دکتر روحانی رئیس جمهور محترم چندی پیش اعلام کرد که اقلیت باید به تصمیم اکثریت احترام بگذارد و اجازه بدهد تا نظر اکثریت بر بخش های مختلف کشور جاری و ساری شود . اینکه منظور دکتر روحانی از" اقلیت " کدام بخش از جامعه بوده است مجهول مانده است که آیا مخاطب رئیس جمهور مردمی بوده اند که به او رای ندادند و یا اینه روی صحبت او بعضی از گروه های سیاسی است که این روزها منتقد روزانه ی دولت هستند .

اما اگر منظور دکتر روحانی خطاب به مردمی بوده که به او رای ندادند باید خدمت این بزرگوار عرض کرد آن عده از مردم که تعدادشان کم هم نیست همان زمان با پایان شمارش آرا رای اکثریت را پذیرفتند و اگر چیزی غیر از این بود باید منتظر اتفاقات تلخ مانند حوادث انتخابات سال ۸۸ میبودیم . مردمی که به دکتر روحانی رای ندادند گرچه در اقلیت بودند اما نباید فراموش کرد که وابسته به یک حزب نبودند اگر آنها دارای یک تفکر بودند قطعا انتخابات به دور دوم کشیده میشد , آنها مردمی بودند که سلیقه های گوناگون را انتخاب کردند , حال بر فرض محال اگر روی سخن رئیس جمهور به این عده است باید خدمت دکتر روحانی عرض کرد که در انتخابات رقابت بر سر تقسیم غنائم نبوده که حالا گروهی که در اقلیت بوده بنشیند و گوشه ی عزلت بگیرد چرا که در اقلیت است , رئیس جمهور باید مدافع تمام اقشار جامعه باشد و خودی و غیر خودی کردن مردم اصولا زیبنده ی نظام جمهوری اسلامی نیست آن هم در شرایطی که دکتر روحانی با شعار اعتدال روی کار آمده است.

اما اگر مخاطب دکتر روحانی گروه ها و احزاب منتقد دولت بوده است باید به رئیس جمهور محترم عرض کرد که گروه ها و احزاب اصولا در ایران نمیتوانند در کار دولت ها تداخل جدی ایجاد کنند و فعالیتشان در زمان در قدرت نبودن در حد برگزاری سمینار و انجمن است , حال در این بین اگر نقدی هم انجام میدهند نمیتوان از آنها گلایه کرد که چون در اقلیت هستید پس ساکت بمانید و حرف نزنید تا اکثریت تصمیم خود را اجرائی کند , اگر منظور از احترام این است که احزاب و گروه های منتقد فعالیت های خود را به حالت تعلیق در بیاورند و اندک انتقادی را هم که میکنند تعطیل کنند باید فاتحه ی جامعه ائی را خواند که تحمل صدای منتقد خود را ندارد.

این از برکات جامعه ی پویاست که احزاب در ان فعالانه حضور داشته باشند و دولت را نقد کنند, وچه عیبی دارد که در برخی از مواقع به بعضی از مسائل حساس شوند و ان را رسانه ائی کنند, البته حساب منتقدان دلسوز از آن دسته ی معدود که بیشتر توهین را سر لوحه ی کار خود کرده اند جداست . به عقیده ی نگارنده حضور پررنگ احزاب در کشور مبارزه با پدیده ی ائی به نام دیکتاتوری است چرا که دولت حس میکند در زیر ذره بین کارشناسان و احزاب قرار دارد و سعی میکند به واسطه ی همین رقابت ها و نظارت ها بهترین تصمیم را بگیرد تا حاشیه ها را کنترل نمیاد و امکان وقوع اشتباهات را به صفر برساند.

این که مدام می گویئم گفته میشود در دولت قبلی چرا ساکت بوده ائید سخن درستی نیست, فرض محال اگر فردی در دولتی قبلی ساکت مانده باید زبانش را بدوزد و سخن نگوید, این سخنان قطعا با شعار های انتخاباتی دکتر روحانی در تعارض است چرا که ایشان با شعار اعتدال و زنده باد مخالف من به روی کار آمده است.

دولت باید مشتاقانه نقدها را بپذیرد و آن را برای خود مانع نبیند بلکه فرصت ببیند تا ایرادات را برطرف کند, قطعا در پایان کار دولت اذهان عمومی افتخارات به دست امده را به پای دولت ها خواهند نوشت نه منتقدان, پس نباید در برخورد با مشکلات روزمره مدام رای انتخابات را وسط کشید و آن را ملاک برتری قرار داد.

الف