"طبق اطلاعات اولیه آثار ضرب و شتم در بدن این فرد دیده نشده است
"
این گوشه ای از اظهارات علاءالدین بروجردی، رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس در مورد مرگ وبلاگ نویسی به نام ستار بهشتی است. این صحبت ها در حالی مطرح شد که تنها به فاصله چند ساعت، حجه الاسلام محسنی اژه ای، سخنگوی دستگاه قضایی از وجود پنج ناحیه کبودی در بدن متهم خبر داد.

این منطق دور از ذهن است، که سخنگوی دستگاه قضا که فردی متدین به نظر می رسد خبری را بدون مدرک بیان کند. اما تناقضی که در این میان مطرح است چگونه قابل حل است. این امکان وجود دارد که کبودی حاصل به دلیل ضرب و شتم نبوده و فرد متهم دچار ضربه ای از قبل شده باشد و این امکان وجود دارد که اقدام به خودزنی کرده باشد. شاید تا زمان انجام صحبت آقای بروجردی این گزارش نرسیده که در این صورت لزوم تاکید ایشان بر عدم ضرب و شتم نیازمند اطلاع دقیقی است که از نظر منطقی تشخیص کبودی جز اطلاعات ثانویه به شمار نمی رود.

پیوند زدن افراد خاطی چه در حد یک بازجو و چه به عنوان مسئولان ارشد نظام به نظام جمهوری اسلامی و توجیه رفتار آنها، با هیچکدام از اهداف نظام مقدس جمهوری اسلامی، قابل توجیه نیست. رفتارهای خلاف قانون وشرع در هر شرایطی ضربه به نظام محسوب شده و دفاع از آن، دفاع از نظام تلقی نمی شود.

شجاعت دستگاه قضایی در برخورد با اعمال خلاف قانون و صداقت سخنگوی آن در رفع ابهام موضوع مطرح شده قابل تحسین است و انتظاری جز این رفتار از قوه قضاییه ای که مسئول آن حتی پرونده برادر خود که خدمات شایانی به انقلاب و نظام داشته را به بهانه مصلحت متوقف نمی کند نمی رود.

همانگونه که رییس محترم قوه قضاییه تاکید کردند ارزش نظام بالاتر از آن است که به خاطر اشتباه چند نفر، خطای آنها را با نظام گره زد و قاطعیت خود را در این زمینه تا به امروز نشان داده اند، از مسئولان دیگر نیز انتظار می رود که صداقت را در پیش گیرند و با ابهام آفرینی سعی در پنهان سازی حقیقت به بهانه دفاع از نظام نداشته باشند. هر چند ممکن است مرگ متهم به صورت طبیعی رخ داده باشد و اتهاماتی نیز متوجه متهم باشد، اما در صورت مشخص شدن قصوری در این زمینه بدون در نظر گرفتن جایگاه قاصر یا اتهامات متهم باید به صورت قاطع برخورد شود تا ضمن اجرای عدالت جلوی رفتارهای خودسرانه افرادی که قبل از احراز جرم حکم اجرا می کنند گرفته شود.

از رییس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس انتظار می رود ابهام آفرینی را با رفتارهای دیپلماتیک اشتباه نگیرند و اگر از صحت خبری اطمینان ندارند بر آن تاکید نکنند.