داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۵

هم غزه، هم لبنان، جانم فدای ایران

بخش تعاملی الف - محسن حیدری فرد

فرقی نمی کند منطقه «برج البراجنه» در ضاحیه بیروت باشد یا ورزشگاه «استاد دو فرانس» در محله سن دنی در حومه پاریس. اصل مسئله آنست که حالا، بوی باروت تروریسم از بیروت و دمشق و موصل در شرق عالم، رسیده است به غرب.

و تروریست های اروپائی که خاستگاه مکتب تروریستی شان کشورهای عربی بود اما مثل محصولات مونتاژی چین، از قلب اروپا به خاورمیانه می رفتند؛ به مام وطن بازگشته اند؛ با ریش های بلند اما ریشه های روی آب! و رفته اند در قلب پاریس تا یادآوری کنند که این محصولات انتحاریِ متربی به تربیت داعش، چه ها که نمی کنند!

پنجشنبه، ساکنان «برج البراجنه» به خون غلطیدند و جمعه، تماشاگران «استاد دو فرانس»؛ تا «لوران فابیوس» فرانسوی، در نشست وین، درد دمشقی ها و بیروتی ها را بیشتر حس کند، و بداند که کشتن «آدم»ها، بد است و فرقی نمی کند که این آدم ها، «آدم فرانسوی زبان» باشند یا «آدم عرب زبان».


«آرامش شام»؛ این عنوان مستندی بود که دو هفته قبل از شبکه افق تلویزیون جمهوری اسلامی پخش شد. مستندی متفاوت که شاید برای نخستین بار، نظرات صریح گروهی از مردم سرزمین مان را پخش می کرد که صراحتا مخالف کمک ایران به لبنان و عراق و فلسطین بودند. آنها می گفتند چراغی که به خانه رواست به مسجد حرامست. و کشوری که خودش هزار و یک مشکل دارد را چه به شام؟ این دیدگاهها، یادآور همان شعار معروف بود: «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران»

البته موازنه برقرار بود و نظرات افراد دیگری هم پخش شد که معتقد بودند اگر منتظر بمانیم تا در درون مرزهایمان با داعش و شبیه داعش بجنگیم محکوم به مرگ خواهیم بود. و می گفتند چه سیاستی از این بهتر که مرزهای دفاعی کشورمان را در نقطه های دوردست بنا کنیم تا بتوانیم در پیست اسکی دیزین، راحت جت اسکی برویم و شاد باشیم؟!

***

«شما مطمئناً تو دبستان نقشه جغرافیای ایران رو دیدی، شبیه یک گربه اس، ارمنستان، آذربایجان، ترکمنستان، افغانستان، پاکستان، این کشورهای گوگولی خلیج فارس: کویت، عربستان، عراق، ترکیه. می دونید نظرشون راجع به این گربه چیه؟ » [سکانسی از آژانس شیشه ای، دیالوگ سلحشور]

این گربه امروز در میانه اقیانوسی از آتش نفس می کشد. مردمش زندگی می کنند اگر چه در پاره ای از نقاط و برخی اقشار به سختی؛ اما در امنیتی قابل قبول.

حالا داعش که در کشور هم مرز ایران، مرکز حکومتش را بنا کرده است، و به هنگام فتح موصل، نوید حمله به ایران می داد و انشاءالله هم می گفت(!)، هزاران کیلومتر دورتر از پایتخت خلافتش، در قلب اروپای متمدن و آرام و به ظاهر امن، سایه وحشت را می گستراند. و اینگونه است که تروریست های عربی اروپائی می توانند کافه ‌تراس‌ها و فروشگاه‌های لوکس شانزه لیزه را از رونق بیندازند. و البته همچنان در سودای رسیدن به تهران و بمب ترکاندن در شیراز و اصفهان بمانند.


در وقایع سال ۸۸ برخی از مردم منتقد – شاید به تصور آنکه کمک به غزه و لبنان به معنای کاستن از ایران است - شعار سر می دادند «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران». امروز اما شاید اگر همان ها هم کمی اندیشه کنند بهترش این باشد: «هم غزه هم لبنان جانم فدای ایران»