داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

۵

فتنه لفاظی ها و واقعیت ها

بخش تعاملی الف - امیرحسین نهبندانی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

نویسنده به خوبی می داند پرداختن به این مسائل شاید به اندازه کافی صورت گرفته است اما به دلیل این که هنوز بساط «سو استفاده» وجود دارد باید «روشنگری» هم ادامه یابد.

سال ۸۸ نقطه عطفی بود که طی اتفاقات تلخی که در آن سال افتاد زمینه برای سو استفاده های گسترده منفعت طلبان برای سال های بعد ایجاد شد. به این معنا که با «برداشت های شخصی« و «حزبی» تلاش کردند تا به کوبیدن جریانات آزادی خواه انقلابی و مومن بپردازند و هر کس را که «مخالف» آن بودند چنان چه در متن کوتاه «مدعیان بصیرت و افراط» آوردم به نام «بصیرت» کوبیدند و «جوان های احساساتی» را به دنبال خود کشانده و می کشند.

دلیل همه این لفاظی ها و بی احترامی ها را در یک کلمه می دانستند: «فتنه»!

برای تشریح این مساله به معنای «فتنه» هم در «لفظ» هم در «قرآن مقدس» می پردازم که قضاوت نهایی با شما خواهد بود.

آن طور که اورده اند «فتنه» در لغت به معنای قرار دادن طلا در آتش، براى ظاهر شدن ميزان خوبى آن از بدى است و به گفته بعضى گذاشتن طلا در آتش براى خالص شدن از ناخالصي ها است.

با دقت در این تعریف متوجه می شویم که «فتنه» برای باز شناختن «سره» از «ناسره» است و عیان شدن «حق » و «باطل».

بهتر بگویم: در «فتنه» ها ما شاهد «تصفیه» خواهیم بود. البته جالب این است که اگر طلا در اتش قرار بگیرد سختی زیادی باید بکشد تا به خالصی و پاکی برسد پس در «فتنه» ها «مشکلات» و «مصائب» خواهد بود.

در قرآن کریم هم بارها و بارها لفظ «فتنه» و مشتقاتش به کار برده شده است که آیه ای که به کار ما می آید این چنین گفته است:

«أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ» سوره عنكبوت، آيه(۲)

ایا مردم گمان کردند که اگر بگویند ایمان اورده ایم مورد فتنه (ازمایش و امتحان به همراه سختی) قرار نمی گیرند؟

نکته ای دیگر که در مفهوم «فتنه» باید در نظر گرفت درآمیختگی «حق» و «باطل» است به این معنا که در «فتنه» ها الزاما نمی توان فرضا گفت گروهی بر حق است و گروهی باطل بلکه هر دو گروه مورد «ازمایش» هستند تا ناخالصی ها از بین بروند و دلیل این که در «فتنه» مشکلات به وجود می آید همین است که در هر دو گروه مورد فرض «عدم تعهد» نسبت به «آرمان» ها وجود دارد.

به عنوان نمونه گروهی که خود را «حق» می پندارد فرضا با «خود سری» و «افراط» مواجه شود که عملی «باطل» به حساب می آید پس خلوص حق بودن گروه قابل قبول نیست.

یا گروهی که نمونه «باطل» هستند فرضا با مخالفت هایی در میان خود روبرو شوند که بر«حق» باشند و این چنین خلوص باطل بودنشان خدشه دار می شود.

لذا در «فتنه» ها که قطعا با مصائب و مشکلات هستند حق و باطل در هم امیخته می شوند و در این مواقع است که انسان نیاز به «عمق نگری» دارد و تحلیل «منصفانه» و نه «مغرضانه» که بتواند «حق» را از «باطل» تشخیص دهد و در ورطه «هلاکت» قرار نگیرد.

این موضوع را در سال ۸۸ ما به وضوح میبینیم. گروهی که خود را بر «حق» می دانستند کارشان به . . . کشید و گروهی را که این جماعت «باطل» می دانستند ریاست جمهوری را ۴ سال بعد به راحتی بدست اوردند!

سو استفاده ای که از لفظ «فتنه» شد کم نظیر بود. کسانی که مدعی بودند «ضد فتنه» بودند تا به الان هم از کاسبی از مسايل ۸۸ دست بر نمی دارند و تمایل جدی به بر افروختن اتش دارند. البته حق دارند چرا که توانستند در سایه آن چه اتفاق افتاد به خیلی چیز ها برسند و خیلی ها رو بکوبند. چرا دست بردارند؟

با همه این ها مردم بازی این گروهک را نخوردند و به گزینه ای در ۲۴ خرداد رای دادند که متهم به «فتنه گری» و «خواص بی بصیرت» بودن و . . . بودند. این همان وعده ای است که خداوند در قرآن می دهد تا بعضی بفهمند که عزت و ذلت مومنین دست ایشان نیست و صرف داشتن چند تا روزنامه و سایت نمی توانند امور خود را پیش ببرند:

قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَن تَشَاء وَتَنزِعُ الْمُلْکَ مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلَیَ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
سوره آل عمران – آیه ٢٦

بگو: خداوندا ای مالک فرمانروائی! به هر که بخواهی فرمانروائی می دهی و از هر که بخواهی فرمانروائی را می ستانی، و هر که را بخواهی عزیز می کنی، و هر که را بخواهی خوار می سازی. خوبی ها فقط به دست تو است. همانا تو بر هر چیزی توانائی.

ایت الله هاشمی رفنسجانی برای تفسیر این آیات چنین جملاتی به کار می برد:

قدرت و سیطره مطلق بر هستی، از آن خداست. . . خداوند، تنها عطا کننده قدرت، به هر کس که اراده فرماید . . . حاکمیّت الهی بر تحولات سیاسی و اجتماعی جوامع بشری . . . تسلّط انسان بر مظاهر هستی، به خواست و مشیّت خداست . . . خداوند به هر کس که بخواهد مُلک (قدرت و حاکمیّت) می دهد و از هر کس بخواهد، بازمی ستاند. . . خداوند هر کس را که بخواهد عزیز و هرکس را که بخواهد، ذلیل می کند . . . اعطای ملک و عزّت و نیز سلب آن از جانب خداوند، تنها بر اساس خیر و مصلحت است.

بله! از مفسر قرآن که با این آیات خو گرفته است چه توقعی بود جز تحمل جریانات سال های گذشته؟ و این که ایشان را در جهل خود رها کرد؟

آیت الله هاشمی حجه الاسلام و المسلمین سید محمد خاتمی جناب ناطق و بسیاری دیگر از شخصیت های سیاسی روحانی و عالم و یا حتی غیر روحانی زیر بمباران بی اخلاقی ها کار خود را خالصانه کرده و توکل به خدایی کردند که به وعده هایش عمل می کند تا امروز نتیجه گرفتند.

اگر می خواهید بدانید چه نتیجه ای گرفتند به این دو سوال فکر کنید:

۱- بیشترین شخصیت هایی که در سال های گذشته تخریب شدند چه کسانی بود؟
۲- محبوب ترین شخصیت های سیاسی کنونی چه کسانی هستند؟