این روزها مهم ترین قطب تولید علم و دانش کشور بی سکان دار است. سرپرست ها هم به مانند سکانداران موقتی می مانند که فقط چون یار ذخیره باید موقعیت را حفظ کنند و به علت آرم روی پیشانی خود (موقتی) قادر به برنامه ریزی و اجرای برنامه های بلند مدت نیستند.
واضح تر بگوییم مهم ترین قطب تولید علم کشور در سال های آغازین دولت که سال های برنامه ریزی های سه گانۀ کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت است، برنامه ریزی بلند مدت ندارد که هیچ در مدیریت مقطعی خود نیز بی ثبات است و دو سرپرست و یک وزیر عوض کرده و چهارمین وزیر پیشنهادی دولت نیز از سوی مجلس رای اعتماد نیاورده است.
این که مجلس مقصر است یا دولت مهم نیست. مهم آیندۀ علمی میهن است. بسیاری از نهادهای مادر ما بیماری ساختاری و زیربنایی دارند، وزارت علوم ما از این نهادهاست که تغییرات بنیادین را می طلبد. تولید علم و عملیاتی شدن آن راه طولانی و پیچیده ای را در پیش دارد، که امروز این راه ناهموارتر نشان می دهد.
و خلاصه بگوییم، حال وزارت علوم خوب نیست!
دولت علاوه بر معیار های علمی و تجربی می گوید:
"معیار ما برای معرفی وزیر علوم آن است که فردی باشد که در دانشگاه دارای مقبولیت باشد هم در میان اساتید و هم در میان دانشجویان چهره قابل قبولی داشته باشد چراکه در این صورت راحت‌‌تر می‌تواند مدیریت کند، حرف حق خود به کرسی بنشاند و مسیر درست دانشگاه را معین کند.قولی که در انتخابات ۲۴ خرداد به مردم داده شد این بود که ما به دنبال قانون‌گرایی و نشاط علمی در دانشگاه‌ها هستیم به همراه تعالی بیشتر فرهنگ اسلامی. البته ما باید همه به وعده‌های خود عمل کنیم و نسبت به آن وعده‌هایی که به مردم دادیم آماده انجام آن باشیم."(سخنان رییس جمهور در مجلس۲۷آبان ۹۳)
مجلس می گوید:
علاوه بر شرایط لازم مرزبندی وی با فتنه مشخص باشد و به هیچ نحوی تماسی با اعتراضات یا فتنۀ ۸۸ نداشته باشد.این حساسیت مجلس است که ادارۀ مهم ترین نهاد آموزشی کشور به دست اهل فتنه و زاویه دارها نیفتد.
منطقی هم هست وای به حال حکومتی که آموزش خود را به غیر خود واگذار کند.
اما معیار غیر و فتنه و زاویه چیست؟
روی سخن ما با مجلس نیست با دولت است.
فرض کنیم مجلس در این مورد در تشخیص غیر بودن سخت گیری می کند و حتی به ظلم وزیر را رد میکند، یا حتی باور نکرده که مردم برای چه به روحانی رای داده اندو به کس دیگر رای نداده اند، خوب چاره چیست؟
تفاوت رای نمایندگان در مخالفت با وزیر پیشنهادی، به ده و بیست و چهل نیست، به ۱۸۷ نفراست! (۷۰ رأی موافق، ۱۷۱ رأی مخالف و ۱۶ رأی ممتنع) یعنی واضح است که مجلس در این مورد مشکل جدی دارد. و پیش بینی این مساله کار سختی نیست.
دولت به عنوان پیشنهاد دهنده کما اینکه اعلام کرده دانشگاه را علمی می خواهد تا سیاست زده، مدیری برگزیند که بیشتر علمی باشد تا سیاسی، و توانمند در تحول و توسعۀ بی تشنج دانشگاه ها.این اختلاف حل نشده به قدر کافی برای آیندۀ علمی کشور آسیب زا هست که بشود فهمید نباید صحنۀ زورآزمایی سیاسی شود و طرفین بخواهند به یکدیگر قدرت ارادۀ خویش را ثابت کنند.
تضعیف دولت و مجلس یعنی بوی تشنجات دورۀ احمدی نژاد را احساس کردن که پای بزرگان به میان بیاید و فضا دوباره ملتهب گشتن که این نه به صلاح ملک است نه مملکت و نه دولتی که به سرعت در حال میریت مشکلات بی شمار است. البته جنس این دولت با دولت قبل متفاوت است.
شاید دولت بگوید من تابع وظیفۀ خویش هستم، وظیفه دارم فرد مورد نظر را که اصلح میدانم معرفی کنم و برای رای آوردنش تلاش کنم،مجلس رای داد چه بهتر رای نداد مسئولش من نیستم مجلس است. دولت که تابع تفکرات مجلس نیست تابع رای مجلس است.
اما این حرف کامل نیست چرا که ما دفع افسد به فاسد داریم، ما تابعیت احکام در مصالح و مفاسد داریم، یعنی الان مصلحت بالاتر تعامل است بالاخره دولت با این مجلس می خواهد کشور را اداره کند.و مهم تر از آن رشد علمی و عملی صحیح کشور و خلاصی مردم خسته از تشنجات سیاسی است که تعامل در این موضوع را ضروری می سازد.
اتفاقا اگر دولت به ظاهر کوتاه بیاید، در دام تندروهای مخالف خود نیفتاده است که نانشان در تشنج است، البته اکثریت مجلس در اختیار تندروها نیست و به نظر می رسد این اختلاف ناشی از ایجاد فضای تقابلی و حیثیتی است که اکنون ایجاد گردیده است، فضایی که نفعش برای هر که باشد برای دولت و مجلس قطعا نیست.
شطرنج سیاست، بازی با مهره های مؤثر است نه پر آوازه...
