کد مطلب: 404593
بررسی آمار عجیب کنگرهای علمی درباره ایرانیان؛
درجه تب افسردگی چند است؟
بخش اجتماعی الف، ۲۹ مهر ۹۵
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۹ مهر ۱۳۹۵ ساعت ۱۷:۳۲
«حدود 21 درصد جمعیت ایران به اختلالات روانپزشکی مبتلا هستند.» این خبری است که ایرنا از زبان دبیر علمی سی و سومین کنگره انجمن علمی روان پزشکی ایران منتشر کرده است. با یک حساب سرانگشتی اگر جمعیت کشور را 80 میلیون نفر درنظر بگیریم؛ با توجه به درصد اعلام شده بیش از 16 میلیون نفر از جامعه به اختلالات روانپزشکی مبتلا هستند و نیازمند به خدمات درمانیاند! در این کنگره از سوی دکتر محمد اربابی بیشترین بیماریهای روحی-روانی بین مردم اضطراب و افسردگی معرفی شد. اگر چنین آماری صحیح باشد آیا نباید نگران باشیم که 16 میلیون نفر در کشورمان از بیمارهای روانی رنج میبرند؟ حالا سوالی که مطرح میشود این است که تا چه حد میتوان به این اعداد و ارقام اعتماد کرد؟ این آمار و ارقام چطور به دست آمدهاند؟
کسی که آمار میدهد؛ خودش مسوول است
دکتر هوشنگ باقری، متخصص اعصاب و روان در پاسخ به سؤال صبح نو که آیا آمار 16 میلیون نفر مبتلا به بیماریهای روانی در کشور صحت دارد، گفت: «وقتی عدد و آماری داده میشود باید یک دانش همهگیر شناختی وجود داشته باشد ولی متاسفانه از آنجایی که در کشور ما همهگیر شناختی به صورت سیستماتیک وجود ندارد؛ اطلاعات و اعداد و ارقامی که داده میشود را باید همان فردی که این آمار را اعلام کرده توضیح دهد و نسبت به آن مسوول است. به همین دلیل کسانی که از نحوه این آمارگیری اطلاع ندارند؛ نمیتوانند بگویند آمار اعلام شده درست یا غلط است.»
مقایسه جوامع با هم غلط است
دکتر حسن حسینی، جامعهشناس و آسیبشناس نیز معتقد است مقایسهکردن جوامع با یک دیگر درست نیست و میگوید: «هر کشور و افراد جامعه آن خصوصیات خودشان را دارند. اگر شما جامعه ایران را با جامعه آلمان، آمریکا، فرانسه و... مقایسه کنید جامعهای بیمار است؛ اما اگر با کشورهایی مانند افغانستان و پاکستان، عراق و... مقایسه کنیم جامعه ما نسبتاً حالت طبیعی دارد. باید در آمارهای اعلامشده ببینیم در مقایسه با کجا آن را بهدست آوردهاند؟ من بهعنوان یک آسیبشناس اجتماعی بعد از سالها به این نتیجه رسیدهام که مقایسه کردن یک جامعه با جوامع دیگر غلط است. چون از سرتا پای آمار و اطلاعات بهدست آمده غلط میشود. مثلا در جامعهای امکان برگزاری کنسرت وجود ندارد و نمیتوان ایران را با جامعههایی از نوع کشور اسکاندیناوی، کانادا، ایتالیا و... مقایسه کرد.»
ساختار جوامع با هم متفاوت است
وی با اشاره به این موضوع که روانشناسان و روانپزشکان با توجه به یک سری قواعد استاندارد جهانی آمار و ارقام بهدست میآورند، گفت: «من متخصص روانپزشکی و روانشناسی نیستم و معیارهایی که این اشخاص برای بهدست آوردن آمار و ارقام استفاده میکنند با معیارهای اندازهگیری آسیبشناسها متفاوت است. آنها باتوجه به یکسری پرسشنامههای استاندارد، سؤالات استاندارد و رفتارهای استاندارد در سطح جهانی به نتیجهگیری میرسند. مثلاً به این نتیجه میرسند مردم ایران نسبت به سایر کشورها، مردمیاند که آنقدرها شاد به نظر نمیرسند و دلتنگتر و افسردهترند. اگر بخواهیم براین اساس نگاه کنیم، ساختارهای جامعه ما با ساختارهای جامعههای دیگر فرق میکند.»
باید خودمان را با زمانه وفق دهیم
به گفته این آسیبشناس: «جامعههای دیگر تاریخی را طی کردند که ما هنوز کاملاً طی نکردهایم. جامعههای دیگر نویسندگان و متفکرانی داشتهاند که ما شاید کمتر داشتهایم. با این شرایط نمیتوانیم خودمان را با سایر کشورها مقایسه کنیم و از استانداردهای آنها آمار بگیریم و شرایط را مورد ارزیابی قرار دهیم. کشور ما شرایطی دارد که کشورهای دیگر ندارد. در عین حال آنها شرایطی دارند که کشور ایران آن شرایط را ندارد. به همین دلیل ساختارها متفاوت است و این ساختارهای متفاوت نیز به تاریخی که از سر کشورمان گذشته و در آینده گذرانده میشود بستگی دارد.»
اعلام آمار و ارقام تا بهحال دردی دوا کرده است؟
حسینی، راهکاری که ارائه میدهد سه مرحله دارد؛ اول طرح مساله و چرایی آن، سپس بهدست آوردن راهکار و در نهایت بهدست آوردن راه حلهایی که بتوان آن راهکار را بهدرستی اجرا کرد: «عدد و آمار و ارقام مهم نیست. وقتی یک پدیده و تکرار آن دیده میشود باید سؤال شود چرا؟ بعد باید دنبال پاسخ آن چرا باشید و تحقیقات در این زمینه ادامه پیدا کند و از زاویههای مختلف مورد به لحاظ تاریخی، ساختار اجتماعی، اقتصادی و... بررسی قرار گیرد. مثلاً آمارهایی درباره طلاق، ازدواج، اعتیاد، بیکاری و... هر سال اعلام میشوند. سالهای سال است که این معضلات وجود دارند. میزان آن هم بالاتر از سال قبل میشود. باید همه پزشکان، روانپزشکان، مشاوران، جامعهشناسان، آسیبشناسان، روانکاوان و... به شکل جدی دور هم جمع شوند، همفکری کنند و علت را بجویند. اول از همه باید علت را بهدست آورد بعد راهکار را یافت و بعد اجرایی کرد. اعلام این ارقام و درصدها مگر تا به حال دردی را دوا کرده؟»
کسی که آمار میدهد؛ خودش مسوول است
دکتر هوشنگ باقری، متخصص اعصاب و روان در پاسخ به سؤال صبح نو که آیا آمار 16 میلیون نفر مبتلا به بیماریهای روانی در کشور صحت دارد، گفت: «وقتی عدد و آماری داده میشود باید یک دانش همهگیر شناختی وجود داشته باشد ولی متاسفانه از آنجایی که در کشور ما همهگیر شناختی به صورت سیستماتیک وجود ندارد؛ اطلاعات و اعداد و ارقامی که داده میشود را باید همان فردی که این آمار را اعلام کرده توضیح دهد و نسبت به آن مسوول است. به همین دلیل کسانی که از نحوه این آمارگیری اطلاع ندارند؛ نمیتوانند بگویند آمار اعلام شده درست یا غلط است.»
مقایسه جوامع با هم غلط است
دکتر حسن حسینی، جامعهشناس و آسیبشناس نیز معتقد است مقایسهکردن جوامع با یک دیگر درست نیست و میگوید: «هر کشور و افراد جامعه آن خصوصیات خودشان را دارند. اگر شما جامعه ایران را با جامعه آلمان، آمریکا، فرانسه و... مقایسه کنید جامعهای بیمار است؛ اما اگر با کشورهایی مانند افغانستان و پاکستان، عراق و... مقایسه کنیم جامعه ما نسبتاً حالت طبیعی دارد. باید در آمارهای اعلامشده ببینیم در مقایسه با کجا آن را بهدست آوردهاند؟ من بهعنوان یک آسیبشناس اجتماعی بعد از سالها به این نتیجه رسیدهام که مقایسه کردن یک جامعه با جوامع دیگر غلط است. چون از سرتا پای آمار و اطلاعات بهدست آمده غلط میشود. مثلا در جامعهای امکان برگزاری کنسرت وجود ندارد و نمیتوان ایران را با جامعههایی از نوع کشور اسکاندیناوی، کانادا، ایتالیا و... مقایسه کرد.»
ساختار جوامع با هم متفاوت است
وی با اشاره به این موضوع که روانشناسان و روانپزشکان با توجه به یک سری قواعد استاندارد جهانی آمار و ارقام بهدست میآورند، گفت: «من متخصص روانپزشکی و روانشناسی نیستم و معیارهایی که این اشخاص برای بهدست آوردن آمار و ارقام استفاده میکنند با معیارهای اندازهگیری آسیبشناسها متفاوت است. آنها باتوجه به یکسری پرسشنامههای استاندارد، سؤالات استاندارد و رفتارهای استاندارد در سطح جهانی به نتیجهگیری میرسند. مثلاً به این نتیجه میرسند مردم ایران نسبت به سایر کشورها، مردمیاند که آنقدرها شاد به نظر نمیرسند و دلتنگتر و افسردهترند. اگر بخواهیم براین اساس نگاه کنیم، ساختارهای جامعه ما با ساختارهای جامعههای دیگر فرق میکند.»
باید خودمان را با زمانه وفق دهیم
به گفته این آسیبشناس: «جامعههای دیگر تاریخی را طی کردند که ما هنوز کاملاً طی نکردهایم. جامعههای دیگر نویسندگان و متفکرانی داشتهاند که ما شاید کمتر داشتهایم. با این شرایط نمیتوانیم خودمان را با سایر کشورها مقایسه کنیم و از استانداردهای آنها آمار بگیریم و شرایط را مورد ارزیابی قرار دهیم. کشور ما شرایطی دارد که کشورهای دیگر ندارد. در عین حال آنها شرایطی دارند که کشور ایران آن شرایط را ندارد. به همین دلیل ساختارها متفاوت است و این ساختارهای متفاوت نیز به تاریخی که از سر کشورمان گذشته و در آینده گذرانده میشود بستگی دارد.»
اعلام آمار و ارقام تا بهحال دردی دوا کرده است؟
حسینی، راهکاری که ارائه میدهد سه مرحله دارد؛ اول طرح مساله و چرایی آن، سپس بهدست آوردن راهکار و در نهایت بهدست آوردن راه حلهایی که بتوان آن راهکار را بهدرستی اجرا کرد: «عدد و آمار و ارقام مهم نیست. وقتی یک پدیده و تکرار آن دیده میشود باید سؤال شود چرا؟ بعد باید دنبال پاسخ آن چرا باشید و تحقیقات در این زمینه ادامه پیدا کند و از زاویههای مختلف مورد به لحاظ تاریخی، ساختار اجتماعی، اقتصادی و... بررسی قرار گیرد. مثلاً آمارهایی درباره طلاق، ازدواج، اعتیاد، بیکاری و... هر سال اعلام میشوند. سالهای سال است که این معضلات وجود دارند. میزان آن هم بالاتر از سال قبل میشود. باید همه پزشکان، روانپزشکان، مشاوران، جامعهشناسان، آسیبشناسان، روانکاوان و... به شکل جدی دور هم جمع شوند، همفکری کنند و علت را بجویند. اول از همه باید علت را بهدست آورد بعد راهکار را یافت و بعد اجرایی کرد. اعلام این ارقام و درصدها مگر تا به حال دردی را دوا کرده؟»
کلمات کلیدی : وزیر بهداشت+اختلالات روانپزشکی
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۱۷:۴۹:۱۱
من فقط میتونم از طرف خودم صحبت کنم. به سن ازدواج رسیدم و همه جا تحت فشارم که ازدواج کنم. ولی چون گرایش جنسیم فقط به جنس موافقه نمیتونم. اینکه میبینم احساساتم با بقیه خیلی متفاوته برام مثل شکنجه است. این مساله باعث شده به افسردگی شدید مبتلا و منزوی بشم. روی عملکردم در محیط کار تاثیر خیلی بدی گذاشته چون اعتماد به نفسم به زیر صفر رسیده. همه اش از خدا میپرسم چرا بین این همه ادم باید من اینطوری میشدم؟ حداقل در مورد من علت بیماری های روانی و افسردگی خود جامعه است چون نه راه حلی پیدا میکنند نه حقیقت رو قبول میکنند. امیدوارم مسئولین به فکر ما هم باشند. (3980807) (alef-1)
۱۳۹۵-۰۸-۰۳ ۱۷:۱۳:۴۳
شاید بتونید با کمک سکسولوژیست مشکل گرایش جنسیتون رو حل کنید (3985966) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۱۹:۰۰:۵۰
کاملا درست است! و علت اصلی آن در وضع اقتصاد و جامعه به طور کلی نهفته است (3980863) (alef-1)
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۲۱:۳۷:۴۳
درجه افسردگی مردم مثبت 100 درصد و درجه افسردگی مسئولان با پولهای ملت منفی صد درصد هست (3981016) (alef-11)
هموطن
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۱۹:۲۱:۴۴
وقتی پدر و مادر بین فرزندان خود تبعیض بگذارند برخی فرزندان مظلوم تر دچار افسردگی می شود .
اگر دولت هم بین ملت تبعیض بگذارد و با قوانین نا متعادل برخی را به سمت ثروتمند شدن و برخی دیگر را به سمت فقیر تر شدن سوق بدهد ملت افسرده می شوند .
ریشه همه بدی ها و ریشه همه فساد ها بی عدالتی است . (3980888) (alef-1)
اگر دولت هم بین ملت تبعیض بگذارد و با قوانین نا متعادل برخی را به سمت ثروتمند شدن و برخی دیگر را به سمت فقیر تر شدن سوق بدهد ملت افسرده می شوند .
ریشه همه بدی ها و ریشه همه فساد ها بی عدالتی است . (3980888) (alef-1)
سید
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۲۳:۰۷:۰۵
تبیعیض از فقر بدتره و ویرانگرتر.. (3981110) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۲۰:۵۸:۲۰
علت فشارهای گوناگون اقتصادی سیاسی فرهنگی اجتماعی بر مردمی است که باسوادند ومیدانند که میتوانند بهتر زندگی کنند ولی منافع اقلیتی محدود نمیگذارد (3980985) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۲۱:۱۲:۵۰
نه تفریحی نه شادی نه جشنی نه کاری نه پولی نه اقتصادی نه ازدواجی ملت باید هم افسرده باشه (3980997) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۲۱:۱۸:۳۱
من خودم یکی از اونها. چرا یه مطالعه دقیق علمی نمی کنید ببینید چقدر شیوع داره اختلالات روانی؟ (3981004) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۷-۲۹ ۲۱:۲۳:۰۱
کسی که میگه «اعلام آمار چه دردی دوا میکند» باید هم در تخصصش هم در تعهدش شک کرد.
اگر آمار شفاف و روشن وجود نداشته باشه چطوری میشه موفقیت یا شکست برنامهها و ایدهها رو ارزیابی کرد؟
چطور میشه بین راهکار دادنهای شکمی فلان سخنران بیسواد برای حل جامعه با طرحهای مطالعاتی برجستهترین اساتید دانشگاهی فرق گذاشت؟ (3981007) (alef-13)
اگر آمار شفاف و روشن وجود نداشته باشه چطوری میشه موفقیت یا شکست برنامهها و ایدهها رو ارزیابی کرد؟
چطور میشه بین راهکار دادنهای شکمی فلان سخنران بیسواد برای حل جامعه با طرحهای مطالعاتی برجستهترین اساتید دانشگاهی فرق گذاشت؟ (3981007) (alef-13)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
