"در دانشگاه هیچ چیز بالاتر از تایید استاد وجود ندارد، به واسطه تایید استاد است که دانشجو دکترا می گیرد و با نمره استاد است که دانشجو درس می گذراند"

و لینک فرمایشات ایشان: http://www.mehrnews.com/detail/News/۲۱۹۸۵۶۴

قشر عظیمی از شهروندان جامعه امروز ما را دانشجویان و یا فارغ التحصیلان دانشگاه تشکیل می دهند و این قشر بهترین و شادابترین برهه های زندگی خود را در دانشگاه سپری کرده اند. همه ما ساعت ها از وقت خود را صرف شنیدن فرمایشات اساتید خود کرده ایم و به آنها به عنوان پیشکسوتان احترام می گذاریم. اما پرسش اینجاست که دانشگاه باید حق سالار باشد و یا استاد سالار؟

آیا ما تاکنون حق و ناحق شدن امور را در دانشگاه توسط اساتید ندیده ایم؟ آیا همیشه نمره دهی اساتید و ارزیابی های آنان عادلانه بوده است؟ آیا اساتیدی وجود ندارند که حوصله تدریس و یا حوصله تصحیح اوراق را ندارند؟ آیا در بین بعضی اساتید ما بدرفتاری با دانشجویان دیده نمی شود؟ آیا همه اساتید ما وقت لازم و احترام لازم را برای دانشجویان می گذارند؟ آیا هیچکدام از اساتید ما از سندروم های روانی رنج نمی برند؟ آیا اساتید ما حاضرند که یک همکار به روز تازه فارغ التحصیل شده کنارشان استاد شود و یا بر همیشه فریاد برتری تجربه بر توانمندی سر می دهند؟

به واقع دکتری دانشگاه ما را اساتید دانشگاه های خودمان می دهند و یا داوران خارجی مجلات ISI؟ دکتری دانشجویان ما را اساتید ما می دهند و یا سعی و تلاش و خون دل خوردن دانشجویان دکتری که فقط از استادشان می شنوند که باید مقاله قبول شود؟ چند نفر از اساتید دانشگاه های ما اصلا وقت دارند که تز دانشجویان دکتری را بخوانند؟ در دانشگاه های ما اساتید باسواد موفق ترند و یا اساتیدی که هیچ سوادی ندارند ولی پدر دانشجو را در می آورند؟

تصور نگارنده این است که استاد سالاری از زمانی که ارسطو تفکرات استادش افلاطون را نقض کرد، منسوخ شده بود. لیکن منافع سکانداران سن و سال دار وزارت علوم اقتضا می کند همچنان بر طبل باطل استادسالاری بکوبند و با انتصاب اساتید بالای ۷۰ سال به عنوان سرپرست دانشگاه ها ( بخوانید دانشگاه علم و صنعت) به قول خودشان خون تازه را در رگ های دانشگاه جریان سازند.

الف