توصيه به ديگران
 
کد مطلب: 238121
عدم پاسخگویی به سبک ما
بخش تعاملی الف - احسان قمری
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۶ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۲۴
چند هفته قبل، گزارشی از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد که در آن گزارش وکیل کشتی گیران باشگاه پرسپولیس ( که برای اجرای حکم دادگاه به باشگاه مراجعه کرده بود) بخشی از تعهدات رسمی و مکتوب مدیرعامل وقت باشگاه پرسپولیس (سردار رویانیان) در قبال کشتی گیران را در مقابل دوربین های تلویزیونی اعلام کرد. نکته جالب در کنار قول و قرارهای ایشان، تعهد ایشان به شارژ کارت بنزین کشتی گیران ( در صورت قهرمانی در لیگ کشتی ) به صورت روزانه به مدت یکسال بود که به راحتی از کنار آن گذشته شد. در اینجا قصد نداریم عملی که انجام نشده است را مورد بازخواست قرار دهیم ولی سوال این است که یک مدیر ورزشی ( که البته تا پیش از این هیچ سابقه ورزشی نداشت ) که همزمان رییس ستادحمل و نقل و سوخت بود و یا ارتباطاتی با آن مجموعه داشت چگونه می تواند حاتم بخشی کند و بیت المال را بذل و بخشش کند و با لبخند همیشگی از زیر بار مسوولیت شانه خالی کند.

شاید توجه به سایر رشته ها غیر از فوتبال لازم و ضروری باشد ولی این نکته نیز حائز اهمیت است که افرادی باید توزیع بیت المال را به عهده گیرند که منافع شخصی را کنار گذاشته و عدالت را سرلوحه خود قرار دهند. یک محاسبه آسان این نکته را روشن می کند که اگر قرار باشد روزانه ۶۰ لیتر بنزین به کارت سوخت یک کشتی گیر واریز شود، سالانه ۲۱۹۰۰ لیتر بنزین هدیه داده شده که سودی معادل ۶۴۸۰۰۰۰ تومان بدون دلیل و به صورت ناعادلانه توزیع می شود که اگر این رقم را در تعداد اعضای تیم ضرب کنیم رقم بزرگی به دست خواهد آمد.

شاید در نگاه اول مبالغ فوق در مقابل ریخت و پاش های مدیران در زمان تصدی، ناچیز باشد ولی توجه به این مساله ضروری است که درحالیکه بسیاری از مردم خودرو شخصی ندارند و سهمیه ای هم به انها تعلق نمی گیرد و باید هزینه های حمل و نقل زیادی پرداخت کنند اینگونه ناعادلانه برخورد شده و از جیب بیت المال خرج می شود و سپس توجیه شرعی و قانونی آن هم ذکر می شود.

متاسفانه در ایران، افراد تا زمانیکه سمتی دارند ار آنچنان قدرتی برخوردارند که کسی یارای مقابله با انان و حتی انتقاد از آن ها را ندارد ( هر چند اغلب مدیران خود را نقد پذیر می دانند ) و وقتی هم از سمت خود برکار می شوند آنچنان چهره مظلومانه و منتقدانه به خود می گیرند که باز کسی یارای مقابله با آنان را ندارد و حتی بازخواستی نیز از ان ها نمی شود و چندی بعد با سمتی دیگر و با سلام و صلوات دوباره وارد عرصه مدیریت کشور می شوند.

بی شک تا زمانیکه سیستم پاسخگویی ایرانی درکشور حاکم باشد توسعه و پیشرفت کشور در هاله ای از ابهام خواهد بود و مدیران بی واهمه به ترکتازی خود در دوران فعالیت خود ادامه خواهند داد. ظریفی می گفت مدیریت در ایران مانند انرژی می باشد نه ایجاد می شود و نه از بین می رود بلکه از صورتی به صورت دیگر تبدیل می شود.
 
کلمات کلیدی : احسان قمری