چرا باید خودرو خارجی را ۳ برار قیمت بخریم؟ چرا باید بابت ال ۹۰ را ۱۲ میلیون تومن (یا بیشتر) گرون بخریم؟ چرا نباید برندهای معروف در ایران نمایندگی داشته باشند و ماشین های کم مصرف و کوچک و امن و ارزان عرضه کنند؟

این سوالات و ده ها سوال دیگر سال ها است که نقل محافل ما ایرانی ها است و تقریبا نارضایتی عمیقی ایجاد کرده است. حمایت از تولید داخل از یک طرف و کمبود ارز در بیشتر زمان ها و روابط پر تنش با دنیا از طرف دیگر مانع ورود خودروهای خارجی به کشور بوده و گره کوری درست کرده که هیچکس از وجود آن نفعی نمی برد، حتی خودروسازی که میتوانست مانند هیوندایی در صدر خودروسازان جهان باشد و اکنون تنها به این انحصار مخرب دلخوش کرده و بچه ای شده که در اثر حمایت بیش از حد والدین توان مستقل زندگی کردن را ندارد.

به نظر من یک راه حل خوب برای این مساله وجود داره و اون باز کردن درهای کشور به روی خودروهای خارجی کوچک و با کیفیت و کم مصرف در کنار حذف یارانه سوخت و افزایش تصاعدی هزینه استفاده از خودروهای لوکس است.

اگر خودرویی به جای ۱۰ لیتردر ۱۰۰ کیلومتر، ۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر مصرف کنه پس از چند سال بیش از قیمت خودرو صرفه جویی ارزی خواهیم داشت ضمن اینکه از دید محیط زیستی هم نتایج واضح است.

ضمن اینکه کسی که یک ماشین ۳۰۰ میلیونی را ۱.۵ میلیارد تومان میخره قطعا مرفه بی غم و غصه هست و باید عوارض بسیار بیشتری نسبت به کسی که یک ماشین کوچک و ارزان می خره پرداخت کنه که حتی این عوارض می تونه موقتا برای کمک به خودرو ساز داخلی برای طراحی های جدید به کار بره.

از طرف دیگر خودروساز داخلی انگیزه برای رقابت پیدا کرده و محصولات با کیفیت تری تولید خواهد کرد و به کشورهای همسایه صادر خواهد کرد و برای قشر کم درامد داخلی هم خودروی با کیفیت و ارزان و امن تولید خواهد کرد و هزینه سنگین تصادفات هم به میزان قابل توجهی کاهش پیدا میکنه گرچه در کوتاه مدت ممکنه کمی به تولید کننده فشار بیاد ولی به قول معروف اخرش که چی؟!

البته این پیشنهاد تقریبا به ذهن هر کسی میرسه ولی ظاهرا منافعی در به انحصار درآوردن تولید و واردات خوردو است که باعث می شود به این راحتی از این درآمد هنگفت و سهل الوصول دل کندن سخت شود، حتی اگر به قیمت نابودی صنعت و محیط زیست و زندگی هموطناننمان تمام شود.

الف