خود این موضوع که بعد از مدت ها مذاکرات نتیجه ای داشته و مثل دوره های قبل بی ثمر نبوده، بسیار بسیار خوبه اما یادمان باشد که نباید اینقدر جوگیر باشیم و همه چیز رو تموم شده بدونیم به چندین و چند دلیل:

۱- این فقط و فقط گام اوله یعنی شروع یه پروسه که نتیجش نهایی اش برای ما مهمه نه خودش.

۲- همونطور که میدونیم این توافق ۶ ماهه است. توی این شش ماه ممکنه اتفاقات زیادی بیفته (مهمترینش انتخابات ریاست جمهوری آمریکا است که ممکنه مواضع آمریکا رو زیر و رو کنه)

۳-هر آدم با انصافی که مفاد این توافق نامه رو خونده باشه متوجه میشه که ایران بیش از حد از خودش حسن نیت نشون داده و بسیار بیشتر از طرف غربی امتیاز داده و خیلی کم امتیاز گرفته (تحریم هایی که توی این ۶ ماه برداشته شده لااقل از مردم عادی هیچ دردی را دوا نمیکنه)

۴- اگر به دقت و چندین بار متن توافق نامه رو بخونین و سخنرانی ها و اظهار نظرات افراد مختلف رو درباره اش گوش بدید متوجه می شوید که متاسفانه اظهارات مقامات غربی در این مورد رو راست تر و صادقانه تره.

در این مورد به شخصه احساس می کنم که این توافق با هماهنگی کامل رهبری و با دادن یه جور اختیار ویژه برای دولت حاصل شده. (تقدیر رهبری از تیم مذاکره کننده در پاسخ به نامه روحانی و همچنین هماهنگی بیش از اندازه صدا و سیما که تا چند روز قبل هم ساز مخالف می زد و سکوت بسیاری از عناصر رادیکال موید این مطلبه که روی مهندسی افکار عمومی-بالاخص قشر مخالف این قضیه - به شدت کار شده)

با تمام این تفاسیر احساس می شود که فرصتی به ملت و دولت داده شده تا راهی را که تا به حال نرفته اند حداقل یک بار بیازمایند.

در آخر امیدوارم که که هر چه زودتر این مذاکرات و توافق انجام شده به هدف نهایی ای که برایش تعیین شده برسد و ایران جایگاه اساسی خودش رو در دنیا بدست بگیرد.

الف