الف - روستا کانون تحقق اقتصادی درون زا

دومین نمایشگاه توانمندی های روستایان و عشایر در ایامی برگزار شد که مجلس به بحث و بررسی مساله توسعه روستایی در برنامه ششم توسعه می پردازد. برنامه ششم توسعه به عنوان جامع‌ترین سند توسعه اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در مجلس شورای اسلامی در حال بحث و بررسی است. و تعیین متولی روستا نیز به یکی ازچالشی ترین مباحث مربوطه تبدیل شده است. مساله حائز اهمیت تطابق برنامه ششم و اقداماتی چون برگزاری نمایشگاه با سیاست های کلی می باشد. تا مواردی چون " اتخاذ برنامه‌ها و اقدامات اجرایی جهت توسعه‌ی روستایی کشور برای تثبیت جمعیت و تشویق مهاجرت به مناطق روستایی و عشایری (کانون تولید و ارزش‌آفرینی) با برنامه‌ریزی و مدیریت بهینه در سطح ملی، منطقه‌ای و محلی، تعیین سهم واقعی در توزیع منابع و ارتقاء شأن و منزلت اجتماعی، ایجاد فرصت‌های جدید اقتصادی و حمایت‌های ویژه از فعالیت‌های کارآفرینی و اشتغال‌زایی مزیت‌دار بومی و مقاوم‌سازی تأسیسات و زیرساخت‌ها و اماکن روستایی"، مطروحه در بند 20 سیاست های ابلاغی برنامه ششم رهبر انقلاب را برآورده نماید.

معاونت توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری به عنوان متولی نمایشگاه توانمندی های روستاییان و عشایر هدف از برگزاری نمایشگاه را تبیین نقش روستاییان و عشایر در تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی بیان نموده است، این در حالی است که نمایشگاه به حوزه کشاورزی به عنوان جزء جدایی ناپذیر روستا توجه نداشته، و بیشتر تجلی صنایع دستی و گردشگری بوده است. این مساله نگرانی ها بابت به حاشیه رفتن حوزه کشاورزی را تشدید می کند.

توانمندی و آگاهی پایین کشاورز در حل مسائل سه گانه کاشت، داشت و برداشت، و عدم شناخت از عوامل بازرگانی و صنعتی مرتبط، در کنار بی توجهی مسئولین امر سبب بی پاسخ ماندن مسائل و مشکلات بعضا کوچک کشاورزان و متحمل شدن خسارت های بسیار شده است. این چنین نمایشگاه هایی بسترخوبی برای توانمند سازی کشاورز و شناخت عوامل زنجیره تولید از توانمندی های یکدیگر می باشد. اما نمایشگاه بجای آنکه محمل حضور و هم افزایی کارآفرینان و کشاورزان در راستای نقش آفرینی آنها در تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی باشد، شاهد حضور چشم گیر مسئولین استان ها، آن هم در شرایطی که بعضا شناخت و انگیزه معرفی محصولات و ظرفیت های منطقه خود را نداشتند، بود. بستری که می توانست به افزایش آگاهی و توانمندی و رفع مشکلات کشاورز، آگاهی از استفاده بهینه زیرساخت های موجود و شکل گیری صنایع تبدیلی، در نتیجه بازگشت سرمایه به مناطق روستایی و کاهش مهاجرت از روستا را رقم بزند. صرفا به جشنواره صنایع دستی و موسیقی تقلیل یافته است. حتی بدون آنکه به ارتقای توانمندی تولید و تجاری سازی فعالین این بخش ها بپردازد.

بی توجهی به روستا را می توان ناشی از رویکردی غیر اصلی و پیرامونی به روستا دانست، نگاهی که به جنبه های غیر تولیدی روستا توجه مضاعف می نماید. رویکردی که روستا را، نه به عنوان کانون تولید و ارزش آفرینی در کشور، بلکه منطقه ای خوش آب و هوا برای تفریح شهرنشینان میداند. بی شک تحقق اقتصاد مقاومتی بدون توجه به کانون های تولید کشور امری دور از دسترس خواهد بود.