نگاهی به مواضع حسن روحانی در مناظرات؛

از دیپلماسی مذاکره تا گفتمان مجادله!

محمدصادق کلبادی، ۲۴ اردیبهشت ۹۶

24 ارديبهشت 1396 ساعت 13:33


روحانی که مرکب دولتش را با افسار اعتدال زین کرده بود و مرام سیاسی اش را در مروت با دوستان و مدارای با دشمنان تعریف کرده بود پس از نخستین مناظره ی انتخاباتی، آرام آرام چهره ای متفاوت از آنچه که انتظار می رفت را از خود به نمایش گذاشت. اوکه در سال 92 ، شهردار تهران و دیپلمات انقلابی مورد حمایت طیف اصولگرایان را به عنوان اصلی ترین رقیب خود برای رسیدن به پاستور در مقابل داشت، این‌روزها کارنامه چهار ساله دولتش را جدی ترین رقیب و شاید اصلی ترین مانع تداوم دولت خود احساس می‌کند. کارنامه ای که به ظن بسیاری از منتقدان، صلاحیت تداوم دولتش را از وی سلب کرده است.

از همین رو پس از مناظره دوم و بخصوص پس از روبرو شدن با کارگران خشمگین معدن آزادشهر و جدی تر شدن انتقادات، کلام او نیز رنگی دیگر به خود گرفت و مشی اعتدال و دیپلماسی مذاکره را  کنار گذاشت و در مقابل ادبیاتی صریح تر و لحنی شدیدتر را در برابر  رقبایش برگزید، اتفاقی که صدای  همفکران ومنتقدانش را بیش از هرزمان بلندتر ساخت.

اما از آنجایی که موضوع مناظره سوم، همان پاشنه آشیل دولت روحانی محسوب می‌شد او با انتخابی هوشمندانه با کمک کاندیدای پوششی خود، جهانگیری، زمین بازی را از اقتصاد به سمت مسائل سیاسی سوق داد هرچند شیوه ی تهاجمی برخی از رقبایش هم ناخواسته شرایط را برای چنین تغییر موضعی هموار ساخت تا روحانی نشان دهد همچنان چشم امید به جلب آراء خاموش و خاکستری دارد .

 او به خوبی می دانست که آراء حسابگر و تحلیلی در مقابل آراء هیجانی که در هراس از رقیب به صندوق ها ریخته می شوند!  سهم کمتری را در پیروزی نامزدها ایفا می کنند از همین رو عطای گفتمان عقلانیت و اعتدال را به لقایش بخشید و اینگونه، فضای میدان مناظره از گفتمان پرسش و پاسخ به سمت محاکمه کشانده شد. هرچند روحانی در مقام رئیس جمهور باید نسبت به عملکرد دولتش پاسخگوباشد اما متاسفانه برای سومین بار میدان مناظره با دادگاه اشتباه گرفته شد و عملکرد دولت بار دیگر به حاشیه رفت. شاید بهتر بود رئیس جمهور پیش از این ها فکری به حال « حسین فریدون» و اقدامات شبهه برانگیزش می کرد تا در چنین تنگنایی قرار نگیرد.

قرار گرفتن روحانی در تنگنا باعث آن شد تا برای رهایی از آن، بار دیگر «بگم بگم» های معروف، این بار از سوی او تکرار شود تا فضای مناظره به جای تنویر افکار عمومی در مسیر تخریب اذهان و بدگمانی مردم نسبت به آنچه که در دولت و سپهر سیاسی ایران می گذرد، قرار بگیرد. هرچند نمی توان یک سویه به قاضی رفت اما روحانی به عنوان رئیس دولت مستقر موظف به پاسخگویی و دفاع از عملکرد چهارساله اش است نه پرده پوشی و فرافکنی.

 بدین ترتیب شوربختانه مناظراتی که باید فضایی برای نقد راهکارها و برنامه های نامزدها را فراهم می ساخت، به محلی برای افشاگری و تسویه حساب های جناحی مبدل شد تا در عمل هیچ قوایی از گزند آن مصون باقی نماند. سرانجام هم ماحصل ساعتها مناظره یا شاید مجادله نامزدها تنها انبوهی از اتهام و ادعای ثابت نشده و آمار کاملا متناقض و واژگان خشم آلودی بود که برای مشتی رأی  مطرح شد.با این همه بنظر می رسد روحانی پیش از ورود به کارزار انتخابات باید بیش از اینها به عملکرد دولت و حتی نزدیکانش می‌اندیشید و پیش بینی چنین روزهایی را می کرد تا برای پیروزی در انتخابات به  ناچار برای جلب آراء خاموش، دیپلماسی مذاکره و اعتدالش را زیرپا نگذارد، از این رهگذر شایسته آن بود که خود رویه ی غلط برخی از سیاسیون گذشته را تکرار نکند همانطوری که در مناظره نخست پاسخ تندترین انتقادات رقبایش را با حلم و بردباری داد، مردم خود قادر به قضاوت بودند.


کد مطلب: 471874

آدرس مطلب: http://alef.ir/vdciyza55t1ayv2.cbct.html?471874

الف
  http://alef.ir