داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۱۸

تلویزیون به کجا می رود؟

بخش تعاملی الف - سجاد بخشی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

یک-رسانه ابزاری است که به اعتقاد صاحب نظران در هر حکومت می تواند به افکار عمومی مردم جهت دهد. این که به چه چیز بیاندیشیم، چگونه بیاندیشیم و چه نتیجه ای از آن بگیریم یقیناً بیش از هرچیز متاثر از رفتار رسانه های پیرامون ما است. در جمهوری اسلامی از آن جهت که صدا و سیما به عنوان پرمخاطبترین رسانه در دست حاکمیت است بنابراین انعکاس مطالب از تریبون تلویزیون و رادیو به معنای تایید آن توسط مسئولان است مگر در موارد خاصی که در برنامه های پخش زنده مطالبی بیان می شود که از عهده مسئولیت اربابان رسانه خارج است.

یک- (شنبه ۳۰ آذر) مطابق دیگر روزها، سیمای جمهوری اسلامی از شبکه سه سیما مسابقه تلویزیونی پخش می کرد که همانند دیگر مسابقه های اینچنینی از دو جزءِ مجری و شرکت کننده تشکیل شده بود. فرد شرکت کننده پسر شانزده ساله ای بود به نام مرتضی و مجری برنامه نیز جوان پر کار این روزهای شبکه سه بود؛ کسی که از برنامه به روز گرفته تا گزارش تصویری و مسابقه تلویزیونی همه را یک تنه اجرا می کند.

مطابق معمول شروع برنامه با سوالات تفتیش گونه مجری همراه بود؛ چند ساله ای، چقدر درس خوانده ای، درس ات چطور است، چه کسی با تو در خانه است، روزها چکار می کنی، چقدر می خوابی، کی می خوابی، کی درس می خوانی، چرا الان در خانه ای و پرسش های نامربوط دیگر مجری که آقا مرتضی صادقانه به آن ها پاسخ می داد. در ادامه این روند نامطلوب و پس از آن که مجری پی برد که آقا مرتضی ساعت ۵ از مدرسه به خانه برمیگردد کنجکاوانه سوال کرد پس از بازگشت از مدرسه چه می کنی؟! و آقا مرتضی پاسخ داد :"پس از بازگشت از مدرسه به مسجد محل می روم." قاعدتاً در این هنگام مجری تلویزیون دولتی جمهوری اسلامی باید از پسرک ۱۶ ساله تمجید کند که علیرغم خستگی احتمالی به جای آن که همانند بسیاری از هم سن و سالانش وقت خود را پای محتوای تهی تلویزیون سپری کند برای عبادت به مسجد می رود اما جواب مجری چیزی بود که انتظار شنیدنش را تنها از تلویزیون های لائیک خارج از کشور داشتم؛" پس کی درس می خوانی؟!" آری این پاسخ کوبنده گوینده تلویزیونی است که ادعای مسلمانیش گوش مسلمانان را هم کر کرده. و جالب آن که مجری پا را فراتر گذاشته و می پرسد :"فوتبال و بازی چی؟!"

سه- آقای مجری به تو چه مربوط که آقا مرتضای ما کی درس می خواند؛ اصلاً درس می خواند یا نمی خواند. تو خود را در چه جایگاهی می بینی که نوجوان ۱۶ ساله ای را برای درس خواندن یا نخواندن مواخذه کنی. تو حتی پا را فراتر گذاشته ای و تحصیل را مقابل تهذیب نشان می دهی. آقای مجری اگر تو به رانت پدرت به تلویزیون راه یافته ای امثال آقا مرتضی باید به ذات لایزال و قادر الهی تکیه کنند پس مسجد برایشان پناهگاه ایمن است همانطور که برای امثال تو ساختمان تلویزیون محل ممر درآمد است. دلم به حال آقا مرتضی و نوجوانان دیگر که همانند مرتضی مسجد رفتنشان ترک نمی شود، می سوزد؛ چرا که مجری ناآگاهی در برابر چشم هزاران بیننده اینچنین به اعتقادات و سبک زندگی اسلامیشان هجوم می برد و به جای آن که خود مبلغ فرهنگ اسلامی باشد،مخرب آن است.

چهار- یا للعجائب این تلویزیون ماست تلویزیونی که روزی صدای انقلاب اسلامی برای اولین بار در آن طنین انداز شده است. حال چه اتفاقی افتاده که در آن به نوجوان ۱۶ ساله ای برای رفتن به مسجد ناجوانمردانه حمله می شود. چه شده که سبک زندگی ارائه شده برای نوجوانان در آن به سه رکن "تحصیل، تفریح و استراحت" خلاصه می شود. روشی که درست مقابل "تحصیل، تهذیب و ورزش" است. آقایان مسئول از تلویزیون بوی مشمئز کننده سکولاریسم و لائیکیسم به مشام می رسد. البته این حس نه به تازگی بلکه از آن زمانی ملموس بود که مجریان تلویزیون یکی پس از دیگری راه ترکستان را در پیش گرفته و مسئولان نظاره کردند. آقای ضرغامی اکنون قریب به یک دهه است که سکان هدایت بزرگترین و عمومی ترین دانشگاه کشور در اختیار شماست. شمایی که به اصولگرایی و ارزش مداری شهره اید آیا به نظر خودتان کارنامه قابل دفاعی دارید؟!

و در پایان گوشه ای از کلام رهبر فقید انقلاب که در تبیین وظیفه صدا و سیما و در جمع دولت موقت در تاریخ ۲۷ اسفند ۵۷ بیان کردند را بازگو می کنم شاید آقایان رسانه ای پی به کم کاریشان در این سال ها ببرند:

" بايد از آن(صدا و سیما)، عملِ دانشگاه را، به آن اندازه‌اى كه مى‌شود، استفاده كرد. بايد اين دستگاهْ دستگاهى باشد كه بعد از چند سال تمام قشر ملت را روشن كند، تمام را مبارز بار بياورد، تمام را متفكر بار بياورد، تمام اينها را مستقل بار بياورد، آزادمنش بار بياورد، از غربزدگى بيرون كند؛ استقلال به مردم بدهد. اين از همه چيزهايى كه در اين دستگاه ها هست مهمتر است؛ و اين وظيفه دارد كه با مردمْ حكمِ معلم و شاگرد داشته باشد. اشخاص نويسنده، اشخاص گوينده، اشخاص فهيم، اشخاص مطلع در اينجا صحبت بكنند. فرصت به آنها بدهند كه در اينجا صحبت بكنند.