1- خانواده های جدید(هسته ای/ زن و شوهری) معمولا با یک یا در نهایت دو فرزند بیش تر همراه نیستند.
2- در خانواده های تک فرزندی، کودک پس از تولد با پدر و مادر تعاملات رفتاری داشته، به تدریج در مسیر اخلاق و رفتار آنان قرار گرفته دچار از دست دادن دوران کودکی و بازی شده، مجبور است از همان دوران در بسیاری رفتارها از پدر و مادر خود که بیش تر با آن ها در ارتباط است، تأثیر پذیرد.برخلاف خانواده های پرجمعیت گذشته که کودکان یک خانواده با هم بازی می کردند. پدر و مادر هم با در اختیار گذاشتن مثلا گوشی همراه خود فرزند را سرگرم ساخته، او را بی دلیل وارد دنیای بزرگ ترها می سازند(یعنی کودکان چندان حس و لذتی از دوران کودکی و کوچکی نمی برند).
3- بعد با رفتن به مهد و پیش دبستان، دبستان و... بلافاصله در مسیر انواع آموزش های ذهن پر کن قرار می گیرند. به یک باره پس از چند سال در فضایی وارد می شوند که دغدغه های تحصیلات عالی، کار و زندگی آینده خود، دنیای روشن آینده شان را تیره و تار می سازد.
4- در مدرسه هم سرو کله آموزشگاه های خصوصی پیدا شده، کودک دیروز یا بهتر بگوییم، دانش آموز امروز، تمام وقت زیر سیطره انواع فشارهای آموزشی له می شود.
5- به او می فهمانند که محصل است= باید فقط بخواند یعنی این که فقط درس بخواند= کتاب های درسی و کمک درسی آموزشگاهی را بخواند تا آینده تحصیلی و شغلی اش تضمین گردد.
6- آموزش و پرورش با جلسات انجمن پیوند خانه و مدرسه تلاش می کند، دغدغه های آموزشی را به پدر و مادرها وارد ساخته، آنان را به مسایل آموزشی حساس سازد.
7- ورود عادت واره های غلط در خانواده و مدرسه فرزندان(دانش آموزان) را وارد فضاهای اجتماعی ذهن گرایانه ای می سازد که نه در آن ها خودیابی، خود شناسی و خودآگاهی اتفاق می افتد.
8- فرزندان اصلا نمی دانند برای چه باید درس بخوانند، زندگی کنند، کار کنند. گویا برنامه ای مشخص پیش از تولد آنان تهیه و آنان باید فقط مجریان خوبی برای آن ها باشند.
9- در تمام دوران تحصیل هم کودکان نه با جامعه ارتباط مناسبی دارند مگر از طریق شبکه های اجتماعی. نه طعم ورزش و تفریح را می چشند و نه می توانند خود را سرگرم و یا برای خود برنامه ریزی داشته باشند.
10- تازه پس از دانشگاه تازه یاد رفتن باشگاه، ورزش و علایق خود می افتند. و به ن.عی استقلال طبی خود را به رخ بکشانند.
11- بدین سان خانه و مدرسه توان مندی های گوناگون فرزندان را نابود کرده، از چنین فرزندانی نه پژوهش گر، یا اهل مطالعه و نه اهل زندگی در نمی آید. چون در تجربه زیسته آنان خیلی از مهارت های لازم برای زندگی جمعی به خوبی وارد نشده است.
12- این است رموز بی هویت و بی قدرت سازی فرزندان ما. (4123221) (alef-11)