کد مطلب: 261618
پیشنهاد کتاب/ «پیمان‌های الهی با اهل ایمان»؛ محمّد محمّدیان؛ دفتر نشر فرهنگ اسلامی
مدرسه‌ای برای ایمان آورندگان
اسماعیل جلالی؛ 7 اسفند 1393
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۷ اسفند ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۳۱
پیمان‌های الهی با اهل ایمان
نویسنده: محمّد محمّدیان
ناشر: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اوّل ۱۳۹۲
مجموعه ۱۰ جلد
این کتاب را در تهران فروشگاه اینترنتی شهر کتاب و در شهرستانها پاتوق کتاب فردا تا یک هفته پس از معرفی، با ۱۰% تخفیف ویژه عرضه می‌کنند، در صورت تمایل در تهران اینجا و در شهرستانها اینجا کلیک کنید
******
همه ادیان (شرایع) و مکاتب برای پیروان خود دستورالعمل‌هایی را دارند. این دستورالعمل‌ها بنابر نوع هستی‌شناسی و جهان‌بینی هر آیینی متفاوت است. بعضی از این دستورالعمل‌ها عمومی است و بعضی برای افرادی خاص، بعضی از آنها شامل حقوق مدنی، حقوق کیفری و ... می‌شود و بعضی برای حیطه‌هایی چون تربیت، اجتماع، سیاست و ... . البته پرواضح است که همیشه تمام آیین‌ها در تمام موارد یادشده توصیه یا دستوری ندارند.
اسلام از جمله ادیانی است که بخاطر ادّعای جامعیّت و کمال در تمام حیطه‌های بشری و انسانی علاوه بر گزاره‌های هستی‌شناسانه، گزاره‌های دستوری/توصیه‌ای نیز دارد. در واقع با ادعایی که خاتمیّت مطرح می‌کند چنین امری کاملاً طبیعی است و باید به غیر اینصورت خرده گرفت و هر که را چنین ادّعایی دارد مورد سؤال و خطاب قرار داد که چگونه ممکن است ادّعای خاتمیّت با سکوت در امری از امور انسان در دنیا همراه باشد؟!
امّا گاهی یافتن این دستورالعمل‌ها، پیام‌ها و نکات نیاز به کمی دقّت و ظرافت دارد. در روایتی امیرالمؤمنین فرموده‌اند: «قرآن چهار مرتبه دارد: عبارات، اشارات، لطائف و حقائق. عبارت قرآن برای عوام است، اشارات آن برای خواص، لطائفش برای اولیاء و حقائقش مخصوص انبیاست...» حال با توجه به این روایت باید گفت بعضی آیات و روایات را امکان دارد بارها و بارها بخوانیم، ولی بخاطر عدم دقت به ظرافت‌هایش پی نبریم. مثلاً در قرآن آیاتی داریم که عبارت «یسئلونک ...» به معنای سؤال می‌شود از تو، در آن آمده است. آیا تا به حال سعی کرده‌ایم با کنار هم قرار دادن این آیات و توجه موضوعی به آنها نکات تازه‌ای را در تدبّر قرآنی خود بدست آوریم.
کتاب «پیمان‌های الاهی با اهل ایمان» یکی از همین دقّت‌هاست که جناب محمّد محمّدیان انجام داده است. در این کتاب آیاتی که با عبارت «یا أیها الذین آمنوا ...» همراه است مورد بررسی قرار گرفته‌اند. فرمان‌های الاهی و تذکّرات تربیتی خداوند که در ذیل این آیات به اهل ایمان داده شده است نشانگر این مطلب دقیق است که مبادا اهل ایمان خیال کنند همین که ایمان آوردند پس به مقصد و مقصود رسیده‌اند و همای سعادت بر دوش آنها نشسته و بهشت برین جایگاه آنان گشته است.
هرچند ایمان آوردن شرط اساسی بندگی و سعادت است، ولی شرط لازمی است که به منزله‌ی گام اوّل بوده و تا رسیدن به قلّه‌های تعالی راهی بس طولانی در پیش است. ایمان آوردن همچون ورود به مدرسه‌ای است که کلاس‌های آن همین پیمان‌های الاهی بوده و قبولی در امتحاناتش مستلزم ایستادگی و استقامت بر این پیمان‌هاست.
از جمله نکات جالب اینست که همه‌ی این پیمان‌های هشتاد و نه گانه در مدینه نازل شده‌اند و همگی از لحنی نزدیک به هم پیروی می‌کنند، شاید رمز این مسأله در این نکته است که تا زمام امور در دست طواغیت باشد و حاکمیّت جامعه در دست مؤمنان نباشد، مدال پرافتخار «یا أیها الذین آمنوآ ...» بر سینه مؤمنان نخواهد درخشید. این هشتاد و نه آیه می‌تواند به عنوان نظام تعلیم و تربیتی یک جامعه ایمانی طرح و بررسی شود. چه بسا اگر کارشناسان خبره با دقّت روی این مجموعه آیات تدبّر نمایند بتوانند ساز و کار نظام‌مندی را برایش تعریف و تدوین کنند.
کار ارزنده‌ای که مؤلف محترم کتاب انجام داده اینست که در ابتدای طرح هر آیه سؤالاتی را بیان داشته و از خواننده خواسته تا قبل از ورود به بحث درباره سؤالات تفکّر و تأمّلی نماید و بعد بحث را ادامه دهد تا هم شیرینی و هم آموزندگی کتاب برایش بیشتر شود. این آیات تمام شؤون زندگی یک مؤمن را در برگرفته و با عمل و دقّت در آنها می توان ادّعا نمود انسان مؤمن در راه سلوک قرآنی قدم برداشته پو مطمئناً ثمرات آن را خواهد چشید.
پیمان‌های الاهی تاکنون در نه جلد تدوین شده است که در زیر بعضی عناوین جلدهای ۶، ۷، ۸، ۹ را با هم می بینیم.
جلد ششم(فصل ۵۱ تا ۶۰): تجاوز به حقوق مردم با تابلوی دین! و عاقبت زراندوزی!، کودکان و تعلیم آداب ورود به حریم خصوصی پدر و مادر، عاقبت پیروی از شیطان و ...
جلد هفتم(فصل ۶۱ تا ۷۰): نورانیّت در سایه ذکر کثیر و صلوات الاهی، طلاق زیبا، سدّی در برابر سیل سخنان و ...
جلد هشتم(فصل ۷۱ تا ۸۰): حفظ سلامت جامعه، مراقبت از جلسات خصوصی، فکری برای فردا! یاد خدا!، حمایت از زنان مهاجر و ....
جلد نهم(فصل ۸۱ تا ۸۹): دوستی با مغضوبین خدا ممنوع، تجارتی نجات بخش و امید آفرین، سرگرم اموال و فرزندان نشوید! و ...
نویسنده: محمّد محمّدیان
ناشر: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اوّل ۱۳۹۲
مجموعه ۱۰ جلد
این کتاب را در تهران فروشگاه اینترنتی شهر کتاب و در شهرستانها پاتوق کتاب فردا تا یک هفته پس از معرفی، با ۱۰% تخفیف ویژه عرضه می‌کنند، در صورت تمایل در تهران اینجا و در شهرستانها اینجا کلیک کنید
******
همه ادیان (شرایع) و مکاتب برای پیروان خود دستورالعمل‌هایی را دارند. این دستورالعمل‌ها بنابر نوع هستی‌شناسی و جهان‌بینی هر آیینی متفاوت است. بعضی از این دستورالعمل‌ها عمومی است و بعضی برای افرادی خاص، بعضی از آنها شامل حقوق مدنی، حقوق کیفری و ... می‌شود و بعضی برای حیطه‌هایی چون تربیت، اجتماع، سیاست و ... . البته پرواضح است که همیشه تمام آیین‌ها در تمام موارد یادشده توصیه یا دستوری ندارند.
اسلام از جمله ادیانی است که بخاطر ادّعای جامعیّت و کمال در تمام حیطه‌های بشری و انسانی علاوه بر گزاره‌های هستی‌شناسانه، گزاره‌های دستوری/توصیه‌ای نیز دارد. در واقع با ادعایی که خاتمیّت مطرح می‌کند چنین امری کاملاً طبیعی است و باید به غیر اینصورت خرده گرفت و هر که را چنین ادّعایی دارد مورد سؤال و خطاب قرار داد که چگونه ممکن است ادّعای خاتمیّت با سکوت در امری از امور انسان در دنیا همراه باشد؟!
امّا گاهی یافتن این دستورالعمل‌ها، پیام‌ها و نکات نیاز به کمی دقّت و ظرافت دارد. در روایتی امیرالمؤمنین فرموده‌اند: «قرآن چهار مرتبه دارد: عبارات، اشارات، لطائف و حقائق. عبارت قرآن برای عوام است، اشارات آن برای خواص، لطائفش برای اولیاء و حقائقش مخصوص انبیاست...» حال با توجه به این روایت باید گفت بعضی آیات و روایات را امکان دارد بارها و بارها بخوانیم، ولی بخاطر عدم دقت به ظرافت‌هایش پی نبریم. مثلاً در قرآن آیاتی داریم که عبارت «یسئلونک ...» به معنای سؤال می‌شود از تو، در آن آمده است. آیا تا به حال سعی کرده‌ایم با کنار هم قرار دادن این آیات و توجه موضوعی به آنها نکات تازه‌ای را در تدبّر قرآنی خود بدست آوریم.
کتاب «پیمان‌های الاهی با اهل ایمان» یکی از همین دقّت‌هاست که جناب محمّد محمّدیان انجام داده است. در این کتاب آیاتی که با عبارت «یا أیها الذین آمنوا ...» همراه است مورد بررسی قرار گرفته‌اند. فرمان‌های الاهی و تذکّرات تربیتی خداوند که در ذیل این آیات به اهل ایمان داده شده است نشانگر این مطلب دقیق است که مبادا اهل ایمان خیال کنند همین که ایمان آوردند پس به مقصد و مقصود رسیده‌اند و همای سعادت بر دوش آنها نشسته و بهشت برین جایگاه آنان گشته است.
هرچند ایمان آوردن شرط اساسی بندگی و سعادت است، ولی شرط لازمی است که به منزله‌ی گام اوّل بوده و تا رسیدن به قلّه‌های تعالی راهی بس طولانی در پیش است. ایمان آوردن همچون ورود به مدرسه‌ای است که کلاس‌های آن همین پیمان‌های الاهی بوده و قبولی در امتحاناتش مستلزم ایستادگی و استقامت بر این پیمان‌هاست.
از جمله نکات جالب اینست که همه‌ی این پیمان‌های هشتاد و نه گانه در مدینه نازل شده‌اند و همگی از لحنی نزدیک به هم پیروی می‌کنند، شاید رمز این مسأله در این نکته است که تا زمام امور در دست طواغیت باشد و حاکمیّت جامعه در دست مؤمنان نباشد، مدال پرافتخار «یا أیها الذین آمنوآ ...» بر سینه مؤمنان نخواهد درخشید. این هشتاد و نه آیه می‌تواند به عنوان نظام تعلیم و تربیتی یک جامعه ایمانی طرح و بررسی شود. چه بسا اگر کارشناسان خبره با دقّت روی این مجموعه آیات تدبّر نمایند بتوانند ساز و کار نظام‌مندی را برایش تعریف و تدوین کنند.
کار ارزنده‌ای که مؤلف محترم کتاب انجام داده اینست که در ابتدای طرح هر آیه سؤالاتی را بیان داشته و از خواننده خواسته تا قبل از ورود به بحث درباره سؤالات تفکّر و تأمّلی نماید و بعد بحث را ادامه دهد تا هم شیرینی و هم آموزندگی کتاب برایش بیشتر شود. این آیات تمام شؤون زندگی یک مؤمن را در برگرفته و با عمل و دقّت در آنها می توان ادّعا نمود انسان مؤمن در راه سلوک قرآنی قدم برداشته پو مطمئناً ثمرات آن را خواهد چشید.
پیمان‌های الاهی تاکنون در نه جلد تدوین شده است که در زیر بعضی عناوین جلدهای ۶، ۷، ۸، ۹ را با هم می بینیم.
جلد ششم(فصل ۵۱ تا ۶۰): تجاوز به حقوق مردم با تابلوی دین! و عاقبت زراندوزی!، کودکان و تعلیم آداب ورود به حریم خصوصی پدر و مادر، عاقبت پیروی از شیطان و ...
جلد هفتم(فصل ۶۱ تا ۷۰): نورانیّت در سایه ذکر کثیر و صلوات الاهی، طلاق زیبا، سدّی در برابر سیل سخنان و ...
جلد هشتم(فصل ۷۱ تا ۸۰): حفظ سلامت جامعه، مراقبت از جلسات خصوصی، فکری برای فردا! یاد خدا!، حمایت از زنان مهاجر و ....
جلد نهم(فصل ۸۱ تا ۸۹): دوستی با مغضوبین خدا ممنوع، تجارتی نجات بخش و امید آفرین، سرگرم اموال و فرزندان نشوید! و ...
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
