داخلی صفحه اقتصادی آرشيو يادداشت

۲

درباره مطالبات فرهنگی که از دولت داریم

بخش تعاملی الف - سهراب زند

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

فرهنگ، همان مجموعۀ باورها، ارزش‌ها و الگوهای متفاوت رفتاری که برای گروهی از مردم عمومیت دارد. اصلاح فرهنگ در ایران معضلی است که پیشاپیش باید هشدار داد که با توجه به شرایط موجود هرگز حل نخواهد شد، همانگونه که فتنۀ ۸۸ با این نوع آسیب شناسی حل شدنی نیست.

تا زمانی که درمان یک بیمار مرکز ثقل تصویه حساب های شخصی پزشکان قرار گیرد پیشاپیش بستگان وی باید به دنبال کفن و دفن بیمار بروند!

ایجاد فرهنگی سالم و مترقی و متناسب با انسان و انسانیت، آرمان تمام انبیاء و اوصیای الهی بوده است و رسیدن به آن ایجاد زیربنای اقتصاد و سیاستی مطلوب را نوید می دهد.

اما از بد روزگار فرهنگ سیاسی، اقتصادی عمومی و... ما ایرانیان امروز حکم بیماری در حال احتضار را دارد که روی تخت بیمارستان در حال جان دادن است و پزشکان به جای کشف صحیح علت بیماری و معالجۀ وی در حال مشاجره و تصویه حساب شخصی میان خود بالای سر بیمار هستند.

نمونۀ اخیر آن فریادهای وافرهنگای این چند ماه اخیر از سوی سیاسیون است. هرکس هم به گونه ای در پی متهم ساختن دولت و تبرئۀ خویش است همه مطالبه گرند. چراکه فقط دولت وزیر فرهنگ دارد و انگار نه انگار که سال ها وزارت فرهنگ به طور کامل در اختیار اصول گرایان تندرو بود که نه از اصلاح طلبان بودند نه از حلقۀ انحرافی و نه چیز دیگر، فقط و فقط اصول گرا بودند واشکال ندارد اگر بپرسیم که مثلا چه اتفاق مبارکی برای فرهنگ در این سال ها پیش آمد؟
اصلا مگر چقدر از فرهنگ در اختیار دولت است که همۀ تقصیرها از آن اوست؟

حوزۀ علمیه و دفتر تبلیغات با تربیت و اعزام هزاران طلبه و مبلغ و در اختیار داشتن هزاران تریبون و هزاران ساعت برنامه، کجای دولت تعریف شده اند؟

تنها صدا و سیمای داخلی با ده ها شبکه و صدها فیلم و سریال برای چند دقیقه از برنامه هایش از دولت اجازه می گیرد؟

هزاران پایگاه بسیج در سراسر کشور که فعالیت میلیون ها جوان را مدیریت و برنامه ریزی می کنند کِی از سوی دولت مدیریت شده اند؟

آیا هفتاد هزار مسجد در سراسر کشور که بعنوان یکی از مهم ترین محل ها برای اجتماعات معنوی و فرهنگی مؤمنین فعالیت می کنند زیر نظر دولت هستند؟

شورای عالی انقلاب فرهنگی که یکی از مهم ترین وظایف و اهداف آن گسترش و نفوذ فرهنگ اسلامی در شئون جامعه و تقویت انقلاب فرهنگی و اعتلای فرهنگ عمومی است چهل عضو دارد که فقط هفت نفر از آنان دولتی هستند.

قوۀ قضاییه به عنوان یکی از ارکان برخورد کننده که در اصلاح فرهنگ بزه کاری و قانون گریزی و ... با داشتن بازوهای بسیار توانمند و قدرتمند ترین عناصر نظارتی در سراسر کشور نقش بسیار مؤثری دارد کاملا قوه ای مستقل از دولت است.

مجلس با تصویب قوانین مختلف که نقش عمیقی درتغییر فرهنگ مردم دارند نیز قوه ای مستقل از دولت است.

غیر از مراکز دیگر غیر دولتی مانند نیروی انتظامی (عزل و نصب فرماندهان آن و ابلاغ سیاست های کلی با دولت نیست)، سپاه، اوقاف،سازمان تبلیغات، حوزۀ هنری و... که دستی مستقیم و غیر مستقیم برفرهنگ عمومی دارند، ده ها عامل غیر دولتی دیگر نیز در شکل دهی و ساختار فرهنگی نقش دارند که مهم ترین آن برنامه های رایگان، پرشمار و فوق جذاب ماهواره ای هستند که به علت گل کاری منسجم رسانۀ داخلی در حوزۀ سرگرمی، سیاست و اقتصاد، به اعتراف مسئولین در کم ترین حالت بیش از هفتاد درصد مردم ایران را گرفتار خود نموده اند. برنامه های مخرب و ویرانگری که در برخی مواقع یک ساعت تماشای آن برای نابود کردن هزاران ساعت آموزش اخلاقی برای بعضی از مخاطبان کافی است! سینمای مورد پسند جوانان ما اعم از مذهبی و غیر مذهبی سینمای هالیوود و بالیوود است آنهم از نوع قیچی نشده اش با زبان اصلی! حالا بنشینیم جیغ بنفش بزنیم در فلان فیلم مجوز گرفته فلان مشکل جزئی که مردم هم نفهمیدند وجود داشت!

از هرچه بگذریم با اختیار انسان چه کنیم؟
حضرت نوح قرن ها به هدایت مردم و کار فرهنگی پرداخت اما کمتر از انگشتان دست به او پیوستند و حضرتش حتی فرهنگ توحید و عقل گرایی را نتوانست برای آنها جا بیاندازد. مگر حضرت لوط جز به عذاب الهی توانست فرهنگ شنیع همجنس گرایی را در قومش اصلاح کند؟ انسان مختار است و خیلی اوقات با بهترین سیاست های فرهنگی به دنبال چیز دیگر است و مصداق "فی قلوبهم مرض" و "ختم الله علی قلوبهم" می باشد.

از همه مهم تر مگر بد حجابی، دروغ، جرم و جنایت، فرهنگ اختلاس، فرهنگ رشوه، قانون گریزی، مصرف گرایی، اعتیاد و هزاران بلای فرهنگی دیگر یک شبه برای ملت ما به وجود آمده اند که دولت چند ماهۀ روحانی آن را باید بر می چید؟ که تخریب یک بنای عظیم کار چند دقیقه و ساختنش گاهی کار هزاران ساعت است.

باید بپذیریم که مشکل فرهنگ ما هرچه هست آن نیست که بیست و سی به مسخرگی نشان می دهد که جوانی در میان جمعیت تماشاگر خطاب به مجری جلسه فریاد می زند: فیلم فارسی فیلم فارسی! و سطح تحلیلی خود را به این حد از فضاحت به نمایش می گذارد یا روزنامه ای مقاله ای چاپ می کند و بعد از شنیدن هزار جواب توقیف می گردد، ۹ دی و یالثارات و بهار و... هم باشند و نباشند از گوشه ای از فرهنگ عظیم ما خاکی کمتر و بیشتر برمی خیزد و فرق چندانی نمی کند. مهم آن است که فارق از محسنات بسیار، فرهنگ ما آنقدرمشکل دارد که هنوز نمی دانیم یقۀ که یا کسانی را در حوزۀ فرهنگ بگیریم.

می رویم سراغ دولتی که نگون بختانه شده است گوشت لذیذی برای دریدن توسط انتقام جویان!