کد مطلب: 284832
مهم ترین دست آورد توافق هسته ای چیست؟
تاریخ انتشار : شنبه ۳ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۳۴
هرچند رفع تحریم ها، بهبود مناسبات ایران با کشورهای منطقه و جهان و افزایش جایگاه و شخصیت ایران در مجامع بین المللی مولفه های مهمی هستند که در پس توافق هسته ای حاصل شده اند، اما شاید این توافق دست آوردهای دیگری هم داشته است.
یاسر نورعلیوند: این روزها در باب دستاوردهای توافق هسته ای سخن های بسیاری گفته می شود. برخی بزرگترین دستاورد را حفظ کلیت صنعت هسته ای کشور، گروهی لغو تمامی تحریم ها و قطعنامه ها و عده ای نیز از پیروزی دیپلماسی بر جنگ و اشاعه صلح سخن می رانند. از آزادی دارایی های بلوکه شده ایران، تدوام غنی سازی، گردش سانتریفیوژها، لغو تحریم ها و لغو قطعنامه ها و همه اینها که بگذریم شاید بزرگترین دستاورد مذاکرات ایران با ۱+۵ را "آزادسازی سیاست خارجی کشور از بند پرونده هسته ای" باشد. در واقع، پرونده هسته ای بیش از هر چیز دیگری سیاست خارجی ایران را به محاق تحریم برده بود. اینکه وقتی دستگاه دیپلماسی کشور به هر نقطه ای از جهان برای گشودن و توسعه مناسبات اقتصادی و سیاسی سفر می کند و طرف مقابل پرونده هسته ای ایران را با نیت باج خواهی روی میز می گذارد؛ اینکه کشورهای به ظاهر متحد و دوستی همچون چین و روسیه همواره در بزنگاه مسائل مهم منطقه ای و جهانی، پرونده هسته ای را به عنوان وجه المصالحه روابط خود با ایران قرار می دهند، اینکه از میان کشورهای خاورمیانه با جهان غرب بیشترین پتانسیل منافع مشترک را در مورد مسائل منطقه ای داشته باشیم در عین حال به سبب برنامه اتمی مهمترین تهدیدش شناخته شویم و عربستان، اسرائیل و ترکیه در این میدان خالی جولان قدرت دهند، یعنی فراتر از تحریم گردش آزاد کالا و سرمایه، سیاست خارجی کشور را تحریم کرده اند. وقتی در میان افکار عمومی جهان نام ایران و ایرانی مساوی است با بمب اتم به این معنی است که حتی قدرت نرم و دیپلماسی عمومی و دیپلماسی فرهنگی را هم به پرونده هسته ای باخته ایم.
واقعیت این است که سیاست خارجی مان را خواسته یا ناخواسته در سالهای اخیر ذیل پرونده هسته ای -که می توانست با درایت تنها یکی از چندین مسئله سیاست خارجی کشور باشد و در چارچوب آن پیگیری و حل و فصل شود- تعریف کردیم و اجازه دادیم دیگران برایمان تعریف کنند. واقعیت مهمتر این است که ما در دولتهای نهم و دهم با نگاهی آرمانی همه چیز این کشور را به پای برنامه هسته ای ریختیم و به این نیندیشیدیم که با فرض نائل شدن به حد کمال دستاوردهای صنعتی، فنی، اقتصادی و حتی نظامی این برنامه در قیاس با تمام هزینه های سرسام آوری که قرار است برای آن بپردازیم، آیا کشور را به سوی درهای پیشرفت و توسعه هدایت می کنیم یا آن را منزوی و به ورطه سقوط می کشانیم. چه بپذیریم و چه نپذیریم هنوز هم منطق غالب حاکم بر روابط بین الملل واقع گرایی است و از استلزامات این منطق، همخوانی اهداف و آرمانها با پتانسیل ها و مقدورات خودی است.
دولت تدبیر و امید و تیم دیپلماتیک آن به ریاست محمدجواد ظریف با درک واقعیتهای نظام بین الملل و البته با تلفیق درست آن با آرمانهای انقلاب (آرمانگرایی واقع نگر) و با حرکت بر محور منطق هزینه- فایده در طول ۲۳ ماه گذشته تمام تلاش خود را برای حل پرونده هسته ای به کار گرفت که نتیجه آن حصول توافق جامع پس از ۱۲ سال در ۲۳ تیرماه ۱۳۹۴ بود. قطعا این توافق و ضمائم آن خالی نقد و ایراد نیست، ولی اگر از منظر واقعیتهای نظام بین الملل و منطق هزینه- فایده و البته با تعریف درستی از مذاکره ( بده بستان) به آن بنگریم کارنامه تیم مذاکره کننده در باب مسائل سیاسی، فنی و حقوقی مذاکرات قابل دفاع است. با در نظر گرفتن این واقعیتها، حال اینکه سه و نیم درصد غنی سازی می کنیم یا بیست درصد، شش هزار سانتریفیوژ می چرخد یا نوزده هزار، فردو و آب سنگین رسما تعطیل شده یا نشده همگی مسائلی فرعی و دست مایه لفاظی و تنش جناح های سیاسی برای بافتن کلاهی از نمد هسته ای برای آینده سیاسی خود است.
به نظر می رسد مهمترین شاخص دولت یازدهم بازگشت عقلانیت به مدیریت سیاسی کشور باشد. ماحصل این عقلانیت، حل مسئله کش یافته و هزینه زای هسته ای و وارونه کردن این معادله (قرار گرفتن پرونده هسته ای ذیل سیاست خارجی) و بازگرداندن منزلت سیاست خارجی و اهمیت آن ورای مسائل مبتلا به آن همچون پرونده هسته ای است. بی شک تنش زدایی و تعامل سازنده با جهان از مسیر حل پرونده هسته ای میگذرد. این سیاست در دولت یازدهم ما را از وضعیت قرمز دوره احمدی نژاد به وضعیت زرد بعد از توافق ابتدایی ژنو رسانید و حال پس از توافق جامع و نهایی در بهترین حالت به وضعیت سفید و عادی برخواهیم گشت. قرار نیست این توافق به خودی خود در وضع زندگیمان تحولی اساسی ایجاد کند. از بیماری های تاریخی اقتصاد ایران و شوک های هیجانی و زودگذر بازار آن که بگذریم، درسی که معضل هسته ای به ما آموخت این است که در دنیای جهانی شده امروز اگر قرار است گشایشی واقعی در وضعیت اقتصادی این مملکت اتفاق افتد یک پای آن داشتن سیاست خارجی فعال، پویا و کارآمد و باز کردن درهای کشور به روی اقتصاد جهانی است. ظریف قبل از آنکه بندهای تحریم را از پای اقتصاد کشور بگشاید آن را از پای خود و سیاست خارجی کشور گشود.
یاسر نورعلیوند: این روزها در باب دستاوردهای توافق هسته ای سخن های بسیاری گفته می شود. برخی بزرگترین دستاورد را حفظ کلیت صنعت هسته ای کشور، گروهی لغو تمامی تحریم ها و قطعنامه ها و عده ای نیز از پیروزی دیپلماسی بر جنگ و اشاعه صلح سخن می رانند. از آزادی دارایی های بلوکه شده ایران، تدوام غنی سازی، گردش سانتریفیوژها، لغو تحریم ها و لغو قطعنامه ها و همه اینها که بگذریم شاید بزرگترین دستاورد مذاکرات ایران با ۱+۵ را "آزادسازی سیاست خارجی کشور از بند پرونده هسته ای" باشد. در واقع، پرونده هسته ای بیش از هر چیز دیگری سیاست خارجی ایران را به محاق تحریم برده بود. اینکه وقتی دستگاه دیپلماسی کشور به هر نقطه ای از جهان برای گشودن و توسعه مناسبات اقتصادی و سیاسی سفر می کند و طرف مقابل پرونده هسته ای ایران را با نیت باج خواهی روی میز می گذارد؛ اینکه کشورهای به ظاهر متحد و دوستی همچون چین و روسیه همواره در بزنگاه مسائل مهم منطقه ای و جهانی، پرونده هسته ای را به عنوان وجه المصالحه روابط خود با ایران قرار می دهند، اینکه از میان کشورهای خاورمیانه با جهان غرب بیشترین پتانسیل منافع مشترک را در مورد مسائل منطقه ای داشته باشیم در عین حال به سبب برنامه اتمی مهمترین تهدیدش شناخته شویم و عربستان، اسرائیل و ترکیه در این میدان خالی جولان قدرت دهند، یعنی فراتر از تحریم گردش آزاد کالا و سرمایه، سیاست خارجی کشور را تحریم کرده اند. وقتی در میان افکار عمومی جهان نام ایران و ایرانی مساوی است با بمب اتم به این معنی است که حتی قدرت نرم و دیپلماسی عمومی و دیپلماسی فرهنگی را هم به پرونده هسته ای باخته ایم.
واقعیت این است که سیاست خارجی مان را خواسته یا ناخواسته در سالهای اخیر ذیل پرونده هسته ای -که می توانست با درایت تنها یکی از چندین مسئله سیاست خارجی کشور باشد و در چارچوب آن پیگیری و حل و فصل شود- تعریف کردیم و اجازه دادیم دیگران برایمان تعریف کنند. واقعیت مهمتر این است که ما در دولتهای نهم و دهم با نگاهی آرمانی همه چیز این کشور را به پای برنامه هسته ای ریختیم و به این نیندیشیدیم که با فرض نائل شدن به حد کمال دستاوردهای صنعتی، فنی، اقتصادی و حتی نظامی این برنامه در قیاس با تمام هزینه های سرسام آوری که قرار است برای آن بپردازیم، آیا کشور را به سوی درهای پیشرفت و توسعه هدایت می کنیم یا آن را منزوی و به ورطه سقوط می کشانیم. چه بپذیریم و چه نپذیریم هنوز هم منطق غالب حاکم بر روابط بین الملل واقع گرایی است و از استلزامات این منطق، همخوانی اهداف و آرمانها با پتانسیل ها و مقدورات خودی است.
دولت تدبیر و امید و تیم دیپلماتیک آن به ریاست محمدجواد ظریف با درک واقعیتهای نظام بین الملل و البته با تلفیق درست آن با آرمانهای انقلاب (آرمانگرایی واقع نگر) و با حرکت بر محور منطق هزینه- فایده در طول ۲۳ ماه گذشته تمام تلاش خود را برای حل پرونده هسته ای به کار گرفت که نتیجه آن حصول توافق جامع پس از ۱۲ سال در ۲۳ تیرماه ۱۳۹۴ بود. قطعا این توافق و ضمائم آن خالی نقد و ایراد نیست، ولی اگر از منظر واقعیتهای نظام بین الملل و منطق هزینه- فایده و البته با تعریف درستی از مذاکره ( بده بستان) به آن بنگریم کارنامه تیم مذاکره کننده در باب مسائل سیاسی، فنی و حقوقی مذاکرات قابل دفاع است. با در نظر گرفتن این واقعیتها، حال اینکه سه و نیم درصد غنی سازی می کنیم یا بیست درصد، شش هزار سانتریفیوژ می چرخد یا نوزده هزار، فردو و آب سنگین رسما تعطیل شده یا نشده همگی مسائلی فرعی و دست مایه لفاظی و تنش جناح های سیاسی برای بافتن کلاهی از نمد هسته ای برای آینده سیاسی خود است.
به نظر می رسد مهمترین شاخص دولت یازدهم بازگشت عقلانیت به مدیریت سیاسی کشور باشد. ماحصل این عقلانیت، حل مسئله کش یافته و هزینه زای هسته ای و وارونه کردن این معادله (قرار گرفتن پرونده هسته ای ذیل سیاست خارجی) و بازگرداندن منزلت سیاست خارجی و اهمیت آن ورای مسائل مبتلا به آن همچون پرونده هسته ای است. بی شک تنش زدایی و تعامل سازنده با جهان از مسیر حل پرونده هسته ای میگذرد. این سیاست در دولت یازدهم ما را از وضعیت قرمز دوره احمدی نژاد به وضعیت زرد بعد از توافق ابتدایی ژنو رسانید و حال پس از توافق جامع و نهایی در بهترین حالت به وضعیت سفید و عادی برخواهیم گشت. قرار نیست این توافق به خودی خود در وضع زندگیمان تحولی اساسی ایجاد کند. از بیماری های تاریخی اقتصاد ایران و شوک های هیجانی و زودگذر بازار آن که بگذریم، درسی که معضل هسته ای به ما آموخت این است که در دنیای جهانی شده امروز اگر قرار است گشایشی واقعی در وضعیت اقتصادی این مملکت اتفاق افتد یک پای آن داشتن سیاست خارجی فعال، پویا و کارآمد و باز کردن درهای کشور به روی اقتصاد جهانی است. ظریف قبل از آنکه بندهای تحریم را از پای اقتصاد کشور بگشاید آن را از پای خود و سیاست خارجی کشور گشود.
کلمات کلیدی : مذاکرات هسته ای
۱۳۹۴-۰۵-۰۳ ۱۱:۴۷:۱۹
نویسنده محترم خودش هم می داند که توافق با منطق بده بستان قابل تحمل سوگوارانه ست حق خودت را پیش پیش بده با التماس جزیی ناچیز را پس بگیر (3067192) (alef-13)
محمد
۱۳۹۴-۰۵-۰۳ ۱۱:۵۵:۱۹
آیا افتخار بیشش از این که آقای کری در دفاع از توافق به کنگره می گوید اگر توافق نامه را رد کنیم اولا ایران بدون کنترل اقدام به توسعه ذخایر هسته ای خود خواهد نمود و مهمتر اینکه اجماع جهانی و دوستان خود را نیز از دست خواهیم داد. آری با تفکر و سیاست که تیم تدبر و امید و بدور از شعار و صحبت های سخیف دولتمردان قبل بلایی به سر غربی ها آمده است که اگر توافق نامه را رد کنند گسستگی بی اندازه ای در میان شرکای خود خواهند داشت چرا که اتحادیه اروپا به این تفاهم نامه چراغ سبز نشان داده و شورای امنیت به اتفاق آرا(دقت کنید 15 رای مثبت و بدون رای منفی) به آن صحه گذاشته است. چه کاری دیگر می شد انجام داد تا لابی صهیونیست ها این چنین زبون و به حاشیه رانده شوند. امیدواریم قدر این مردان باسیاست بیشتر دیده شود. (3067216) (alef-13)
حسین
۱۳۹۴-۰۵-۰۳ ۱۳:۵۱:۱۴
دوست عزیز نگارنده ی متن به نظرم بد نیست که تعریفی از عقلانیت ابتدا ارایه دهیم بعد ببینیم چه کسانی مصداق این تعریف خواهند بود
به نظرم با این تعاریف شما. از عقلانیت دادی اگرچه با کلمات زیبایی نظیر آرمانگرایی واقع نگر آن را آراسته بود باید بگیم که امام و ایضا رهبری هم احتمالا منطق حاکم بر جهان را متوجه نشده و در واقع آرمانگرا هستند نه واقع نگر چونکه همین دو بزرگوار بودن بدون توجه به پشتوانه آمریکا و غرب و اسراییل گفتند :
آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند
اسراییل باید از صحنه ی روزگار محو شود
جنگ جنگ تا رفع فتنه در مقابل جنگ جنگ تا پیروزی
اقتصاد را باید از درون ساخت نباید چشممان به دست طرفهای غربی باشد
نه شرقی نه غربی
منظور شما از عقلانیت چیست تعریف روشنی بدهید مشخص شود
بیش از دوازده سال مذاکره صورت گرفته ملت مقاومت کردند بعد بیاییم بگوییم مهم نیست که متن چه نوشته شده پس چی مهمه ؟
من تعجب میکنم‌دشمن یه تهمتی به ما میزنه ما خودمونم هم قبولش میکنیم
مگه ما تنش ایجاد کردیم که تنش زدایی کنیم
مگه ما حمله کردیم عراق و افغانستان
مگه ما از یه رژیم جعلی کود کش حمایت میکنیم رژیمی که رسما لیست ترور میده
مگه ما داریم به تروریستها تو عراق و سوریه و بقیه ی نقاط جهان کمک کنیم
ما باید تنش زدایی کنیم
پس حتما حضرت آقا مناسبات بین المللی رو‌نمیدونه که در زمانهای مختلف به آمریکا میتازه
اگر قرار بود یه همچین توافقی بشه اونهم با این همه اشکال که شما خودت هم اذعان داری وجود داره همه میتونستند اینجوری توافق کنند
برای شما چی مهمه آقا میگه توافق نکردن بهتر از توافق بده بعد اونوقت شما میگی صرف نظر از اینکه تو متن چیه یعنی مطلوب توافقه خوب یا بد
گرچه حرف زیاده و دراین مجال نمیگنجه (3067557) (alef-13)
به نظرم با این تعاریف شما. از عقلانیت دادی اگرچه با کلمات زیبایی نظیر آرمانگرایی واقع نگر آن را آراسته بود باید بگیم که امام و ایضا رهبری هم احتمالا منطق حاکم بر جهان را متوجه نشده و در واقع آرمانگرا هستند نه واقع نگر چونکه همین دو بزرگوار بودن بدون توجه به پشتوانه آمریکا و غرب و اسراییل گفتند :
آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند
اسراییل باید از صحنه ی روزگار محو شود
جنگ جنگ تا رفع فتنه در مقابل جنگ جنگ تا پیروزی
اقتصاد را باید از درون ساخت نباید چشممان به دست طرفهای غربی باشد
نه شرقی نه غربی
منظور شما از عقلانیت چیست تعریف روشنی بدهید مشخص شود
بیش از دوازده سال مذاکره صورت گرفته ملت مقاومت کردند بعد بیاییم بگوییم مهم نیست که متن چه نوشته شده پس چی مهمه ؟
من تعجب میکنم‌دشمن یه تهمتی به ما میزنه ما خودمونم هم قبولش میکنیم
مگه ما تنش ایجاد کردیم که تنش زدایی کنیم
مگه ما حمله کردیم عراق و افغانستان
مگه ما از یه رژیم جعلی کود کش حمایت میکنیم رژیمی که رسما لیست ترور میده
مگه ما داریم به تروریستها تو عراق و سوریه و بقیه ی نقاط جهان کمک کنیم
ما باید تنش زدایی کنیم
پس حتما حضرت آقا مناسبات بین المللی رو‌نمیدونه که در زمانهای مختلف به آمریکا میتازه
اگر قرار بود یه همچین توافقی بشه اونهم با این همه اشکال که شما خودت هم اذعان داری وجود داره همه میتونستند اینجوری توافق کنند
برای شما چی مهمه آقا میگه توافق نکردن بهتر از توافق بده بعد اونوقت شما میگی صرف نظر از اینکه تو متن چیه یعنی مطلوب توافقه خوب یا بد
گرچه حرف زیاده و دراین مجال نمیگنجه (3067557) (alef-13)
۱۳۹۴-۰۵-۰۳ ۱۷:۴۲:۱۹
واقعیت این است که سیاست خارجی مان را خواسته یا ناخواسته در سالهای اخیر ذیل پرونده هسته ای -که می توانست با درایت تنها یکی از چندین مسئله سیاست خارجی کشور باشد و در چارچوب آن پیگیری و حل و فصل شود (3068045) (alef-13)
۱۳۹۶-۰۲-۲۶ ۱۹:۴۹:۵۸
نکته جالب خالی کردن پشت ایران توسط چین و روسیه در سازمان ملل در مورد قطعنامه های تحریم بود
و احمدی نژاد به این موضوع توجه نکرد و شرایط بحرانی برای کشور ایجاد کرد (4362900) (alef-11)
و احمدی نژاد به این موضوع توجه نکرد و شرایط بحرانی برای کشور ایجاد کرد (4362900) (alef-11)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
