اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
پس از شروع دور جدید مذاکرات در دولت یازدهم و حصول توافقاتی در ژنو و لوزان و وین، برخی در داخل کشور در مورد روند مذاکرات و جهت گیری ها انتقاداتی مطرح کردند و در خارج از کشور نیز اسرائیل و برخی تندروهای آمریکایی ادعا کردند که با توافق به دست آمده در وین مخالف هستند. این اتفاق سر منشأ هجمه شدیدی علیه منتقدان داخلی گردید و آن ها به همسویی با صهیونیست ها متهم شدند و جالب این است که کسانی که این هجمه را ترتیب دادند، کارنامه ننگینی در سال ۸۸ در هم صدایی با اسرائیل از خود به جا گذاشتند و هر چه دلسوزان نظام، آن ها را به صحنه بین المللی و حمایت تمام اراذل جهان از آن حوادث، توجه دادند گوش شنوایی پیدا نشد.
اما به عقیده نگارنده در ماجرای مذاکرات هسته ای، به هیچ وجه نمی توان گفت منتقدین توافق، با اسرائیل همسو هستند. این ادعا را با مثالی توضیح می دهم.
فرض کنید آقای الف، هزار تومان از آقای ب دزدیده است در زمان برگزاری دادگاه هر کدام از این دو نفر می خواهند قاضی به صورت کامل به نفع او رأی بدهد، حکم دادگاه که صادر می شود آقای الف را به پرداخت پانصد تومان محکوم می شود و هر دو نفراز این حکم اظهار ناراحتی و نارضایتی می کنند و اعتراض خود را اعلام می کنند. آیا اینجا می شود گفت این دو نفر همسو و هم نظر هستند و نارضایتی این دو نفر، به یک معناست؟
در ماجرای هسته ای هم ما با چنین وضعیتی روبرو هستیم صهیونیست ها امتیازاتی که به ایران داده شده را بیش از حد می دانند و تعهدات ایران را ضعیف ارزیابی می کنند و منتقدان داخلی عکس این ادعا را دارند پس به طور کامل در سوی مخالف صهیونیست ها قرار دارند نه اینکه با آن ها هم نظر باشند بلکه کسانی که در داخل می گویند به هر صورت باید در مقابل زیاده خواهی های طرف مقابل کوتاه آمد چند قدم به صهیونیست ها نزدیک تر هستند و اگر حقیقتا نظر اسرائیل را برای تشخیص حق و باطل، به عنوان ملاکی که حضرت امام خمینی رحمه الله بر آن تأکید کردند ملاک قرار می دادند هرگز نباید از مسئولان کشور تقاضای کوتاه آمدن از مواضع به حق خود می کردند بلکه به رغم آرزوی صهیونیست ها، مقاومت را سر لوحه مواضع و رویکرد های خود قرار می دادند.
