کد مطلب: 239869
انتخاب 1 كيلو ميوه از بين 2 كيلو گلابي
بخش تعاملی الف - محسن حيدري فرد
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : يکشنبه ۹ شهريور ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۵۸
اساسا فلسفه "انتخابات" آن است كه انتخاب شوندگان، "متنوع" باشند و انتخاب كنندگان "حق و امكان انتخاب" كانديداي نزديك تر به ديدگاه خود از بين كانديداهاي موجود را دارا باشند. در چنين شرايطي است كه "انتخابات" معنا و مفهوم حقيقي خود را نشان خواهد داد درست مثل انتخابات هاي متعدد در كشور.
ماجراي روز يكشنبه مجلس شوراي اسلامي و جدال لفظي پيش آمده بر سر "انتخاب" يك نماينده مجلس جهت عضويت در هيئت نظارت بر مطبوعات، از اين منظر نياز به واكاوي است؛ انتخابي كه چند وقتي است ذهن مجلسيان و البته بخشي از مردم بويژه اهالي مطبوعات را به خود مشغول ساخته است.
شايد آنگونه كه اعضاي كميسيون فرهنگي مجلس بيان مي دارد به لحاظ آئين نامه اي اشكال و خلل چنداني به روند معرفي دو گزينه براي انتخاب يك نفر توسط كليت نمايندگان مجلس وارد نباشد. اما همه ما و اعضاي محترم كميسيون فرهنگي و صدالبته جبهه پايداري مي دانيم كه برخي مسائل قابل درج در آئين نامه ها و قوانين نيست اما به راحتي مي توان از روح حاكم بر قانون و آئين نامه، غرض و هدف غائي قانون گذار را دريافت. و اساسا يكي از متدهاي تفسير قوانين نيز همين است؛ رجوع به متن مذاكرات تدوين آن قانون تا مشخص شود قانون گذاران چه هدفي از تصويب آن قانون داشته اند.
در همين ماجراي كشدار، علي مطهري نماينده تهران از نامزدي انصراف داد تا به قول خودش، "شبهه تاثیر نسبت خانوادگی با رییس مجلس در تصمیم هیات‌رییسه" از بين برود در حالي كه در هيچ كجاي آئين نامه هاي مربوطه، چنين امكاني از او به دليل نسبت با رئيس مجلس سلب نمي شد.
اعضاي محترم كميسيون فرهنگي مختار و مجاز بودند دو نفر را به مجلس معرفي نمايند تا از بين آنان، يك نفر جهت عضويت در هيئت نظارت با رأي اكثريت نمايندگان، "انتخاب" گردد. روح حاكم بر اين روند و قانون مربوطه آن، بخوبي مؤيد اين امر است كه كميسيون بايد دو فرد "متفاوت" به لحاظ گرايشات فكري را به صحن علني معرفي نمايد تا "انتخاب" نمايندگان معنا و مفهوم حقيقي داشته باشد. اما كميسيون بي توجه به اهداف مندرج در ذيل اين روند، دو شخص خاص از یک تیپ فکری، به مجلس معرفی كرد تا نمايندگان امكاني براي رأي دادن به فردي حداقل نزديك تر به ديدگاه خود نداشته باشند. كميسيون حتي تن به معرفي دو گزينه از دو فراكسيون اصولگرائي هم نداد تا براي ديگر اصولگرايان مجلس هم زمينه اي وجود نداشته باشد!
به بيان بهتر، اقدام كميسيون فرهنگي مجلس، در اين مسئله معنا و مفهوم "انتخاب" را از خاصيت انداخت و مثل آن است كه به كسي بگوئيم تو "حق" داري از بين دو كيلو از يك نوع ميوه مثلاً گلابي" يك كيلو ميوه "انتخاب" كني!
اهميت و حساسيت كار هيئت نظارت بر مطبوعات و رأي و تشخيص تك تك اعضاي آن بر كسي پوشيده نيست. و پر واضح است كه حتي در جبهه اصولگرايان هم، در نحوه و موضع نسبت به مطبوعات و تخلفات احتمالي آنان، اختلاف نظرهايي وجود دارد كه گاه بسيار هم عميق است. بر فرض مثال، رأي و ديدگاه نمايندگاني چون آقايان "رسایی" و "نبویان" كه هر دو از يك گرايش فكري و آنهم از مدل پايداري اش هستند با نمايندگاني چون "توكلي" كه صاحب نگاه حرفه اي تر، واقعي تر و آگاه به همه سختي هاي كار مطبوعاتي اند در اين امر يكسان است؟ اين تفاوت در نگاه و روش، در مسائلي چون مذاكرات هسته اي ملموس تر است. يكي برخي رفتارهاي مذاكره كنندگان ايراني را ناشي از خطاي ديد و اشتباه مي داند، اما ديگري گاه قائل به خيانت هم مي شود. مسلم است كه نگاه اعضاي جبهه پايداري به مطبوعات، و بخصوص مطبوعات اصلاح طلب، سختگيرانه و بدون انعطاف خواهد بود حال آنكه مي توان با نگاهي واقعي تر به اين امر نگريست.
اقدام كميسيون فرهنگي دست نمايندگان را براي "انتخاب" گزينه مطلوب خويش مي بندد و دو راه بيشتر پيش روي نمايندگان نمي گذارد: يا تن دادن به انتخاب يك عضو جبهه پايداري يا عدم شركت در رأي گيري. اين يعني "انتخاباتي" كه ظاهر و قالبش انتخابات است اما روح حاكم بر آن، چيزي بيش از "انتصابات" نيست.
ماجراي روز يكشنبه مجلس شوراي اسلامي و جدال لفظي پيش آمده بر سر "انتخاب" يك نماينده مجلس جهت عضويت در هيئت نظارت بر مطبوعات، از اين منظر نياز به واكاوي است؛ انتخابي كه چند وقتي است ذهن مجلسيان و البته بخشي از مردم بويژه اهالي مطبوعات را به خود مشغول ساخته است.
شايد آنگونه كه اعضاي كميسيون فرهنگي مجلس بيان مي دارد به لحاظ آئين نامه اي اشكال و خلل چنداني به روند معرفي دو گزينه براي انتخاب يك نفر توسط كليت نمايندگان مجلس وارد نباشد. اما همه ما و اعضاي محترم كميسيون فرهنگي و صدالبته جبهه پايداري مي دانيم كه برخي مسائل قابل درج در آئين نامه ها و قوانين نيست اما به راحتي مي توان از روح حاكم بر قانون و آئين نامه، غرض و هدف غائي قانون گذار را دريافت. و اساسا يكي از متدهاي تفسير قوانين نيز همين است؛ رجوع به متن مذاكرات تدوين آن قانون تا مشخص شود قانون گذاران چه هدفي از تصويب آن قانون داشته اند.
در همين ماجراي كشدار، علي مطهري نماينده تهران از نامزدي انصراف داد تا به قول خودش، "شبهه تاثیر نسبت خانوادگی با رییس مجلس در تصمیم هیات‌رییسه" از بين برود در حالي كه در هيچ كجاي آئين نامه هاي مربوطه، چنين امكاني از او به دليل نسبت با رئيس مجلس سلب نمي شد.
اعضاي محترم كميسيون فرهنگي مختار و مجاز بودند دو نفر را به مجلس معرفي نمايند تا از بين آنان، يك نفر جهت عضويت در هيئت نظارت با رأي اكثريت نمايندگان، "انتخاب" گردد. روح حاكم بر اين روند و قانون مربوطه آن، بخوبي مؤيد اين امر است كه كميسيون بايد دو فرد "متفاوت" به لحاظ گرايشات فكري را به صحن علني معرفي نمايد تا "انتخاب" نمايندگان معنا و مفهوم حقيقي داشته باشد. اما كميسيون بي توجه به اهداف مندرج در ذيل اين روند، دو شخص خاص از یک تیپ فکری، به مجلس معرفی كرد تا نمايندگان امكاني براي رأي دادن به فردي حداقل نزديك تر به ديدگاه خود نداشته باشند. كميسيون حتي تن به معرفي دو گزينه از دو فراكسيون اصولگرائي هم نداد تا براي ديگر اصولگرايان مجلس هم زمينه اي وجود نداشته باشد!
به بيان بهتر، اقدام كميسيون فرهنگي مجلس، در اين مسئله معنا و مفهوم "انتخاب" را از خاصيت انداخت و مثل آن است كه به كسي بگوئيم تو "حق" داري از بين دو كيلو از يك نوع ميوه مثلاً گلابي" يك كيلو ميوه "انتخاب" كني!
اهميت و حساسيت كار هيئت نظارت بر مطبوعات و رأي و تشخيص تك تك اعضاي آن بر كسي پوشيده نيست. و پر واضح است كه حتي در جبهه اصولگرايان هم، در نحوه و موضع نسبت به مطبوعات و تخلفات احتمالي آنان، اختلاف نظرهايي وجود دارد كه گاه بسيار هم عميق است. بر فرض مثال، رأي و ديدگاه نمايندگاني چون آقايان "رسایی" و "نبویان" كه هر دو از يك گرايش فكري و آنهم از مدل پايداري اش هستند با نمايندگاني چون "توكلي" كه صاحب نگاه حرفه اي تر، واقعي تر و آگاه به همه سختي هاي كار مطبوعاتي اند در اين امر يكسان است؟ اين تفاوت در نگاه و روش، در مسائلي چون مذاكرات هسته اي ملموس تر است. يكي برخي رفتارهاي مذاكره كنندگان ايراني را ناشي از خطاي ديد و اشتباه مي داند، اما ديگري گاه قائل به خيانت هم مي شود. مسلم است كه نگاه اعضاي جبهه پايداري به مطبوعات، و بخصوص مطبوعات اصلاح طلب، سختگيرانه و بدون انعطاف خواهد بود حال آنكه مي توان با نگاهي واقعي تر به اين امر نگريست.
اقدام كميسيون فرهنگي دست نمايندگان را براي "انتخاب" گزينه مطلوب خويش مي بندد و دو راه بيشتر پيش روي نمايندگان نمي گذارد: يا تن دادن به انتخاب يك عضو جبهه پايداري يا عدم شركت در رأي گيري. اين يعني "انتخاباتي" كه ظاهر و قالبش انتخابات است اما روح حاكم بر آن، چيزي بيش از "انتصابات" نيست.
کلمات کلیدی : محسن حيدري فرد
