کد مطلب: 224081
باز هم نمایشگاه کتاب و برخی از مشکلات آن
بخش تعاملی الف - رضا نایینی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : جمعه ۵ ارديبهشت ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۰۴
تا قبل از ۵-۶ سال پیش از مشتریان پر و پا قرص نمایشگاه کتاب بودم حتما به نمایشگاه می رفتم و بالاخره هم دست پر بر می گشتم.
چند سالی که نمایشگاه کتاب به مصلی تهران منتقل شد اما وضعیت خیلی فرق کرد. بعد از یکی دوبار دیگه به نمایشگاه نرفتم و بهتر دیدم برای خرید به همان میدان انقلاب برم البته بعدها از طریق رسانه های خبری ( غیر سیما ) متوجه شدم که رونق نمایشگاه بطور کلی کم شده.
در مورد ساختار نمایشگاه یک سری مسئله و قوانین نا نوشته ای وجود داره به شرح مختصر زیر:
۱- بهترین بخش نمایشگاه یعنی شبستان به کتب و ناشران عمومی و سیاسی و مذهبی تعلق میگیره البته نه به این دلیل که برگزار کننده نمایشگاه خیلی دل نگران دین و اطلاعات عمومی مردم باشند؛ نه. بلکه به این دلیل هست که مسئولین رده بالای کشور که حتما از نمایشگاه بازدید می کنند فقط به این بخش مراجعه می کنند بنابراین باید راحت باشند و تصور کنند که کل نمایشگاه به همین شکل برپا شده. تهویه مناسب و سالن بزرگ و غیره
۲-بخش نشر دانشگاهی معمولا زیر یک چادر برزنتی و بدون تهویه مناسب که بعلت جمعیت زیاد بوی بد همه جای آنرا گرفته و در تاریکی و فشار و غیره است. تا حالا شده مثلا وزیر علوم رو هدایت کنن به قسمت نشر دانشگاهی؟
۳- و اما از همه ضعیف تر و حقیر تر یعنی: بخش کودکان. حتما برای پدر و مادر های جوان پیش آمده که قصد کنن برای فرزند کوچیک خودشون به نمایشگاه کتاب برن ولی با چه وضعیتی مواجه می شوند؟ اول باید با یک بچه کوچیک ۲۰۰ یا ۳۰۰ تا پله رو زیر آفتاب بالا و پایین برن و بعد به یک سالن که با داربست و نایلون و برزنت های سوراخ سوراخ و در پرت ترین قسمت مصلی درست شده می رسند. مثل تونل وحشت. خلاصه خسته و کوفته میرسند آنجا و بچه و والدین به قدری خسته اند که یادشون میره برای چی اومدن. تا حالا شده یکی از مسئولین رده بالا سری به غرفه کودکان بزنه؟
۴- و اما سیمای عزیز چیکار می کنه؟ در قسمت فوقانی شبستان و زیر باد خنک یه استدیو درست می کنند و یه مهمون میارن و به به و چه چه که: همه چیز خوب و مرتبه و عالی. وقتی قراره از بخش کودک هم یه گزارشی تهیه بشه از مسیر صعب العبور که چیزی نشون نمیدن! به جاش میرن تو غرفه خاله فلانی و عمو بهمانی و بچه های شاد که دارن کیف می کنند و مردم که جلوی دوربین ار همه چیز راضی هستند. آقای صدا و سیمای ملی؛ آقای خبرنگار با وجدان؛ آقای بیست و سی؛ آقای صرفا جهت اطلاع؛ برای یکبار هم که شده وقتی یه مسئول برای بازدید اومد دستش رو بگیر و ببر سمت غرفه کودک و نشر دانشگاهی و خلاصه از شبستان بیارش بیرون تا ببینه چه خبره تو نمایشگاه به اصطلاح کتاب.
۵- این که اصولا هر نمایشگاهی به نمایشگاه مد لباس خانم ها بدل میشه و اینکه در هر نمایشگاهی با ربط و بی ربط؛ صدتا غرفه فروش سی دی مداحی در بهترین غرفه ها حضور دارن و اینکه در هر نمایشگاهی باید با فوج فروشندگان غذاهای بی کیفیت و قیمت دوبرابر مواجه بشی هم که اصلا عادی شده. نه تعزیراتی و نه وزارت بهداشتی و نه مسئول دلسوزی.
یاد ماجرای خودکشی معاون مدرسه تو کره جنوبی افتادم. خودکشی لازم نیست یه کم انصاف داشته باشید.
مردم ما خیلی قانع هستند. خیلی
در مورد ساختار نمایشگاه یک سری مسئله و قوانین نا نوشته ای وجود داره به شرح مختصر زیر:
۱- بهترین بخش نمایشگاه یعنی شبستان به کتب و ناشران عمومی و سیاسی و مذهبی تعلق میگیره البته نه به این دلیل که برگزار کننده نمایشگاه خیلی دل نگران دین و اطلاعات عمومی مردم باشند؛ نه. بلکه به این دلیل هست که مسئولین رده بالای کشور که حتما از نمایشگاه بازدید می کنند فقط به این بخش مراجعه می کنند بنابراین باید راحت باشند و تصور کنند که کل نمایشگاه به همین شکل برپا شده. تهویه مناسب و سالن بزرگ و غیره
۲-بخش نشر دانشگاهی معمولا زیر یک چادر برزنتی و بدون تهویه مناسب که بعلت جمعیت زیاد بوی بد همه جای آنرا گرفته و در تاریکی و فشار و غیره است. تا حالا شده مثلا وزیر علوم رو هدایت کنن به قسمت نشر دانشگاهی؟
۳- و اما از همه ضعیف تر و حقیر تر یعنی: بخش کودکان. حتما برای پدر و مادر های جوان پیش آمده که قصد کنن برای فرزند کوچیک خودشون به نمایشگاه کتاب برن ولی با چه وضعیتی مواجه می شوند؟ اول باید با یک بچه کوچیک ۲۰۰ یا ۳۰۰ تا پله رو زیر آفتاب بالا و پایین برن و بعد به یک سالن که با داربست و نایلون و برزنت های سوراخ سوراخ و در پرت ترین قسمت مصلی درست شده می رسند. مثل تونل وحشت. خلاصه خسته و کوفته میرسند آنجا و بچه و والدین به قدری خسته اند که یادشون میره برای چی اومدن. تا حالا شده یکی از مسئولین رده بالا سری به غرفه کودکان بزنه؟
۴- و اما سیمای عزیز چیکار می کنه؟ در قسمت فوقانی شبستان و زیر باد خنک یه استدیو درست می کنند و یه مهمون میارن و به به و چه چه که: همه چیز خوب و مرتبه و عالی. وقتی قراره از بخش کودک هم یه گزارشی تهیه بشه از مسیر صعب العبور که چیزی نشون نمیدن! به جاش میرن تو غرفه خاله فلانی و عمو بهمانی و بچه های شاد که دارن کیف می کنند و مردم که جلوی دوربین ار همه چیز راضی هستند. آقای صدا و سیمای ملی؛ آقای خبرنگار با وجدان؛ آقای بیست و سی؛ آقای صرفا جهت اطلاع؛ برای یکبار هم که شده وقتی یه مسئول برای بازدید اومد دستش رو بگیر و ببر سمت غرفه کودک و نشر دانشگاهی و خلاصه از شبستان بیارش بیرون تا ببینه چه خبره تو نمایشگاه به اصطلاح کتاب.
۵- این که اصولا هر نمایشگاهی به نمایشگاه مد لباس خانم ها بدل میشه و اینکه در هر نمایشگاهی با ربط و بی ربط؛ صدتا غرفه فروش سی دی مداحی در بهترین غرفه ها حضور دارن و اینکه در هر نمایشگاهی باید با فوج فروشندگان غذاهای بی کیفیت و قیمت دوبرابر مواجه بشی هم که اصلا عادی شده. نه تعزیراتی و نه وزارت بهداشتی و نه مسئول دلسوزی.
یاد ماجرای خودکشی معاون مدرسه تو کره جنوبی افتادم. خودکشی لازم نیست یه کم انصاف داشته باشید.
مردم ما خیلی قانع هستند. خیلی
کلمات کلیدی : رضا نایینی
