الف - چه کسی کنسرتها را برای انتخابات می نوازد؟

ماجرای کنسرتها اگر هیچ فایدهای نداشته باشد، حداقل چند صباحی کابوس «بازگشت احمدی نژاد» را از دولتیان زدوده است. احمدی نژاد از ابتدای امسال اضطراب اعتدالیون را دوچندان نموده بود.

سفرهای استانی احمدی نژاد از اردیبهشت امسال انتخاباتی تر کلید خورده بود. انعکاس تصاویر استقبال از وی، همه حکایت از افزایش گرایش بخش هایی از جامعه به سوی دولت بهار می نمود. گرایشی که تنها ریشه در محبوبیت احمدی نژاد برای حامیانش نداشت.

ریشهٔ اصلی را باید در رنگ باختن حنای برجام جستجو نمود. برجام، هرچه بود و نبود، با همهٔ ضعف ها و قوتها، و فارغ از تنازعات جناحی، آنگونه ای نشد که عطش توقعات مردم را سیراب کند.

در حوزهٔ اقتصاد هم، شیرینی مهار تورم، با طعم گس رکود، به تلخی گرایید. بنابراین هیچ مانعی برای مهار ارابهٔ دولت بهار قابل تصور نبود. کما اینکه سایر رقبای اعتدالیون نیز آرام آرام به مستعجل بودن دولت، امید بیشتری میبستند. اما به ناگاه تیری از غیب به مدد برجایان آمد.

چهارمین جمعه مردادماه 95 و یک سخنرانی جنجال برانگیز؛ «تو کنسرت میخواهی مشهدی نباش. برو یک شهر دیگر زندگی کن؛ اگر یک آدمی می خواهد در یک شهری زندگی کند در عیاشی هایش آزاد باشد، در عملیات فرهنگیاش آزاد باشد، در تفریح و خوشگذرانی آزاد باشد، چرا یک شهر زیارتی را انتخاب کرده؟ این شهر را انتخاب کرده که زوار این شهر را بچاپند و همینجا عیاشی کند؟»

همین سخنان بس بود تا بلوایی در شبکه های اجتماعی به راه افتد. چند روزی بیشتر نگذشته بود که در اقدامی ناباورانه، وزیر ارشاد که تا دیروز مدعی کنسرتها بود، در چرخشی ۱۸۰ درجهای نظر آیت الله علم الهدی را تکریم نمود. چرخشی که نمیتوان به سادگی از کنارآن گذشت، آیا این حرکت یک مهره برای طرحی فراختر بود یا صرفاً یک اظهارنظر معمولی. ماجرا به همینجا ختم نمی‌شود و روز پزشک آتشی نو در آن می‌دمد. روحانی در دیدار با پزشکان، وزیر ارشاد و علم الهدی را به باد انتقاد می‌گیرد.

«هرکسی که صبح بیدار می‌شود و یک تریبون پیدا می‌کند نمی‌تواند قانون گذاری کند و وزیر نباید نیز تبعیت کند. چرا که وزیر باید تابع قانون باشد. هیچ وزیری در برابر هیچ فشاری نباید کوتاه بیاید و عقب نشینی کند».

موج مواج کنسرتها همه جا را فرا می‌گیرد؛ مطبوعات، رادیو و تلویزیون، شبکه های ماهواره‌ای، شخصیت‌ها، وبسایت ها و فعال‌تر از همه، شبکه های اجتماعی و ده‌ها میلیون موبایل هوشمند.

پنجشنبه ۴ شهریور هم عده‌ای با تجمع مقابل سالن برگزاری کنسرت شهرام ناظری در شهر تفت در استان یزد در پی آن می‌شوند تا با برگزاری نماز جماعت مانع حضور تماشاگران شوند. حسین علی زاده نیز در میان بداهه نوازی خویش در تالار وحدت تهران با جملاتی هیجانی از موسیقی حمایت می‌کند؛ «اگر روزی قرار باشد موسیقی شهید داشته باشد، قطعاً من صف اول هستم» و تلاطمی که همچنان ادامه دارد.

به هر حال برای اصلاح طلبان و اعتدالیون راهی جز جابه جایی نقطهٔ تحریک حامیان و مردم از حوزهٔ سیاست خارجی و اقتصاد به دایرهٔ مسائل جنجالی فرهنگ نمانده بود. نقاطی جنجالی که ظرفیت بسیج سلبریتی ها و بشر پریم های فعال در شبکه های اجتماعی را داشته باشد. امروز دولت تدبیر و امید قدردان هر کسی است که له یا علیه کنسرت سخن می‌گوید. گویا علم الهدی بهتر بود تا مسئلهٔ کنسرتها را به خرداد ۹۶ موکول می‌کرد، یعنی فردای انتخابات؛ و یا با کیاست، ده‌ها مسیر کم هزینه‌تر را می‌رفت. گرچه حامیان ایشان ماجرای کنسرتها را به «واکنش‌های عصبی شکست خوردگان لیست انگلیسی خبرگان و ...» تفسیر نمودند اما دقیقاً این حامیان علم الهدی هستند که ناخواسته عامل این پیامدها شدند. خسارت‌های خودسری‌های دوران دوم خرداد و اظهارات شاذ حجت الاسلام حسنی (امام جمعه وقت ارومیه) و بازی رسانه‌ای روزنامه صبح امروز اگر درس عبرتی می‌شد، امروز نیازی به پرداخت هزینه‌های گزاف از دامان اسلام، رهبری و روحانیت برای حل مسئله ساده «کنسرتها» نداشتیم.