مرحوم رحیمی دانش و بسیاری از هم نسلان او در نظام اداری ویژگی های منحصر به فردی داشتند که در دوران کنونی کمیاب شده و شاید بتوان از واژه فضیلت های فراموش شده استفاده کرد:
يك. آنها به شدت در فكر منافع ملي بوده و تعلقات جناحي كمي داشتند.
دو. خود را وقف كار كرده بودند و به قول استاد رحيمي دانش ما به تنها چيزي كه فكر نمي كرديم اين بود كه چگونه مي توان با كسب مدرك يا انجام فلان كار گروه بالاتري گرفت. بانوي بزرگوار ديگري از همنسلان مرحوم رحيمي دانش اظهار مي داشت كه ما اصلا باور نمي كرديم كه كارمند سازمان برنامه فرصت و تمركزي براي ادامه تحصيل داشته باشد و تصور اينكه يك كارشناس سازمان بتواند همزمان درس بخواند يا در جاي ديگري مشغول باشد به منزله انجام ندادن بخشي از وظايف بود.
سه. اين علاقه و تمركز از آن ها كارشناسان خبره اي ساخته بود كه راي و نظر آنها معمولا گره گشاي مشكلات كشور و منطبق با نظام قانوني كشور بود. در نتيجه تصميم گيران اهل شور و مشورت در دولت يا مجلس مي توانستند به نظر آنها اعتماد كنند.
چهار. آنها انسان هايي با اعتماد به نفس و دور از ريا بودند و از چاپلوسي و نان به نرخ روز خوردن بري بودند.
پنج. شخصيت هايي بسيار اخلاقي و مبادي آداب بودند و تواضع عجيبي كه ديگر به سختي مي توان نمونه هاي مشابهي يافت در وجود آن ها ريشه دوانده بود. با آن همه تجربه و اطلاعاتي كه داشتند در مواجهه با نظرات ديگران كه خيلي وقت ها نيز خام بود صبورانه گوش مي كردند و بدون عصبانيت و به رخ كشيدن دانش خود رحيمانه اشتباهات مخاطب را نشان مي دادند.
شش. افرادي بسيار پاك دست و سالم بودند كه راه ورود فساد به نظام اداري كشور را بسته بودند. مرحوم رحيمي دانش تعريف مي كرد كه در ايام اوج نياز مالي كه حتي خانه ي خود را فروخته بود از دريافت مبلغ هنگفتي زير ميزي كه مي توانست چند خانه بخرد خودداري كرده بود.
دلایل متعددي مي توان براي عقيم شدن نظام اداري كشور از بازتوليد اين چنين سرمايه هايي برشمرد كه به نظر مي رسد مهم ترين آنها اين است كه نظام پاداش و جزاي كشور نتوانست مابه ازاي مناسبي به آن ها در ازاي سرمايه عمر و جواني شان عطا كند و در مقابل عده اي بدون انجام كار خاصي كاخ ها ساختند و شرافت انساني را به سخره گرفتند.