش را بابرچسب ها وگزارش های تصفیه گرایانه حذف می نماید و...
امید این بود که وقتی روحانی به سفرهای استانی می پردازد، نامه آکنده ازشکوه و اندوه شهروندان را به خود مدیران نالایق ارجاع ندهد تا جریان شکایت از کدخدا در ژاندرمری سابق پیش نیاید، ولی مثل احمدی نژاد نامه ها و گلایه های مردمی عینا" به پیوست تقدیم مدیران نالایقی می شود که خود عامل نارضایتی مردمان بوده اند...
امید این بود که درسفرهای خارجی روحانی همچنان راستگو مانده باشد و اگر بیان و جواب برخی مسایل مورد سوء استفاده دشمن می شود، حداقل به کنایه و ایماء بگذرد، درحالی که مثل احمدی نژاد گفته می شود همه چیز آرام است و...
امید این بود که مردم از دست مدیران نالایق نقابدار مدعی ارزش دروغین که امثال (ب، ز) ها را تقویت ومردم را طرد کردند، رهایی یافته باشند، درصورتی که درفصل ربیع، خزان همچنان باقی است.
خدایا تو شاهد باش من شهروند درحد خودم از شعور شهروندی خود دفاع کردم تا ارزش های راستین علوی مخدوش نشده باشد، خدایا خودت شاهد باش، درحالی که می توانستم مداح و متملق باشم، باخرید بلا نقش منتقد را ایفا نمودم و از هرگونه بهره مادی محروم شدم.
