الف - در وصف مهدی صبوحی که دیروز درگذشت

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است

از قلمم تمنا کردم چند خطی تو را وصف کند. گفت بنویس: او به مهربانی یک پدر بود گفتم: آری (اما). گفت بنویس او یک معلم بود. گفتم: آری (اما). گفت بنویس او مراد مرشد هزاران دانش‌آموز بود. او الگویی از تواضع و ادب بود. او راه و روش و منش ائمه را با خود داشت. او بزرگواری بود؛ که به انسان کامل نزدیک شده بود؛ او تجلی قالو بلی بود، او همان انسانی شده بود که خدا به فرشتگانش گفت: من می‌دانم آنچه شما نمی‌دانید. او زندگی‌اش را در یک رباعی خلاصه کرده بود:

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
در میان شعله‌ها رفتن و نگداختن است
ره مردان خدا زندگی راحت نیست
خود ساختن، کس ساختن و ره ساختن است

به قلمم گفتم: آری، آری همان است که می‌گویی صبوحی هرچند با رفتنش، سبوی قلبمان را شکست به خدا سوگند راهی که ساخت پر رهرو خواهد بود. استاد چون همیشه سرتان را بالا بگیرید برای وداع آخر می‌آییم.

* دانش‌آموز دوره هفدهم